Βλέπουμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και προσπαθούμε κι εμείς. Στην αρχή επιστρατεύσαμε τις κλασικές ελληνικές δικαιολογίες. Έλλειψη προσαρμογής, έλλειψη καθαρού μυαλού, απουσία καθαρού πλάνου. Μετά το πήγαμε σε ακόμα πιο ελληνικές πατέντες: «Αρχή είναι ακόμα», «κάτσε να στρώσει ο Γιάννης» και τέτοια. Ο Γιάννης… έστρωσε, έβαλε 43 ολόκληρους πόντους το βράδυ της Κυριακής, κι όμως, οι Μιλγουόκι Μπακς πάλι έχασαν. Βίωσαν την 8η ήττα τους στα πρώτα 10 ματς της περιόδου, τη χειρότερη αρχή που έχουν κάνει από τη στιγμή που ο Έλληνα άσος έγινε μέλος τους το 2013.
Γιατί χάνει ο… Ελαφιακός; Κακά τα ψέματα, παρ’ ότι βρίσκεται τόσο μακριά μας η ομάδα, την αισθανόμαστε κάπως περισσότερο δική μας. Την παρακολουθήσαμε (μέσω της πορείας του Γιάννη) για πάνω από δέκα χρόνια, είναι μέρος της καθημερινής μας ενημέρωσης για τα αθλητικά. Ε, δεν μπορεί να μην ασχοληθεί κανείς μ’ αυτό το διαφαινόμενο βατερλό.
Ο Ντοκ Ρίβερς, ο προπονητής των Μπακς, στριμώχνεται πολύ στις συνεντεύξεις Τύπου μετά από ήττες να αναλύσει τα αίτια. Κι είναι αλήθεια ότι σε αυτό, στην τεχνική ανάλυση των… ηττών, δηλαδή, είναι πολύ καλός. Πότε με αριθμούς και συγκεκριμένες φάσεις, πότε με την ανάλυση της νοοτροπίας της ομάδας, τα εξηγεί ωραία. Αρνείται, όμως, κι αυτός να πει το προφανές: Ότι οι Μπακς δείχνουν μια εικόνα μουχλιασμένης ομάδας. Τα πρόσωπά τους (όχι του Αντετοκούνμπο, αλλά των υπολοίπων) έχουν την ίδια έκφραση με του νοικοκύρη που πάει στο χωριό για τις ελιές, ανοίγει το σπίτι στο χωριό για να πάρει λίγο αέρα κι αμέσως τον χτυπάει στη μύτη η μούχλα. Κι όπου υπάρχει μούχλα σημαίνει ότι υπάρχει στασιμότητα.
Κι αν τα βάζει, και αν τρέχει, ο Αντετοκούνμπο πόσο θ’ αντέχει;
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κάνει φιλότιμες προσπάθειες να βγει απ’ αυτή τη μούχλα. Το προσωπικό κίνητρο που έχει να δείξει κάτι καλό, ο εγωισμός που βγάζει, ο εκνευρισμός που δείχνει μετά τις ήττες, αποδεικνύει ότι δεν έχει συμβιβαστεί με τη μετριότητα. Το ζήτημα είναι αν μπορούν να το κάνουν αυτό και οι υπόλοιποι.
Ο Ντέιμ Λίλαρντ έχει 1/12 τρίποντα στα δύο τελευταία ματς. Αυτό φτιάχνεται. Αυτό που δεν φτιάχνεται εύκολα είναι η διάθεσή του, η οποία δεν φαίνεται να συμβαδίζει με τον παίκτη που κέρδισε τον διαγωνισμό τριπόντων δύο συνεχόμενες χρονιές κι έπαιζε σαν All Star όλη τη χρονιά στις χρονιές του στο Πόρτλαντ. Οι αριθμοί του δεν είναι κακοί, αλλά στα 35 του πια κι ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει ότι δεν είναι αυτός ο παίκτης που θα παίξει το ρόλο του πρώτου βιολιού σε μια ομάδα. Οι Μπακς τον απέκτησαν ως τέτοιο, μάλιστα έναν παίκτη που μπορεί να συμπληρώνει άμεσα την… απειλή: Αντετοκούνμπο από κοντά, Ντέιμ από μακριά. Ο Λίλαρντ μοιάζει να αναπολεί τα μεγαλεία του στους Μπλέιζερς.
Χτυπάει κάρτα στους Μπακς ο Λόπεζ
Ο Μπρουκ Λόπεζ έχει πάει το δημοσιοϋπαλληλίκι σε άλλο επίπεδο. Δεν θα εκπλαγούμε αν μάθουμε ότι έχει και κάρτα που τη χτυπάει στις προπονήσεις και τους αγώνες. Βασικός σέντερ ομάδας ΝΒΑ με 4,6 ριμπάουντ σε 30,5 λεπτά συμμετοχής είχε χρόνια να υπάρξει, πιθανότατα από κάτι σκιάχτρα ομάδων χωρίς στόχους την εποχή του 2000. Και δεν είναι καν διψήφιος σε πόντους (έχει 9,0 μέσο όρο στα πρώτα δέκα ματς), την ώρα που ασχολείται περισσότερο με τα τρίποντα.
Οι δύο άλλοι της πεντάδας, ο Τορίαν Πρινς και ο Γκάρι Τρεντ (ή ο Αντρέ Τζάκσον) μοιάζουν ανίκανοι να εκμεταλλευθούν την ευτυχή γι’ αυτούς συγκυρία που τους έφερε πενταδάτους σε μια ομάδα του ΝΒΑ που (υποτίθεται ότι) έχει υψηλούς στόχους. Η συμπεριφορά τους, μάλιστα, ορισμένες στιγμές μπορεί να χαρακτηριστεί ως και προκλητική, αρνούνται να πάρουν ευθύνες και πετάνε τη μπάλα στο Γιάννη για να καθαρίσει, στο στυλ «εσύ έχεις το μεγαλύτερο συμβόλαιο, βγάλτα πέρα όπως μπορείς».
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τρίτος (και τελευταίος) διψήφιος σε πόντους μετά τον Γιάννη και τον Λίλαρντ είναι ο έκτος παίκτης Μπόμπι Πόρτις, ο οποίος παίζει λιγότερο από τους δύο προαναφερόμενους, αλλά έχει σχεδόν διπλάσια επιθετική προσφορά. Ο δε Έι Τζέι Γκριν, που κανονικά ήταν ο 15ος παίκτης στο ροτέισιον, έχει 7,9 πόντους μέσο όρο σε 15,6 λεπτά συμμετοχής.
Γενικά οι Μπακς φαίνεται ότι έχουν ξεκινήσει χωρίς όρεξη. Ο Γιάννης με τη θετική του νοοτροπία είναι εκεί, αλλά πλέον βαδίζει στα 31, οι βραδιές του δεν μπορεί να είναι εκρηκτικές όλη τη χρονιά και, στο κάτω-κάτω, καμία μεγάλη ομάδα δεν πρόκοψε στο ΝΒΑ μόνο με έναν σταρ. Με ξενερωμένο Λίλαρντ, αδιάφορο Λόπεζ και μέτριους ως ευθυνόφοβους υπόλοιπους, οι Μπακς υποβιβάζονται σ’ ένα απλά καλό ρόστερ, το οποίο αντί να διεκδικεί τις πρώτες θέσεις στην Ανατολική Περιφέρεια, μπορεί να κινδυνέψει να μείνει κι εκτός play-in.
OK, θα γυρίσει κάποια στιγμή ο Κρις Μίντλετον. Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι αυτή τη επιστροφή μπορεί να αλλάξει την εικόνα των Μπακς; Προφανώς είναι πιο αξιόπιστος από Πρινς ή Τζάκσον, ωστόσο το ζήτημα και γι’ αυτόν δεν είναι τόσο αν θα βρει ρυθμό και πότε θα επανέλθει στα στάνταρ του, όσο το ποια διάθεση θα δείξει. Διότι κι αυτός, έχοντας καβατζάρει τα 30, φάνηκε να βολεύεται στη λογική του τρίτου βιολιού πέρυσι όσο έπαιξε.
Γυρίζει, λοιπόν; Σαν ποιότητα, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το δίδυμο Γιάννη-Λίλαρντ. Αλλά θα πρέπει όλοι οι Μιλγουόκι Μπακς να μπουν στη λογική ότι κάτι κυνηγούν και δεν περνάει μόνο ο καιρός για να κατοχυρώνουν συμβόλαια και λεφτά. Αν αεριστεί καλά το σπίτι και φύγει η μούχλα, κάτι μπορεί να γίνει. Αλλά πρέπει να βοηθήσουν όλοι να ανοίξουν τα παράθυρα.
