Το καλύτερο acting tip ο Αντώνης Γιαννακός το πήρε από τη Ζωζώ Σαπουντζάκη

Πόσα περιθώρια αλλαγής στον τρόπο που έχει δομηθεί η ιδέα του «σωφρονισμού» υπάρχουν στ’αλήθεια; Με αυτό το ερώτημα αφήνεις θες δεν θες την παράσταση «Στον Παράδεισο» στο Θέατρο Arroyo, αλλά και πιθανότατα με κάποιο απευθείας από το θυμικό, παραληρηματικό rant περί καθάρσεως. 

Σε μια πρότυπη σωφρονιστική μονάδα που έχει στόχο να γλιτώσει τους βαρυποινίτες από τη γνωστή, καθιερωμένη εκδοχή σωφρονισμού, ο Γιάννης (Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) ένας βαρυποινίτης καταφέρνει να χαϊδέψει το υπερεγώ του εμπνευστή του προγράμματος, όταν εξελίσσεται σε τρόφιμο-πρότυπο. Τα πάντα, τόσο στον «Παράδεισο», τόσο και στη ζωή του Γιάννη, αλλάζουν όταν ένας καινούργιος τρόφιμος, πολύ νέος, πολύ ελεγχόμενος από τις ορμόνες και τις σεξουαλικές του ορμές, μπαίνει στο πρόγραμμα και επηρεάζει, άθελά του, τόσο τις ισορροπίες στον «Παράδεισο» όσο κα τη ζωή και την εξέλιξη του Γιάννη 

Τον νέο και διψασμένο για σεξ Νίνο, υποδύεται ο Αντώνης Γιαννακός. Ένας 30χρονος Λεριός, που μερικοί γνωρίζουν από την τηλεοπτική σειρά «Γλυκάνισος», άλλοι από το διαφημιστικό σποτ που τον έφερε στο ίδιο σετ με τη larger than life Ζωζώ Σαπουντζάκη. Μιλήσαμε μαζί του για την παράσταση, τη μετεφηβική ηλικία που ίσως αποτελεί και μια άτυπη φυλακή, για τη Λέρο και για το πώς είναι να ζεις ως ηθοποιός σε μια χώρα που σε αντιλαμβάνεται ως απόφοιτο λυκείου. 

Πώς είσαι αυτή την περίοδο;

Δεν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής, συχνά με κυριεύει το άγχος υπεραναλυτικών σκέψεων,πολύ συχνά. Κατά τα άλλα, θα πω “Καλααά”!

Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν διάβασες το «στον Παράδεισο»;

Η πρώτη συνειδητή, δομημένη σκέψη μου πάνω στο έργο είναι πόσο μοιάζει ο “Παράδεισος” και οι μηχανισμοί του, σε αυτό το κολάζ meta απολυταρχισμού που έχουμε για κοινωνία πια. Αυτή η ανάγκη πειραματισμού νέων δομών και αλγορίθμων που στα “χαρτιά” είναι τόσο ανθρωπιστικά, όντας σχεδιασμένα και από επαγγελματίες καλούς ανθρώπους, αλλά πόσο χωλαίνουν όταν πραγματοποιούνται και πόσο γρήγορα πετούν όσο πιο μακριά γίνεται τα “πάνω διαμερίσματα” της πυραμίδας του Μάσλοου.

Αλήθεια, άλλαξε κάτι μέσα σου απέναντι στον «Γιάννη» όταν διάβασες για ποιο λόγο κατέληξε στο πρόγραμμα;

Ένα γρήγορο σφίξιμο στο στομάχι όταν το διάβαζα, μουρμούρισα και ένα “όχι ρε φίλε..”. Και αυτό, ίσως επειδή είναι απλά ένας χαρακτήρας σε θεατρικό έργο. Ο αποκλεισμός και η τιμωρία δεν λειτούργησαν ποτέ κοινωνικά και σίγουρα αποδυναμώνουν κάθε προσπάθεια δημιουργίας συστημάτων σωφρονισμού. Δεν θα ήθελα να είμαι προκατειλημμένος για πράγματα που έχουν συμβεί ή έκανε ο ίδιος στο παρελθόν κανενός. Άρα για έναν άνθρωπο που εκτίει ποινή θα ήθελα ιδανικά να αντιδράσω το ίδιο, δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα, προσπαθώ να διαλέγω πάντα να αλληλεπιδρώ με το “τώρα” του κάθε ανθρώπου. Προσπαθώ…

Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου. Θεωρείς πως υπάρχουν πολλοί  τύποι σαν κι αυτόν εκεί έξω;

Ναι συναντάμε συχνά “ολόκληρους” τέτοιους ή σε κομμάτια. Όλοι έχουμε λίγο “Νίνο”. Ο ρόλος έχει και το ηλικιακό ελαφρυντικό, βεβαια. Αρχετυπικά τον σκέφτηκα σαν “φάση”, μια μετεφηβική φυλακή, μέσα σε μια φυλακή, που μισεί να την αποκαλούν ή να αποκαλεί τον εαυτό της “φυλακή”.

Τελικά, λειτουργεί ο σωφρονισμός;

Δεν ξέρω, ξέρω πως αν υπάρχει κάποιο ερώτημα που ταλανίζει χρόνια το κοινωνικό συνειδητό λογικά θα μπορεί να το απαντήσει ηθοποιός, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ. Άλλοτε λειτουργεί, άλλοτε όχι. Για αρχή να απαντήσουμε στο τι σημαίνει “λειτουργεί ο σωφρονισμός”. Ήδη βοήθησα πολύ.

Το τηλεοπτικό κοινό σε απολαμβάνει και στον Γλυκάνισο. Υπήρξες ποτέ από εκείνους που ήταν σίγουροι πως δεν θα κάνουν ποτέ τηλεόραση;

Ναι. Ήθελα να μου δίνουν 600 ευρώ το μήνα, αν ήμουν τυχερός, και να λέω ότι μόνο εμείς κάνουμε υψηλή τέχνη στο θέατρο και κανείς άλλος. Δικό μου ήταν το πρόβλημα. Ακόμα θαυμάζω ηθοποιούς που μένουν μόνο στο θέατρο, γιατί αυτό θέλουν. Εγώ κάπου εκεί, εν μέσω πανδημίας, κατάλαβα ότι παίζει να είχα άδικο,πολύ άδικο. Επιπλέον, συνάντησα απίστευτους καλλιτέχνες στην τηλεόραση.

Πόσες φορές σου έχουν πει πως μοιάζεις με τον Όσκαρ Άιζακ;

Όχι πολλές, πέντε-έξι. Συνήθως σε ταξίδια στο εξωτερικό μου το λένε. 

Είναι η Ζωζώ Σαπουντζάκη ό,τι πιο κοντά έχουμε σε larger than life προσωπικότητα σε αυτή τη χώρα;

Είναι υπέροχο που έχουμε memοποιήσει όλα τα retro μας. “Αντωνάκι πες τα απλά να φύγουμε”, το καλύτερο acting tip.

Πώς είναι να εργάζεται κανείς ως ηθοποιός στον πλανήτη Ελλάδα; Ιδίως από το ανεκδιήγητο «απόφοιτοι λυκείου» και μετά.

Η σταγόνα ήταν αυτό. Στο βωμό αυτού έγιναν κινητοποιήσεις και εμφανίστηκε ένα νέο ενωτικό πνεύμα στο κλάδο. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, χρόνια τώρα έχουν “πουλήσει”τον πολιτισμό στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται ανάλυση, η ποιητική αναλογία είναι τα τσιμέντα στην Ακρόπολη.”Οτιδήποτε δεν παράγει κέρδος το τσιμεντώνω, το κόβω, το καίω ή του δίνω 520 ευρώ για να μην κάνει φασαρία”.

Διάβασα πως είσαι από τη Λέρο. Τι σου λείπει από το νησί;

Η μάνα μου πάνω απ’ όλα, αδέλφια, φίλοι μετά. Ε, και η θάλασσα που δεν βλέπεις πού τελειώνει. Χάνεται στον ορίζοντα. Κάπως βαρέθηκα τις πολυκατοικίες. Και κινείται μόνιμα, θα κάνει καλό στο άγχος μου αυτό. Επίσης μου λείπουν βόλτες με αγαπημένους ανθρώπους που δεν έχει κανένας την ανάγκη να μιλήσει, η μοιρασμένη σιωπή, αυτό.

Τι σχεδιάζεις για το καλοκαίρι και για την επόμενη σεζόν; Αλλά κυρίως για το καλοκαίρι.

Δεν ξέρω ούτε για αύριο. Θελω να ξεκουραστώ στο νησί γυρίζοντας μια μικρού μήκους με όλους τους ανθρώπους που αγαπώ. Θα δείξει.