Προφανώς και ο Ντόναλντ Τραμπ έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί αυτήν την περίοδο. Για τη δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του. Για το ότι η Καμάλα Χάρις, όπως σαφώς φάνηκε και στο debate, είναι σε αντίθεση με τον Τζο Μπάιντεν μια αντίπαλος που δεν «έχει» τηλεοπτικά και, θα δείξει στις εκλογές, αν «είχε» ή όχι και πρακτικά. Για το δούλεμα που τρώει για τον ισχυρισμό του ότι παράνομοι μετανάστες στις ΗΠΑ τρώνε κατοικίδια. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πάντως, το τελευταίο που είχε ανάγκη ήταν κάποιος μέσα από το σόι του, να του χαλάσει ακόμα περισσότερη τη διάθεση.
Η 59χρονη Μαίρη Τραμπ είναι, από πολλές απόψεις, εσωτερική αντιπολίτευση για τον επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων. Είναι ανιψιά του, κόρη του αδελφού του, Φρεντ Τζούνιορ. Ψυχολόγος και συγγραφέας, έχει ασκήσει έντονη κριτική στον θείο της και στην πολιτική του. Το 2020, τον είχε χαρακτηρίσει «εντελώς ανίκανο να ηγηθεί αυτής της χώρας» προσθέτοντας πως είναι «επικίνδυνο να του επιτρέψουμε να το κάνει». Μετά την επίθεση στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ στις 6 Ιανουαρίου 2021, είχε ζητήσει να του «απαγορευτεί να θέσει ξανά υποψηφιότητα για δημόσιο αξίωμα».
Το βαρύ φορτίο του να είσαι Τραμπ, αλλά και μια κληρονομιά
Με το 3ο της βιβλίο σε 4 χρόνια (τιτλοφορείται «Ποιος θα μπορούσε ποτέ να σε αγαπήσει: Οικογενειακά Απομνημονεύματα») η Μαίρη Τραμπ παγιώνεται περισσότερο ως μια από τις μεγαλύτερες επικρίτριες του άλλοτε προέδρου των ΗΠΑ. Τα 2 προηγούμενά της («Πάρα πολλά και ποτέ αρκετά: Πώς η οικογένειά μου δημιούργησε τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο του κόσμου» και «To ξεκαθάρισμα: Το τραύμα της Αμερικής και βρίσκοντας έναν τρόπο θεραπείας») έγιναν best seller και όλα δείχνουν πως η λογοτεχνική αυτή ιστορία θα «τριτώσει» ομοίως…
Όπως αναφέρει ο Guardian στην παρουσίαση που κάνει για το βιβλίο, η Μαίρη Τραμπ στέκεται ιδιαίτερα στο πόσο βαρύ, συχνά ασήκωτο, νιώθει το επώνυμο που φέρει. Αλλά και πώς είναι αποφασισμένη να μην εγκαταλείψει την κληρονομιά της. Να «καθαρίσει» το όνομά της, υπό μια έννοια. Χρησιμοποιεί τη συγγραφή για να ξορκίσει τους δαίμονες της, να βγάλει από μέσα της όλα αυτά που την βασανίζουν χρόνια. Όπως αυτό το περιστατικό που διηγείται στον πρόλογο του νέου της βιβλίου, από την περίοδο της νοσηλείας της σε κλινική, που της προκάλεσε η κατάθλιψη που έπαθε λόγω της θητείας του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
«Εξέπνευσα καθώς η βελόνα γλίστρησε στο μπράτσο μου. Η κεταμίνη έρεε μέσα στο σώμα μου και την αισθανόμουν σαν μια πράξη απόγνωσης – ήταν μια πράξη απόγνωσης. Είμαι εδώ γιατί πριν από πέντε χρόνια έχασα τον έλεγχο της ζωής μου. Είμαι εδώ γιατί έχασα τον εαυτό μου και δεν ξέρω πώς να βρω το δρόμο της επιστροφής. Είμαι εδώ γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ είναι θείος μου», γράφει στον πρόλογο. Ο τόνος δίνεται συνεπώς με το καλημέρα για το τραύμα που βίωσε, 5 χρόνια μετά την εκλογή του θείου της. Να σημειώσουμε πως η κεταμίνη, που όλοι μάθαμε μετά το θάνατο του Μάθιου Πέρι, χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της κατάθλιψης, αλλά με στενή ιατρική παρακολούθηση – κάτι που δεν έγινε στην περίπτωση του «Τσάντλερ» από τα «Φιλαράκια» παρεμπιπτόντως.
Οι απόντες γονείς και ένας θείος ακατάλληλος να πλησιάσει τα ανίψια του
Μιλάει για πολλά πράγματα που την πόνεσαν στη ζωή της η Μαίρη Τραμπ. Για το πόσο δυστυχισμένη ήταν ως εγγονή του Νεοϋορκέζου μεγιστάνα των ακινήτων Φρεντ Τραμπ του πρεσβύτερου και κόρη του Φρεντ Τραμπ του νεότερου, του μεγαλύτερου αδελφού του Ντόναλντ Τραμπ που πέθανε σε ηλικία 42 ετών το 1981.
Επίσης, για το ότι δεν έλαβε ποτέ τη σωστή φροντίδα από τη μητέρα της, Λίντα Κλαπ. Για το πόσο απόμακρη ήταν εκείνη, πόσο λάθος αποφάσεις πήρε σε κομβικά σημεία του μεγαλώματος των παιδιών της. Το ίδιο αμελή ως γονιό παρουσιάζει και τον πατέρα της, Φρεντ Τραμπ Τζούνιορ. Λέγοντας πως ήταν απών ακόμη κι όταν ήταν σωματικά παρών. Δεν έχει πάντως πολλές αναμνήσεις από αυτόν ή τη μάχη του με τον αλκοολισμό, καθώς πήρε διαζύγιο, έφυγε από το σπίτι και πέθανε σε νεαρή ηλικία.
Αποκαλύπτει πολλά για την καθημερινότητα και τις σχέσεις των συγγενών της. Ειδικά για τον Ντόναλντ Τραμπ στέκεται ιδιαιτέρως στο πώς δεν αποδέχτηκε ποτέ τη σεξουαλική ταυτότητα της ανιψιάς του – η Μαίρη Τραμπ είναι ομοφυλόφιλη. Ότι τον θυμάται μικρή σε οικογενειακές συγκεντρώσεις να αδυνατεί να επικοινωνήσει με τα μικρά παιδιά, το μόνο που του άρεσε να κάνει, σαν αστείο, ήταν να τους πετάει δυνατά μια μπάλα του μπέιζμπολ, αυτό ήταν το «παιχνίδι» του. Καταπώς τα στοιχεία δείχνουν, αυτή η παθολογική ανάγκη του να είναι ο πιο δυνατός όλων, ισχυρών και ανίσχυρων, ουδόλως έχει ατονήσει.
