Είναι 1984 και ο Prince πρόκειται να κυκλοφορήσει το «Purple Rain», το άλμπουμ που θα τον κάνει σούπερ σταρ και θα ωθήσει την ποπ μουσική σε μακρινές σφαίρες για τις οποίες δεν είχαμε ιδέα ότι ήμασταν έτοιμοι. Η μηχανικός ήχου Peggy McCreary, μια από τις πολλές γυναίκες μηχανικούς με τις οποίες συνεργάστηκε, περιγράφει ότι ήταν μάρτυρας μιας στιγμής ιδιοφυΐας κατά τη δημιουργία του τραγουδιού του, «When Doves Cry».
Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης μαραθώνιας ηχογράφησης, αυτή και ο Prince γέμισαν το στούντιο με ήχο — κιθάρες που θρηνούσαν, πλήκτρα που χτυπόντιουσαν, μια χορωδία εναρμονισμένη στον Prince. Ήταν το είδος μιας μαξιμαλιστικής «σούπας» που είναι δυνατή μόνο όταν κάποιος είναι (όπως ήταν ο Prince) κύριος σχεδόν κάθε μουσικού οργάνου που έχει εφευρεθεί ποτέ.
Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Έτσι, στις 5 ή 6 το πρωί, ο Prince βρήκε τη λύση: Άρχισε να αφαιρεί. Έβγαλε το σόλο της κιθάρας. έβγαλε τα πλήκτρα. Και μετά η πιο τολμηρή, η πιο ετερόδοξη κίνηση του: Έβγαλε το μπάσο. Η McCreary τον θυμάται να λέει με ικανοποίηση: «Κανείς δεν θα πιστέψει ότι το έκανα αυτό». Ήξερε τι είχε κάνει. Το τραγούδι έγινε ύμνος, πλατινένιο megahit.
Η επόμενη σκηνή αρχίζει να διερευνά την προέλευση της ιδιοφυΐας του Prince, τον τρόπο που αναπτύχθηκε μαζί με μια επιθυμία για αναγνώριση. Η αδερφή του, Tyka Nelson, μια γυναίκα με μάτια κουκουβάγιας, ροζ και μοβ τούφες στα μαλλιά της, εμφανίζεται στην οθόνη. Περιγράφει τη βία στο σπίτι τους καθώς μεγάλωναν. Πώς άλλαξε το πρόσωπο του μουσικού πατέρα τους όταν χτύπησε τη μητέρα τους. Η οργή που διοχέτευε στον γιο του, στον οποίο χάρισε το πρώην καλλιτεχνικό του όνομα, Prince, αλλά και ένα βάρος, την υπενθύμιση ότι οι απαιτήσεις των παιδιών του τον είχαν κάνει να εγκαταλείψει τη δική του μουσική καριέρα.
Στην επόμενη σκηνή βλέπουμε την Jill Jones, μια από τη μακρά σειρά φίλων-μούσων που ο Πρίγκιπας έχρισε, ενθάρρυνε και επέκρινε. Η δική της είναι μια από τις πιο αγωνιώδεις μαρτυρίες στο ντοκιμαντέρ, αποκαλύπτοντας μια πλευρά του Prince που πολλοί από τους θαυμαστές του θα προτιμούσαν να μην δουν.
Αργά ένα βράδυ του 1984, εκείνη και μια φίλη της επισκέφτηκαν τον Prince σε ένα ξενοδοχείο. Άρχισε να φιλάει τη φίλη και σε μια κρίση ζήλιας, η Jones τον χαστούκισε. Λέει ότι στη συνέχεια την κοίταξε και της είπε: «Σκύλα, αυτή δεν είναι ταινία». Μάλωσαν και άρχισε να της ρίχνει μπουνιές στο πρόσωπο ξανά και ξανά.
Ήθελε να τον μηνύσει, αλλά ο μάνατζέρ του τής είπε ότι αυτό θα κατέστρεφε την καριέρα του. Έτσι έκανε πίσω. Ωστόσο, για ένα διάστημα, συνέχισε να τον αγαπά και να θέλει να είναι μαζί του, μένοντας σε τροχιά κοντά του για πολλά ακόμη χρόνια. Εξιστορώντας το περιστατικό τρεις δεκαετίες αργότερα, είναι ακόμα έξαλλη, εξακολουθώντας να επεξεργάζεται το στρες που της είχε προκαλέσει.
Η επόμενη σκηνή είναι το βράδυ της πρεμιέρας της ταινίας «Purple Rain», η οποία θα κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, το 1985. Ο tour manager του Prince, Alan Leeds, ήταν μαζί του στο πίσω μέρος μιας λιμουζίνας στο δρόμο για την τελετή.
Θυμάται έναν από τους σωματοφύλακες του Prince να γυρίζει στον Prince και να λέει: «Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη μέρα της ζωής σου! Λένε ότι κάθε αστέρι στην πόλη είναι εκεί!». Τότε ο Prince σφίγγει το χέρι του Leeds, τρέμοντας από φόβο. Αργότερα, όπως λέει ο Leeds, κάποιος διακόπτης γύρισε και «βρήκε πάλι τον εαυτό του».
Τα μάτια του Prince έγιναν σκληρά. Είχε ξανά τον έλεγχο. «Αυτό ήταν», λέει ο Leeds. «Αλλά για ίσως 10 δευτερόλεπτα, το έχασε εντελώς. Και το λάτρεψα. Γιατί έδειξε ότι ήταν άνθρωπος!». Στο επόμενο πλάνο, βλέπουμε τον Prince να βγαίνει από τη λιμουζίνα και να περπατά στο κόκκινο χαλί με μια ιριδίζουσα μωβ καμπαρντίνα πάνω από έναν κρεμ βολάν γιακά, με τις μαύρες μπούκλες του στοιβαγμένες ψηλά. Στριφογυρίζει, στροβιλίζοντας ένα λουλούδι, ατάραχος.
Prince: Γιατί δεν θα δούμε το ντοκιμαντέρ
Αυτές οι τέσσερις σκηνές συμβαίνουν η μία μετά την άλλη, περίπου τρεις ώρες μετά την έναρξη του ντοκιμαντέρ. Η Sasha Weiss, δημοσιογράφος του New York Times magazine παρακολούθησε το ντοκιμαντέρ για πρώτη φορά ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 2023.
Επί πέντε χρόνια γύριζε το 9 ωρών ντοκιμαντέρ ο σκηνοθέτης του, Ezra Edelman. «Το ντοκιμαντέρ του Edelman αφαιρεί τα πολλά πέπλα του Prince κάνοντάς την σε μερικά σημεία άβολη να παρακολουθήσει κανείς. Αλλά πάντα υπάρχει ανακούφιση: το θαύμα της μουσικής του Prince — μια απελευθέρωση για μένα και μια απελευθέρωση, πάνω από όλα, για τον ίδιο τον Prince» σημειώνει η Weiss.
Η δημοσιογράφος παρατηρούσε για πάνω από ενάμιση χρόνο τον Edelman να τελειοποιεί τη δουλειά του, θέλοντας να συλλάβει την ουσία του Prince, παρόλο που αργά και οδυνηρά του έγινε ξεκάθαρο ότι πιθανότατα το ντοκιμαντέρ του δεν θα προβληθεί ποτέ. Το Prince Estate έχει αλλάξει χέρια και οι νέοι εκτελεστές της διαθήκης αντιτάχθηκαν στο έργο.
Την περασμένη άνοιξη, παρακολούθησαν κάποια κομμάτια και, ισχυριζόμενοι ότι παρερμηνεύει τον Prince, μπήκαν σε παρατεταμένη διαμάχη με το Netflix, στο οποίο ανήκουν τα δικαιώματα του ντοκιμαντέρ, για να αποτρέψει την κυκλοφορία της. Σήμερα δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η ταινία θα βγει ποτέ. «Ήταν σαν να βλέπεις ένα μνημείο να το καταπίνει η θάλασσα» σχολιάζει η Weiss.
Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν ήταν δική του ιδέα. Στην πραγματικότητα, όταν τον προσέγγισε για πρώτη φορά την άνοιξη του 2019 η Lisa Nishimura, η αντιπρόεδρος ανεξάρτητων ταινιών και ντοκιμαντέρ στο Netflix, είχε αμφιβολίες. Αν και είχε τη δική του ανεξίτηλη μνήμη του Πρίγκιπα (στα 8 του, επισκεπτόμενος τη Νέα Υόρκη, το «Little Red Corvette» ηχούσε από τα ακουστικά του καθώς κοίταζε ψηλά στους ουρανοξύστες), δεν ήταν ένθερμος θαυμαστής.
Γνώριζε αρκετούς κινηματογραφιστές για τους οποίους ο Prince ήταν τοτέμ. Σεβόταν την τέχνη του Prince — ποιος δεν το κάνει, άλλωστε; — αλλά είχε επίσης επίγνωση της καθοριστικής φιγούρας που ήταν για τόσους πολλούς θαυμαστές, που μπορεί να μην απολαμβάνουν να βλέπουν τον ήρωά τους να εξερευνάται με την ένταση που φέρνει στα έργα του.
Η τελευταία του ταινία, «O.J.: Made in America», η οποία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους το 2017, θεωρείται ευρέως ως ένα από τα πιο ολοκληρωμένα ντοκιμαντέρ που έγιναν ποτέ. Στο διαρκείας περίπου οκτώ ωρών ντοκιμαντέρ, ξετυλίγεται η άνοδος και η πτώση του Ο.J. Simpson ενώ περιέχει ολόκληρη την ιστορία της φυλετικής παθολογίας της Αμερικής.
Mε πληροφορίες από το Magazine των ΝΥΤ.
