Τα ξημερώματα της Τετάρτης, μια 17χρονη κοπέλα παρασύρθηκε από όχημα που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, στη Λεωφόρο Αθηνών. Ο ασυνείδητος οδηγός δεν σταμάτησε να βοηθήσει, αντ’ αυτού πάτησε ξανά το γκάζι και εξαφανίστηκε, με αποτέλεσμα οι αρχές να τον αναζητούν για τρίτη μέρα. Η κοπέλα εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Αυτή είναι η συνοπτική είδηση, για όποιον δεν έχει πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι απλά μία είδηση από τις πολλές που πρέπει να προσπεράσεις στο feed σου.
Ξέρω ότι θα σκεφτείς πως δεν είναι η πρώτη φορά που ένας οδηγός το βάζει στα πόδια, γιατί προφανώς δεν φοβάται την ταχύτητα τόσο, όσο το να έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεων του. Ελπίζω, μόνο, η δικαιοσύνη να πράξει τα δέοντα μόλις εντοπιστεί.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα, που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Ο δικός μου σίγουρα όχι. Και είναι απόλυτα τρομακτικό. Για δέκα ολόκληρα λεπτά, η 17χρονη κοπέλα βρισκόταν στη μέση του δρόμου, αιμόφυρτη, και κανένα αυτοκίνητο δεν σταμάτησε. Και σύμφωνα με το βίντεο, πέρασαν αρκετά. Οι οδηγοί την αντιμετώπισαν λες και ήταν ένα εμπόδιο που έπρεπε να προσπεράσουν, κάνοντας μάλιστα και ελιγμούς. Πραγματικά, τι στο καλό συμβαίνει σε αυτή τη κοινωνία; Δηλαδή, τι ήταν πιο σημαντικό από το να βοηθήσουν την κοπέλα; Να φτάσουν έγκαιρα στο σπίτι τους; Στη δουλειά τους; Τι; Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μπορεί κάποιος να συνεχίζει την πορεία του, ενώ μόλις έχει δει έναν χτυπημένο άνθρωπο στο δρόμο. Απλά δεν μπορώ.
Και για να σας προλάβω, δεν ζω σε ένα δικό μου συννεφάκι, που θεωρώ ότι στο τέλος της ημέρας είμαστε όλοι ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι. Όχι. Το εντελώς αντίθετο. Υπάρχουν αμέτρητα περιστατικά που αποδεικνύουν ότι η χαμένη μας ανθρωπιά αναζητείται. Οτιδήποτε συμβαίνει μακριά από εμάς, δεν μας αφορά. Δεν του δίνουμε σημασία. Δεν μας νοιάζει τι γίνεται στον διπλανό μας, στον γείτονα, μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα. Πόσο φρικτή εικόνα, ε; Ζούμε με ένα «που να μπλέξω τώρα». Αυτή είναι η κοινωνία μας, που συνεχώς γκρινιάζει και φωνάζει. Έχουμε επιτρέψει στη μιζέρια και την απάθεια να είναι κομμάτια της ζωή μας, δυστυχώς.
