Ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό που δεν αναφέρει κανένας: Τα τελευταία χρόνια όχι μία, αλλά τρεις διεθνείς εταιρείες που τοποθετούνται στη ζώνη των «έξυπνων μεταφορών πόλης» είχαν την ιδέα να εγκαταστήσουν στην Αθήνα ένα δίκτυο με ηλεκτρικά πατίνια. Τα οποία θα τα «ξεκλείδωνε» ο χρήστης από ένα σημείο και θα τα «κλείδωνε» σε κάποιο άλλο, κοντά στο σημείο που θα ήθελε να πάει. Το αντίτιμο θα ήταν ευτελές και η κίνηση πολύ πιο γρήγορη.
Μαντεύεις γιατί δεν υλοποιήθηκε αυτό, που συμβαίνει σε πάρα πολλές σύγχρονες ευρωπαϊκές πόλεις; Ε, δεν θέλει και πολύ μυαλό. Σε μία περίπτωση, μάλιστα, δεν έγινε ούτε καν συγκοινωνιακή έρευνα. Απλά αυτός που είχε την ιδέα ανέβηκε ο ίδιος σ’ ένα πατίνι και προσπάθησε να κυκλοφορήσει στους δρόμους της Αθήνας. Το συμπέρασμά του: Η ποιότητα των ελληνικών δρόμων και η συμπεριφορά των Ελλήνων οδηγών ήταν όχι δύσκολοι παράγοντες, αλλά απαγορευτικοί για να γίνει κάτι τέτοιο χωρίς τον κίνδυνο να γεμίσουν τα νοσοκομεία από σωρεία τροχαίων ατυχημάτων, ου μην και δυστυχημάτων.
Ηλεκτρικά πατίνια, βέβαια, υπάρχουν πλέον παντού στην Αθήνα. Παρά το ότι το ανάγλυφο της πόλης δεν είναι τόσο φιλικό σε τέτοια μέσα. Μάλιστα εκτός από τρόπος μετάβασης σε κοντινά μέρη έχει γίνει και εργαλείο δουλειάς πολλών διανομέων. Η φιγούρα ενός μεγαλύτερου σε ηλικία ανθρώπου να κινείται με πατίνι ήταν κάποτε ανύπαρκτη, τώρα γίνεται συνηθισμένη. Και φυσικά, μαζί με τα πατίνια αυξήθηκαν δραματικά και τα ατυχήματα/δυστυχήματα με πρωταγωνιστές πατίνια. Καθημερινές είναι οι αναφορές, για σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά περιστατικά.
Κανείς δεν θέλει να αθωώσει ούτε τους δρόμους, ούτε και τους οδηγούς. Όποιος έχει οδηγήσει στους ελληνικούς δρόμους ξέρει τα χάλια τους και την επικινδυνότητά τους όσον αφορά τις λακούβες, τις κακοτεχνίες και οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει την ισορροπία του δικύκλου. Επίσης όποιος έχει αποπειραθεί να οδηγήσει δίκυκλο, οποιουδήποτε κυβισμού, έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες για το πώς γλύτωσε από του Χάρου τα δόντια, κι όχι μία και δύο φορές.
Ευθύνονται και οι οδηγοί στα ηλεκτρικά πατίνια
Το ξεκαθάρισμα είναι απόλυτο: Για τη μεγάλη πλειοψηφία των ατυχημάτων/δυστυχημάτων με πατίνια ευθύνονται οι δρόμοι και ο οδηγοί αυτοκινήτων. Αλλά για να γίνει πλήρης η εξίσωση, πρέπει να προστεθεί και μία ακόμη μεταβλητή: Η οδηγική συμπεριφορά των ίδιων των οδηγών αυτών των οχημάτων.
Έτσι είναι. Δεν μπορεί να μην φέρει καμία ευθύνη κάποιος που περνάει ανάμεσα στα αυτοκίνητα με πολύ μεγάλη ταχύτητα τηρουμένων των αναλογιών και με απολύτως αθόρυβο όχημα. Το οποίο, μάλιστα, είναι και τόσο στενό, που μπορεί να κινείται σε σαφώς μικρότερο χώρο απ’ αυτόν που χρειάζεται μια μοτοσυκλέτα, έστω μικρού κυβισμού, για να περάσει.
Η συνήθεια δε όσων χρησιμοποιούν αυτά τα ηλεκτρικά πατίνια να κινούνται δίπλα στα πεζοδρόμια δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους. Το γεγονός ότι οι οδηγοί κινούνται στα δεξιά των οχημάτων, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό θόρυβο, αιφνιδιάζει τους οδηγούς των αυτοκινήτων. Την ίδια ώρα οι περισσότεροι οδηγοί μοτοσυκλετών έχουν επιλέξει να κινούνται ανάμεσα στις λωρίδες κυκλοφορίας, εκεί που η πλειοψηφία των οδηγών έχει ορατότητα, άμεση μάλιστα.
Και φυσικά η νεότερη μόδα φέρνει τους νεότερους από τους χρήστες ηλεκτρικών πατινιών να οδηγούν με ακουστικά, δηλαδή να απομονώνονται πλήρως από τους θορύβους γύρω τους και να βασίζονται μόνο στην όρασή τους για την οδήγηση.
Αφήνουμε στην άκρη τα χτυπητά: Την ταχύτητα που ξεπερνά κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια, το γεγονός ότι πολύ λίγοι από τους οδηγούς ηλεκτρικών πατινιών φορούν κράνος, καθώς και τη ρητή διάταξη του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας ότι απαγορεύεται να μετακινούνται δύο άτομα με το ίδιο πατίνι.
Πριν αρχίσουμε να ανοίγουμε πολλαπλούς καταλόγους θυμάτων από ηλεκτρικά πατίνια στην Ελλάδα, χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Μεγαλύτερο απ’ αυτό που κάνει ο ΚΟΚ και το Υπουργείο Μεταφορών. Αν τα πατίνια δεν είναι ποδήλατα και μπορούν να κινούνται και σε μεγάλους δρόμους και να χρησιμοποιούνται από μεγαλύτερους ανθρώπους, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μέσα κίνησης, χρειάζεται δίπλωμα, διατυπώσεις κτλ. Αλλιώς, ας κινούνται στα πεζοδρόμια ή στους ποδηλατόδρομους, ή σε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας. Ήδη θρηνούμε πολλά θύματα στην άσφαλτο για να ανοίξουμε κι άλλη μια μεγάλη πληγή.
