Μια εικόνα απολύτως περιγραφική των θυελλωδών ημέρων που προηγήθηκαν – μας πήρε και μας σήκωσε, από πολλές απόψεις. Το 112 χτυπάει, σε ενημερώνει για παρακείμενη φωτιά. Εσύ, εκνευρισμένος, τρέχεις να το κλείσεις. Σε ενόχλησε, σου χάλασε τη «φάση». Ασχέτως του αν παρατηρείται ή όχι κατάχρηση του εργαλείου (του 112 δηλαδή), το θέμα πρέπει να μας προβληματίσει: Πότε γίναμε άραγε τόσο «παρτάκηδες»;
Αυτό που δεν (θέλουμε να) σκεφτόμαστε είναι πως εκείνη την ώρα, κάποιοι συμπολίτες μας έχουν πραγματικό, τεράστιο πρόβλημα. Κινδυνεύει η περιουσία τους, ακόμα και η ζωή τους. Εμείς όμως ενοχλούμαστε επειδή ήχησε το ηχογραφημένο μήνυμα της Πολιτικής Προστασίας. ‘Η βρίσκουμε αφορμή από αυτό για να κάνουμε χαβαλέ στα social.
Το άκρον άωτον αυτής της νοοτροπίας είναι αυτό που συνέβη στη Ζάκυνθο, στην περιοχή της Αγίας Μαρίνας. Το βράδυ της Κυριακής (30/6) και την ώρα που η πυρκαγιά μαινόταν σε παρακείμενο δάσος, κάποιοι παρευρισκόμενοι σε κοντινό πανηγύρι, δεν θεώρησαν πως αυτό αξίζει ως γεγονός για να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους. Συνέχισαν συνεπώς να διασκεδάζουν σαν να μην συνέβαινε τίποτα.
Αυτό γέννησε το παρακάτω εντελώς σουρεαλιστικό βίντεο, που είδαμε στη σελίδα του Facebook Forecast Weather Greece. «Όλη η Ελλάδα σε λίγα δευτερόλεπτα» σχολίασε κάποιος και τα είπε όλα…
Δεν είναι αυτό που έχουμε κατά νου όταν σκεφτόμαστε «πήρε φωτιά η πίστα» ή «άναψε για τα καλά το κέφι»… Βεβαίως τίποτα το αστείο δεν υπάρχει σε όλο αυτό. Είναι μια βαθιά προβληματική κατάσταση.
Και αν όχι τόσο για την αδιαφορία αυτή καθαυτή, για το γεγονός πως αρχίσαμε να συνηθίζουμε το «τέρας». Δεν μας κάνει πια εντύπωση. Τα αντιμετωπίζουμε με μια μοιρολατρία, κάθε φορά που φυσάει τόσο όσο τις προηγούμενες μέρες, το θεωρούμε ως και δεδομένο πως θα πιάσει κάπου πυρκαγιά, απλά το πού αλλάζει.
Κοιτάμε τα sites να γράφουν για τη μία φωτιά μετά την άλλη (Σταμάτα, Κερατέα, Σέριφος, Δίστομο, ο πρόσφατο κατάλογος ήταν μακρύς), κοιτάμε τα πυροσβεστικά αεροσκάφη να πετάνε από πάνω μας και αυτό είναι όλο. Γυρίζουμε μετά πίσω στις δουλειές μας.
Στο τσακίρ κέφι, γράφουμε και κάνα «πύρινο» σχόλιο στα social media και ΟΚ, νιώσαμε πως το κάναμε το χρέος μας. Μέχρι, ποιος ξέρει και κανείς δεν είναι άτρωτος, να πάρει φωτιά το δικό μας το σπίτι. Τότε θα ασχοληθούμε πραγματικά.
Προφανώς δεν είπαμε να πάρουμε μια μάνικα ο καθένας και να αρχίσουμε να τρέχουμε να σβήσουμε τις φωτιές. Αυτό είναι δουλειά των αρμόδιων και είναι ως και εγκληματικό να πάει κάποιος που δεν έχει ιδέα να το παίξει ήρωας είτε από καλό (αλλά λάθος εν τέλει) σκοπό είτε για να φανεί.
Αυτό, ωστόσο, που πρέπει να απαιτήσουμε, ως πολίτες, είναι ένα κράτος που θα επενδύσει πολύ και σοβαρά στη δασοπροστασία, στην πυρόσβεση. Στο σχέδιο. Και να καταλάβουμε πως υπάρχουν και κάποια όρια. Δεν πειράζει, ας χάσουμε και κάνα πανηγύρι καμιά φορά…
