Τη μισή του ζωή την πέρασε στο σουβλατζίδικο των γονιών του, όμως αυτός δεν είναι ο μοναδικός λόγος που ο Ζώης Χαλκιόπουλος αναζητά το καλύτερο σουβλάκι. Ξεκίνησε το @searchingfortheperfectsouvlaki και ίσως να μην περίμενε πως αυτό θα τον οδηγούσε στην πόρτα περισσότερων από 250 σουβλατζίδικων. Ίσως και ναι, όμως, δεν θα μάθουμε ποτέ. Όταν τελικά το βρει, το φωτογραφίζει και το ανεβάζει στον λογαριασμό του, με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, γιατί την πληροφορία πρέπει να τη μοιράζεσαι, όχι όμως και το σουβλάκι.
Ο Ζώης Χαλκιόπουλος ξέρει πως το project αυτό θα ήθελε να τελειώσει, όταν θα νιώσει πως πέρασε το μήνυμα που ήθελε. Ποιο είναι αυτό; Θα χρειαστεί να διαβάσεις παρακάτω. Όχι μόνο γι’αυτό, αλλά για να μάθεις που θα φας το καλύτερο σουβλάκι στο κέντρο της Αθήνας, ποια είναι η δική του «χρυσή» πεντάδα, καθώς και τι κοιτάει πρώτα όταν μπαίνει σε ένα σουβλατζίδικο. Και όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Γεια σου Ζώη. Πρώτα απ’όλα να σου πω ότι κάθε ανάρτηση που κάνεις στο Instagram, με κάνει να πεινάω, ακόμα κι αν έχω φάει εκείνη τη στιγμή.
Γεια! Κοίτα δεν έχει καμία σημασία αν έχουμε φάει πριν όσον αφορά το σουβλάκι. Ποτέ δεν είχε.
Στα σημαντικά, όμως. Γιατί ξεκίνησες το @searchingfortheperfectsouvlaki;
Έυκολο. Ποτέ δεν πίστευα πως έχει να κάνει με το οικογενειακό μου παρελθόν, σα να νόμιζα ότι ήταν μέσα μου και στην πραγματικότητα είναι μέσα μου όλο αυτό το κυνήγι πραγμάτων που σβήνουν άναρχα στον χρόνο που κάποιοι από εμάς διαλέγουν να τα κρατάνε λίγο παραπάνω ζωντανά, υπογραμμίζοντας τα. Όμως, οι γονείς μου διατηρούσαν σουβλατζίδικο για 30 ολόκληρα χρόνια και όπως καταλαβαίνεις η μισή μου ζωή ήταν εκεί. Εκεί διάβαζα τα μαθήματα μου, εκεί έπαιζα, εκεί όλα. Αρκετές από τις πιο vital αναμνήσεις μου ήταν εκεί, δίπλα από την μάνα μου που «έχτιζε» το γύρο κάθε μεσημέρι και τον πατέρα μου που «έστρωνε» τα κάρβουνα το απόγευμα.
Όταν δεν αναζητάς το τέλειο σουβλάκι, τι κάνεις;
Ψάχνω για δίσκους και το αντίστροφο αν και πολλές φορές τα συνδυάζω. Ένα δισκάδικο είναι σαν ένα σουβλατζίδικο από πολλές απόψεις. Η πιο βασική, ο θησαυρός που θα σου αποκαλυφτεί αν έχεις υπομονή.
Το τέλειο σουβλάκι ποιο είναι για σένα. Ποια συστατικά έχει;
Το τέλειο σουβλάκι είναι το όσο πιο απλό γίνεται. Πιτούλα μικρής βιοτεχνίας, ψημένη στο πλατώ, χειροποίητο μπιφτεκάκι από το σπίτι (πολλοί ιδιοκτήτες έκαναν αποκλειστικά τα μπιφτεκάκια στο σπίτι και μετά τα έφερναν στο μαγαζί) και ντοματοκρέμμυδο. Α! Και πολλή πάπρικα. Στην πραγματικότητα είναι πανεύκολο το καλό σουβλάκι αρκεί να καταλάβεις ότι όλα τα υλικά πρέπει να μοιράζονται μεταξύ τους έτσι ώστε να είναι πλούσιο σε γεύση.
Και το χειρότερο;
Αυτά τα τεράστια με τις σως και τα 25 κιλά γύρο μέσα. Επίσης όλα αυτά τα νεοτερίστικα που αν και νόστιμα κάποιες φορές, με κάνουν και νιώθω άβολα. Σουβλάκια με αβοκάντο και σούπερ σπέσιαλ κοπές κλπ.
Γιατί τέτοια αγάπη με το μπιφτέκι στο σουβλάκι;
Έκλεισα την φορά των ματιών για να μην δω παρακάτω αλλά ήμουν σίγουρος ότι έρχεται αυτή η ερώτηση. Το σουβλάκι με το μπιφτεκάκι δεν είναι το πιο όμορφο που έχεις δει; Το πιο φωτογενές, αυτό που αποκαλύπτει με λεπτομέρεια κάθε μικρή γεύση από το σουβλάκι; Γιατί είναι πάντα διακριτικό και δεν μπλέκεται με τα υπόλοιπα συστατικά, ακόμα και να λουστεί με κόκκινη σάλτσα παραμένει στην θέση του με σεβασμό. Η αλήθεια είναι πως το μπιφτεκάκι λέει πολλά για το σουβλατζίδικο που το προσφέρει και ευτυχώς δεν μπορεί να κρυφτεί. Πράγμα που σημαίνει πως οι μεγάλες βιοτεχνίες κρέατος αποκαλύπτονται εύκολα. Τέλος, είναι ένα από τα πιο oldskool elements ενός σουβλακίου.
Μπαίνεις σε ένα σουβλατζίδικο. Τι κοιτάς πρώτα;
Να δω αν έχει γωνιά με Παναγίες ή κάποιο εικόνισμα κάπου καταχωνιασμένο. Μετά κοιτάζω να δω αν ο γύρος, τα κεμπαπ και τα μπιφτεκάκια είναι χειροποίητα. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετά hints για να το πετύχεις αυτό. Τέλος τους ιδιοκτήτες για να δω με τι ανθρώπους έχω να κάνω.
Ποιο τραγούδι παίζει στο μυαλό σου όταν έχεις φάει ένα, όντως, τέλειο σουβλάκι;
Το «Αποσπάσματα από Έρωτες» του Γιωργάρα του Ζαμπέτα. Αναμφίβολα.
Είμαστε στο κέντρο της Αθήνας και θέλουμε σουβλάκι. Που πάμε;
Κέντρο πας στον Κώστα τον Αεκτζή στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Αν όχι εκεί, Λευτέρη Πολίτη στην Ομόνοια.
Έχεις φτιάξει μια χρυσή πεντάδα να μας πεις;
Μου το ζητάνε συχνά και μου είναι τόσο δύσκολο αλλά ναι έχω:
Κώστα, Αγίας Ειρήνης
Αχιλλέας, Νέος Κόσμος
Λευτέρης, Τζιτζιφιές
Μάκης, Νίκαια
Ροδόπολις – Κοσμίδης, Δραπετσώνα
Έχεις μετρήσει ποτέ σε πόσα σουβλατζίδικα έχεις πάει;
Ποτέ. Βασικά είναι σαν τους δίσκους, από ένα σημείο και μετά σταματάς. Είναι σίγουρα πάντως πάνω από 250.
Διάβασα σε μία ανάρτησή σου πως το σουβλάκι δεν μοιράζεται. Ούτε μια πατατούλα;
Πατατούλα;; Οι πατατούλες πάνε μεριδούλα στην μέση και εύκολα μοιράζονται. Με ριγανούλα και μπόλικο αλατάκι. Αν φτάσεις να μοιραστείς σουβλάκι σημαίνει ότι νοιάζεσαι πραγματικά, αν και όχι. Το σουβλάκι δεν μοιράζεται ρε, πως να το κάνουμε!
Τι σου έχει μάθει μέχρι τώρα αυτό το project;
Μου έχει μάθει πολλά και διάφορα, το πιο σημαντικό όμως ότι οι άνθρωποι αγαπάνε τα σουβλάκια. Και λέω άνθρωποι γιατί το προτζεκτ ευτυχώς είναι πολυεθνικό. Απλά έπρεπε κάποιος να μοιραστεί την γνώση που και ο ίδιος αποκόμισε μες τα χρόνια.
Πώς θα ήθελες να κλείσει αυτό το project κάποια στιγμή; Αν κλείσει, δηλαδή.
Όλα τα πράγματα τελειώνουν. Το πρότζεκτ μάλλον θα κλείσει όταν έχω νιώσει ότι το μήνυμα που ήθελα πέρασε 100%. Φως σε αυτούς τους ναούς που διατηρούν μέχρι και σήμερα μερική από την μαγεία τους και βόλτα – ραντεβού σε αυτούς. Focus σε όλη αυτή την εποχή που χάνεται σιγά σιγά. Παρολαυτά θα ήθελα να κλείσει με ένα μεγάλο πάρτυ αφού προηγηθεί τουρ σε μερικά από τα πιο αγαπημένα μου. Το βαθυστόχαστο – αθεράπευτα ρομαντικό ποστ δεν θα το αποφύγετε όπως και ναχει. Προειδοποιώ.
