Coocoolili - Καμπαρέ Ποτ-Πουρέ: Από τη Βρετανία στην Αθήνα, με τον Βιβάλντι σε... νησιώτικο

Το Coocoolili έρχεται να κουνήσει το σύμπαν με ένα Καμπαρέ Ποτ-Πουρέ που μυρίζει… φρούτα αποσμητικού και ζαρζαβατικά από άλλες διαστάσεις. Αν βαρεθήκατε την προβλέψιμη ψυχαγωγία, ετοιμαστείτε να βυθιστείτε στη δίνη μιας βραδιάς που περιέχει τα πάντα: ντίβες, ντραγκ κουήνς και ντραγκ μικροαστές, αιθέριες παρουσίες που έρχονται και φεύγουν, και ένα μουσικό συνονθύλευμα που κάνει τον Βιβάλντι να δένει (πώς;) με την Πίτσα Παπαδοπούλου και τους Queen.

The Coocoolili “gang”

Στο Red Jasper Theatre, οι Μιχάλης Αγγελάκης, Dominique Chardonnay, Άρτεμις Ιγνατίδου, Marie-Angela Melato, Αντριάνα Μίνου, Στέλλα Παρλαβάντζα, Χάρης Σασλής, Νίκος Σταυλάς και Γιάννης Σωτηρίου ανεβαίνουν στη σκηνή για να σπάσουν τα μουσικά ταμπού, να αναμείξουν το trash με το γκουρμέ και να φέρουν τον πλανήτη «Μεταξύ-σοβαρού-και-αστείου» ακριβώς στο κέντρο της Κυψέλης. Αν είστε έτοιμοι να γελάσετε μέχρι δακρύων, να ξεχάσετε τι σημαίνει λογική και να γίνετε μέρος ενός φαινομένου τόσο τρελού όσο και γοητευτικού, το Coocoolili σας περιμένει. Εμείς τους βρήκαμε ανάμεσα σε πρόβες και απλά αφεθήκαμε στον… σουρεαλιστικό, υπέροχο κόσμο τους.

Provocateur: Πώς μια παρέα – κυρίως- πιανιστών με PhD που ζει – κυρίως – στο Λονδίνο κατέληξε να δημιουργεί ένα «Καμπαρέ Ποτ-Πουρέ»; Κάπως ξεφύγατε από τη «βρετανική φινέτσα» της αίθουσας συναυλιών;

Κουκουλίλι: Η αλήθεια είναι πως αυτού του είδους η φινέτσα που λες δε μας κυνήγησε και ποτέ ιδιαίτερα αλλά μάλλον ούτε εμείς την κυνηγήσαμε. Οι περισσότεροι από μας είμαστε όντως πιανίστες με διδακτορικές σπουδές, κάποιοι πιο ενεργοί στον κόσμο των αιθουσών συναυλιών, κάποιοι όχι τόσο. Μας δόθηκε η ευκαιρία στο Λονδίνο να πειραματιστούμε δημόσια με υλικά που μας εμπνέουν, μας προβληματίζουν, μας ευχαριστούν, μας διασκεδάζουν αλλά πάνω απ’όλα μας θυμίζουν κάτι που συχνά στον κόσμο των επαγγελματιών μουσικών ξεχνιέται ή παραβλέπεται – πως η μουσική παίζεται, άρα είναι παιχνίδι.

P: Tο Coocoolili φαίνεται να ίναι μια παρέα αταίριαστων πλασμάτων. Σε τι διαφέρουν (ή ίσως μοιάζουν) από το κοινό «σουσουράδι» της καθημερινότητας;

Κουκουλίλι: Πιστεύουμε πως όλα τα πλάσματα είναι στην πραγματικότητα αταίριαστα. Μ’ αυτόν τον τρόπο βέβαια είναι όλα ίδια μεταξύ τους.

Ποιός θα ήταν ο τίτλος της αυτοβιογραφίας σας;

Κουκουλίλι: Η ζωή που (δεν) έζησα(ν)

Βιβάλντι, Πίτσα Παπαδοπούλου, Queen και νησιώτικα – πώς κάνετε όλες αυτές τις αντιθέσεις να λειτουργούν χωρίς… ευρωπαϊκές κυρώσεις;

Κουκουλίλι: Κατ’ αρχάς, κάποιες από μας έχουμε βάσιμες υποψίες πως ο Βιβάλντι ήταν η Πίτσα Παπαδοπούλου της εποχής του. Κατά τα άλλα, η συγκολλητική ουσία ανάμεσα σε όλα αυτά τα φαινομενικά αταίριαστα υλικά είναι το ότι όλα κάτι μας λένε, στον καθένα προσωπικά ή ως ομάδα, είναι συχνά πράγματα που μας κάνουν να γελάμε, δημιουργούν απρόβλεπτους συνειρμούς, γεννούν μουσικές ιδέες ή συνδέονται με την επικαιρότητα, την καθημερινότητά μας κι εν τέλει με τον τρόπο που βιώνουμε την πραγματικότητα.

Σε ποιον μουσικό χώρο βρίσκετε τον πλανήτη Μεταξύ-σοβαρού-και-αστείου; Είναι το Κουκουλίλι μια παρενέργεια του πολιτισμού ή ένα είδος αντίστασης σε αυτόν;

Κουκουλίλι: Το Κουκουλίλι είναι μάλλον σημείο των καιρών. Με ποιο τρόπο; Εκμεταλλευόμαστε το ότι οι καιροί μας επιτρέπουν (προς το παρόν) να εκφραζόμαστε ελεύθερα και χρησιμοποιούμε αυτήν την ελευθερία για να κάνουμε τους ανθρώπους να γελούν με μουσικό χιούμορ. Άρα ο Πλανήτης-μεταξύ-σοβαρού-και-αστείου βρίσκεται εκεί που χωράμε να υπάρχουμε όπως μας κάνει κέφι.

Είστε από την Ελλάδα, ζείτε οι περισσότεροι στο Λονδίνο και άλλες πόλεις της βόρειας Ευρώπης. Έχετε έναν εντελώς sui generis καλλιτεχνικό τρόπο. Πού πιστεύετε πως ανήκετε πραγματικά;

Κουκουλίλι: «Η Τέχνη ως γνωστόν δεν έχει πατρίδα. Την κακομοίρα.», είχε πει ο αγαπημένος μας συνθέτης, Ερίκ Σατί. Ανήκουμε εκεί που υπάρχει χώρος για ελεύθερη έκφραση και κοινό ανοιχτό σε όλα αυτά που θέλουμε να μοιραστούμε. Αυτά τα δυο μπορούν να υπάρχουν και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο Λονδίνο είχαμε την τύχη να μας δοθεί πρόσβαση – με πολλή εμπιστοσύνη – σε έναν υπέροχο χώρο τύπου καμπαρέ, το Jamboree, με ένα κοινό που μας αγκάλιασε από τα πρώτα μας βήματα εκεί και που συνεχώς μεγαλώνει. Η τύχη ήταν ότι συναντήσαμε μια ιδιοκτήτρια καλλιτεχνικού χώρου που την ενδιαφέρει περισσότερο ο πειραματισμός και η διεύρυνση της μουσικής περφόρμανς παρά το σίγουρο κέρδος που βέβαια για έναν επιχειρηματία βρίσκεται ευκολότερα στο mainstream και τις δοκιμασμένες συνταγές. Και φέτος ΞΑΝΑείχαμε (!) την τύχη να συναντήσουμε τους ανθρώπους του Red Jasper που έχουν αντίστοιχη φιλοσοφία. Τώρα ανυπομονούμε να γνωρίσουμε και το κοινό του Red Jasper!

Η παράστασή σας παίζει με τον όρο trash. Είστε πιο πολύ γκουρμέ-τρας ή τρας-γκουρμέ;

Κουκουλίλι: Αυτά είναι αιώνια ερωτήματα όπως το «ΚΚΕ-μλ ή μλ-ΚΚΕ;». Μας αρέσει να αναμειγνύουμε μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες ελύθερων συνειρμών το τρας με το γκουρμέ σε διάφορες δοσολογίες και έτσι να φτιάχνουμε διάφορα μαγικά φίλτρα χιούμορ. Όλα τα μέλη μας προέρχονται από το χώρο της κλασσικής μουσικής. Ειδικά στο χώρο αυτό, επειδή είναι ιστορική μουσική, αυτό το χιούμορ είτε χάνεται στη μετάφραση είτε δεν ανακαλύπτεται ποτέ μέσα σε «σοβαρούς» μουσικούς χώρους. Οπότε, με τα πειραματικά μας μουσικά μείγματα προσπαθούμε να ξανα-ανακαλύψουμε αυτά τα αστεία και να εφεύρουμε δικά μας, συνδεδεμένα με τις δικές μας εμπειρίες και το σήμερα γενικότερα. Αντίστοιχα, άλλα είδη μουσικής μας εξάπτουν επίσης την φαντασία ή έχουν δημιουργηθεί ως «απάντηση» στην «υψηλή» κουλτούρα, οπότε κάνουμε αυτούς τους διαλόγους επί σκηνής με δικά μας κείμενα, εξωφρενικά κοστούμια, μεταλλαγμένους στίχους, κέφι και μπρίο.

Μιλάτε για «μεγάλα χιτ μιας αλλοπρόσαλλης ελίτ». Ποιες «μεγάλες αλήθειες» περνάτε μέσω της μουσικής και του χιούμορ;

Κουκουλίλι: Κυρίως πως ίσως και να μην υπάρχουν «ορθές» οπτικές γωνίες. Το παιχνίδι με τις οπτικές γωνίες μας αρέσει πολύ να το παίζουμε με το κοινό – στην ουσία μας αρέσει να δημιουργούμε χώρο για το κοινό μας να σκεφτεί πως η οπτική γωνία δεν είναι μία και συχνά να τους εκπλήσσουμε με απροσδόκητες οπτικές γωνίες.

Γιατί το «καμπαρέ» σήμερα; Είναι ο τρόπος σας να δείξετε ότι ο κόσμος χρειάζεται κάτι… πιο τρελό, πιο μακριά από την καθημερινότητα;

Κουκουλίλι: Στο Μέγαρο δε μας καλέσανε (ακόμα). Η Λυρική μας πέφτει μακριά. Το Εθνικό έχει μικρή αίθουσα. Άλλωστε έπρεπε να βρούμε ένα είδος που τα συνδυάζει όλα και έχει περιθώρια εξέλιξης ώστε να μπορούμε κι εμείς να εξελισσόμαστε μέσα από αυτό. Στα 7 χρόνια που κάνουμε παραστάσεις, έχουμε μάθει πολλά κι εμείς για το τραγούδι, το περφόρμανς, δοκιμάζουμε καινούρια όργανα, φτιάχνουμε κοστούμια κλπ.

Αν το Κουκουλίλι ήταν ταινία ποιος θα την είχε σκηνοθετήσει;

Κουκουλίλι: Η Ντενίση – αν έπρεπε να προσπαθεί.

Ο Γούντι Άλλεν – αν είχε σταματήσει όταν έπρεπε.

Ο Γκοντρύ – αν είχαμε λεφτά να μας γυρίσει βιντεοκλίπ.

Ο Αγγελόπουλος – αν ήταν τικ-τόκερ.

Ο Λάνθιμος – αν δε μας είχε τραυματίσει ψυχολογικά ο Άνθιμος.

Η Βέρα Τσιτίλοβα – αν δεν την είχε φάει η μαρμάγκα επειδή ήταν γυναίκα.

Το Κουκουλίλι χαρακτηρίζεται από έντονο σουρρεαλισμό. Ποιο είναι το πιο εξωπραγματικό που έχει συμβεί όσα χρόνια παίζετε μαζί;

Κουκουλίλι: Το ότι ανεβάζουμε παραστάσεις 7 χρόνια!

Αν μπορούσατε να επιλέξετε έναν διάσημο θαμώνα για το καμπαρέ σας, ποιον θα θέλατε πρώτο τραπέζι πίστα;

Κουκουλίλι: Πρώτο τραπέζι θέλουμε πάντα και δεν την αλλάζουμε με τίποτα την πιο φανατική μας θαυμάστρια, Anna Malni, η οποία δε χάνει σόου για σόου κι αν το διαβάσει αυτό παίζει να έρθει στην Αθήνα για να μας δει και να γεμίσει την αίθουσα με τη θετική της ενέργεια. Επίσης η Ντομινίκ θέλει τον Τρύφωνα Σαμαρά γιατί δυσκολεύεται με τις περούκες της και χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια με το χτένισμά τους.

Ποιός νόμος της χημείας ή της φυσικής νομίζετε πως δεν ισχύει σε ένα Κουκουλίλι σόου;

Κουκουλίλι: Η θεωρία της σχετικότητας. Γιατί δεν υπάρχει σχετικό. Όλα είναι άσχετα.

Τι μας περιμένει λοιπόν την Παρασκευή και το Σάββατο στο Red Jasper;

Κουκουλίλι: Κάποια στιγμή πριν 7 χρόνια, είχαμε το θάρρος (κάποιοι θα έλεγαν το θράσος…) αυτό που κάνουμε μόνοι μας μες στο σαλόνι μας – δηλαδή συναντήσεις φίλων που μοιράζονται μια σουρρεάλ ματιά πάνω στα πράγματα με γενναίες δόσεις ελεύθερης σαχλαμάρας, σαν κι αυτής που σου εξασφαλίζει η ασφάλεια ενός φιλικού περιβάλλοντος – να το μοιραστούμε με το κοινό. Ίσως και λόγω άγνοιας κινδύνου; Δεν έχει σημασία μάλλον. Σημασία έχει ότι μέσα από αυτό το ακομπλεξάριστο μοίρασμα προκύπτει σε κάθε μας παράσταση κάτι λίγο… μαγικό. Αν είναι λίγο μαγική η δημιουργία ενός καλλιτεχνικού πλαισίου που περιέχει από τη μια δημιουργική δουλειά και σοβαρή προετοιμασία κι από την άλλη τη χαλαρότητα και την άνεση που νιώθει κανείς σε μια φιλική μάζωξη σε ένα σαλόνι.