Πέντε χρόνια πριν. Ιούνιος του 2019. Πηγαίνω για ακόμη μια ταινία στο Cine Paris. Αξία ανεκτίμητη για πολλούς λόγους, κυρίως για την υπέροχη θέα με την φωτισμένη Ακρόπολη, που «ντύνεται» με το ηλιοβασίλεμα και που σε κάνει να σκέφτεσαι πως για κάτι τέτοια η Αθήνα είναι υπέροχη. Η ταινία είναι ένα έργο της Άγκαθα Κρίστι, από τις αγαπημένες μου. Είμαι με τη φίλη μου, έχουμε πάρει από μία μπίρα η κάθε μία, ο κόσμος δεν είναι πολύς. Η θερμοκρασία είναι καλή, όλα είναι ιδανικά. Για εμάς αυτό είναι καλοκαίρι. Τελειώνει η ταινία και δίνουμε ένα άτυπο ραντεβού για την επόμενη φορά, στο Cine Paris. Η επόμενη φορά δεν ήρθε, φύγαμε για διακοπές. Είπαμε αργότερα θυμάμαι, «πέρασε το καλοκαίρι και ένα Cine paris δεν πήγαμε ξανά, δεν πειράζει του χρόνου». Αυτό το «του χρόνου» (επίσης) δεν ήρθε, καθώς το 2020 το Cine Paris έμεινε κλειστό.
Κάθε επόμενο καλοκαίρι αναζητούσα στο Google τι έχει απογίνει το Cine Paris. Γιατί δεν ανοίγει. Ένιωθα τη στιγμιαία απογοήτευση, αλλά αγαπάω τόσο τα θερινά σινεμά, που έβρισκα την παρηγοριά σε όλα τα υπόλοιπα. Και τα αγαπάω τόσο που η μυρωδιά του εντομοαπωθητικού σε συνδυασμό με τα ποπ κορν δεν με χαλάει καθόλου. Μ’αρέσει να πίνω τη μπίρα μου όσο περιμένω να ξεκινήσει η ταινία, να χαζεύω τα διαμερίσματα που βρίσκονται εκεί και να σκέφτομαι παράλληλα ότι (μάλλον) είναι τυχεροί που μπορούν να βλέπουν από το μπαλκόνι τους κάποιες ταινίες και μ’αρέσει να πηγαίνω μετά σε διπλανό μπαρ για το κλείσιμο. Είναι η ιεροτελεστία του καλοκαιριού. Μην σας τα πολυλογώ, πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια, μέχρι που πριν λίγες εβδομάδες έσκασε η είδηση: Το Cine Paris ανοίγει ξανά. Το είχαμε διαβάσει και το 2023, αλλά τελικά δεν ευδοκίμησε. Αυτή τη φορά όμως ήταν αλήθεια.
Το Cine Paris ανανεώθηκε και αναβαθμίστηκε, με την ελληνική streaming πλατφόρμα Cinobo να αναλαμβάνει πλέον την κινηματογραφική επιμέλεια, που σημαίνει ότι θα δούμε καλές ταινίες τις επόμενες εβδομάδες. Η εικόνα είναι ελάχιστα διαφορετική, αλλά ξέρετε τι παραμένει ίδιο; Αυτή η αίσθηση του παλιού κινηματογράφου. Άλλωστε αυτό το μέρος κουβαλά μια ιστορία πολλών χρόνων, από το 1920 συγκεκριμένα, όταν και λειτούργησε για πρώτη φορά ως κινηματογράφος.
Με το που ανακοινώθηκε η επαναλειτουργία του και το Cine Paris άνοιξε και επίσημα τις πόρτες του, το TikTok γέμισε με βίντεο. Πλέον, όλα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα, γίνονται viral σε αυτό το κοινωνικό δίκτυο. Από τη μία είναι καλό, από την άλλη όχι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το Σάββατο που μας πέρασε, έκανα την έναρξη των θερινών σινεμά. Και την έκανα στο Cine Paris. Εννοείται. Η ταινία δεν ήταν από αυτές που θα έβλεπα, αλλά δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Και να σας πω κάτι, ήταν σα να μη πέρασε μία μέρα. Ένιωσα αμέσως τη νοσταλγία. Έχω περάσει υπέροχες στιγμές σε αυτό το θερινό σινεμά. Η μόνη διαφορά από τις προηγούμενες επισκέψεις μου, ήταν πως αυτή τη φορά έβλεπα κόσμο που φαινόταν πως ερχόταν για πρώτη φορά. Τα κινητά ήταν μονίμως σηκωμένα. Αλλά στη τελική, ούτε αυτό είναι κακό.
Σε μια σεζόν ειδικά που είδαμε το ΙΝΤΕΑΛ να κλείνει, όπως και ο κινηματογράφος Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα, η επαναλειτουργία του Cine Paris μόνο ευχάριστα συναισθήματα γεννά. Και το γεγονός ότι το επισκέπτονται οι Αθηναίοι, είναι ελπιδοφόρο γι’αυτού του είδους την ψυχαγωγία. Αφήστε, δε, που δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό το καλοκαίρι από τα θερινά σινεμά. Όποιος έχει πάει ραντεβού σε θερινό, το ξέρει. Αποκλείεται να μην έχει περάσει ωραία. Το Cine Paris στα προσφέρει όλα στο πιάτο. Είναι μια συνολική εμπειρία. Και είναι υπέροχο που άνοιξε ξανά.
Και όπως λέει και η Μαρίνα Σπανού στο τραγούδι Παγωτό Φυστίκι, «μήπως να πάμε ένα θερινό; όταν γυρίσεις; όταν γυρίσω». Ραντεβού, ξανά, εκεί λοιπόν.
