Πώς γίνεται ένας άνθρωπος, αναγνωρίσιμος, επιτυχημένος και (θεωρητικά) προνομιούχος άμεσα συμπαθής; Η Στεφανία Γουλιώτη λέει ότι υπάρχουν άπειρες φορές που δεν αισθάνεται καλά στο πετσί της. Και αυτό σου προκαλεί μια ταύτιση, την κάνει προσιτή, γήινη, προσγειωμένη, οικεία. Δεν ανήκει στην κατηγορία των συναδέλφων της που νιώθει εκβιαστική και μόνιμη ευθυμία.
Μιλάμε με αφορμή μια πραγματικά πρωτοποριακή παράσταση που έγραψε για λογαριασμό της “2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης” ο Γιάννης Χουβαρδάς– με τον οποίο συνεργάζονται χρόνια (θυμόμαστε μερικά χρόνια πριν και τη συνεργασία τους στην Ορέστεια, επίσης ένα πολύ διαφορετικό ανέβασμα της τραγωδίας). “Θεωρώ ότι ο Γιάννης Χουβαρδάς έγραψε ένα έργο πολύ προσωπικό. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που δύσκολα αποκαλύπτεται. ‘Ήταν πιο μαζεμένος στο παρελθόν. Πλέον δεν φοβάται το συναίσθημά του. Έχουμε μια σχέση εμπιστοσύνης. Μου αρέσουν οι κόσμοι που φτιάχνει, με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Είναι ένας άνθρωπος που σε κάνει να πιστέψεις στο όραμά του. Κι έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους”.
Την ρωτάω τι ακριβώς είναι αυτή η παράσταση. “Μια εμπειρία. Ο Γιάννης Χουβαρδάς μεταμορφώνει τις αποθήκες του Παλαιού Ελαιουργείου στο ξενοδοχείο-φάντασμα Hotel Spectre κι εκεί εμφανίζονται ως πνεύματα μια σειρά εραστών. Και το κάθε πνεύμα έχει τη δική του ιστορία αγάπης να αφηγηθεί. Και ο θεατής μπορεί να μετακινηθεί σωματικά και ψυχικά. Αυτό απαιτείται από εκείνον καθώς δεν υπάρχει τεράστια απόσταση με τους ηθοποιούς. Δεν κάθεται σε θέση αλλά ακολουθεί τα πρόσωπα και βιώνει τις εμπειρίες. Υποδύομαι μια απελπισμένη γυναίκα. Ρομαντικά απελπισμένη. Πίστεψε και ταυτίστηκε με τον έρωτα. Και ενσωμάτωσε το αντικείμενο του πόθου της. Είναι τραγουδιστής στο ξενοδοχείο. Είναι ένα πλάσμα κοντά στην πλατωνική αντίληψη που διαβάζουμε στο Συμπόσιο για το ανδρόγυνο, που αποτελούσε συνδυασμό του αρσενικού και του θηλυκού”.
Η Στεφανία Γουλιώτη αγαπά τις ευάλωτες ηρωίδες και τους ρόλους με ευαίσθητες χορδές. Δεν αγαπά, μάλλον δεν της αρέσει, να ακούει ότι είναι καλή στη δουλειά της. “Δεν με πειράζει να με ξεχάσουν αλλά να θυμούνται την παράσταση, την ομαδική δουλειά μας. Αυτό είναι για μένα το νόημα, να καταφέρουμε να κάνουμε τον θεατή να μετακινηθεί ψυχικά. Πάντα εμπνέεις κάτι στους ανθρώπους. Διδάσκω σε δραματικές σχολές, τεχνικές, εξασκήσεις αλλά πάντα τους λέω στο τελευταίο μάθημα ότι αν δεν είσαι συνεχώς στην αναζήτηση να γίνεις πιο ωραίος άνθρωπος δεν θα καταφέρεις να επικοινωνήσεις με τον θεατή. Άθελα μου έχω εμπνεύσει κάτι”.
Η Αλεξάνδρα στο Maestro όμως δεν φαίνεται τόσο ευάλωτη. “Η τοξικότητα της Αλεξάνδρας είναι αποτέλεσμα της ευαισθησίας της και της αδυναμίας της να την διαχειριστεί. Δεν δέχεται ή καλύτερα δεν έχει μάθει να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της. Είναι μια βιτρίνα όλο αυτό και θα την δούμε να ξεδιπλώνει τα πολλά κομμάτια της σύντομα. Ναι, συμπεριφέρεται ως killer, συμπεριφέρεται στις ζωές των ανθρώπων γύρω της όπως οι κυβερνήσεις, λες και είμαστε επιχειρήσεις. Είμαστε όμως άνθρωποι, όχι manager ζωών”.
Παραδέχεται, και με αυτό απενοχοποιεί πολύ κόσμο εκεί έξω που νιώθει καμιά φορά ένα κενό λειτουργικότητας, ότι η μοναξιά την αγχώνει. “Δεν πάνε πάντα καλά τα πράγματα, έτσι είναι η ζωή μας, αλλά όταν δεν πάνε πολύ καλά τα πράγματα τότε έρχεσαι σε επαφή με το συναίσθημά σου. Λέει ο Τόμας Μπέρνχαρντ ότι θέλει πολλά κότσια η μοναξιά. Θαυμάζω τους ανθρώπους που χωρίζουν, που ρισκάρουν, που αντιμετωπίζουν την ίδια την ζωή και σιχαίνομαι τις συμβατικές σχέσεις”.
Η Στεφανία Γουλιώτη δεν είναι σνομπ. Αυτο το καταλαβαίνει κανείς μιλώντας μαζί της. Στο λέει ότι δουλεύει πολύ γιατί έτσι επιβιώνει, ζει από τη δουλειά της. Και παραδέχεται κάτι που οι περισσότεροι κρύβουμε κάτω από το χαλάκι της πόρτας μας. “Φυσικά και υπήρξαν συνθήκες που δεν περνούσα καλά. Και προσπαθώ να επιλέγω πράγματα που μου αρέσουν. Μονίμως νιώθω ανασφάλεια σε αυτή τη δουλειά. Την αγαπώ πολύ και είμαι χαρούμενη που είμαι ηθοποιός αλλά μερικές φορές δεν αισθάνομαι καλά στο πετσί μου. Με απογοητεύει όλη αυτή η συνθήκη του ψεύδους. Είναι όλο ένα ψέμα αυτό πάνω στη σκηνή. Μένω συνεχώς με το ανικανοποίητο. Θα σας πω κάτι που θα ακουστεί περίεργο. Η περιόδος της πανδημίας ήταν η κανονικότητα για μένα. Δεν είχα επιτρέψει μέχρι τότε στον εαυτό μου να ανοίξει στη ζωή. Εκείνη την περίοδο ο χρόνος είχε διασταλεί. Ήταν μια ωραία εμπειρία για το σώμα μου. Γιατί ο λόγος που έβγαινα έξω ήταν για μια βόλτα. Δεν αγχωνόμουν να προλάβω να είμαι στην ώρα μου στη δουλειά μου”.
Η ίδια η Στεφανία Γουλιώτη είναι ένα μυστήριο. “Στον δικό μου, πολύ ευρύ κύκλο, δεν κρύβομαι. Τι σημασία έχει όμως η προσωπική μου ζωή για τον υπόλοιπο κόσμο. Θέλω να προστατέψω τους ανθρώπους γύρω μου. Κάποτε διέρρευσε κάτι για μένα. Κάτι που δεν ήθελα. Είμαι δημόσιο πρόσωπο για τη δουλειά μου. Όχι για να διαφημιστώ. Είναι όμορφο να διατηρείς ένα μυστήριο για σένα. Είναι πραγματικά αντί- ερωτικό να γνωρίζεις τόσα πολλά πράγματα για κάποιον μέσα από αναρτήσεις στα social. Ναι, μου αρέσει να υπάρχει το μυστήριο“.
Τι πρέπει να περιμένει ο κάθε θεατής όταν πηγαίνει σε μια παράσταση; “Τίποτα. Απλά πήγαινε στο θέατρο. Δεν θα πάρεις σχεδόν ποτέ το συμπέρασμα που ήθελες ή περίμενες. Έχει μια επίδραση στον κάθε θεατή που δεν γίνεται συνειδητά ή είμαστε ως θεατές στη θέση να το ερμηνεύσουμε. Μπορεί απλά να πάρεις μετά το τέλος της παράστασης κάποιον να του μιλήσεις”.
Κλείνουμε το τηλέφωνο και τρέχει στις πρόβες για την ρηξικέλευθη Μήδεια που θα ανέβει στις 21 και 22 Ιουλίου στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάστορφ, του ιστορικού διευθυντή της βερολινέζικης Φολκσμπίνε. Άλλο ένα επιδαυρικό στοίχημα που μάλλον θα κερδίσει. Κι ας μην της αρέσει να ακούει ότι είναι καλή στη δουλειά της.
Info: Μυστήριο 76 Don’t Look Back. Ημερομηνία 19.05.2023—29.05.2023
Τοποθεσία Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας. Ερμηνευτές: Γιάννης Βογιατζής, Στεφανία Γουλιώτη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κώστας Κορωναίος, Έκτορας Λυγίζος, Ράνια Οικονομίδου, Παντελή Παπαδόπουλος, Δημήτρης Παπανικολάου, Καλλιόπη Σίμου, Αποστόλης Τότσικας Πηνελόπη Τσιλίκα, Σπύρος Ντόγκας, Κωνσταντίνα Βέρρου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Φωτογραφίες: John Kouskoutis
