Πολλές φορές ακούμε μελωδίες και δεν τις συνδέουμε με αυτούς που τις έκαναν. Τις κρατάμε απλώς ως κόρες οφθαλμού μέσα μας και τις αναθυμόμαστε στην πορεία της ζωής μας. Κι αν κάποιος μας πει το όνομα του καλλιτέχνη, θα πούμε ότι δεν έχουμε ακούσει. Κι όταν μας πουν τι έχει κάνει, παθαίνουμε σοκ, γιατί αυτός ο άνθρωπος μας έχει συντροφεύσει. Η Kid Moxie είναι μια καλλιτέχνιδα που συνειδητοποίησα καθώς μιλούσαμε ότι οι συνθέσεις της έχουν ένα δωμάτιο στις αναμνήσεις και την ψυχή μου. Ειδικά με το soundtrack που συνέθεσε για το Milky Way.
Κάτι άλλο που συμβαίνει, είναι ότι πολλές φορές δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντι σου. Εγώ νόμιζα είχα απέναντι μου μια πολύ καλή δημιουργό ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά στην πορεία, όσο συζητούσαμε, συνειδητοποίησα ότι μαγνητοφωνούσα μια συζήτηση που στο μέλλον θα την κρατάω κι αυτή ως κόρη οφθαλμού.
Ίσως κάποια στιγμή, όταν η Kid Moxie φτιάξει ένα σπουδαίο score για ταινία και πάρει Όσκαρ, να έχω να λέω πως της έχω μιλήσει, πως τη συνάντησα πριν από αυτή τη μεγάλη πόρτα. Κάτι μου λέει πως θα συμβεί αυτό το σενάριο.
No need to rush όμως. Όπως λέει και η ίδια, το μέλλον σε αγχώνει, το παρελθόν σε μιζεριάζει, το παρόν σε θρέφει και σε ζει. Και στο παρόν, η Kid Moxie έχει το Milky Way, ένα ντουέτο με τη Χαρούλα Αλεξίου και δημιουργικές ανησυχίες που τις μοιράζεται με σπουδαίους καλλιτέχνες εδώ και, κυρίως, στο εξωτερικό.
Στο παρόν, η Kid Moxie έχει αυτή την πολύ ωραία συζήτηση που μου προσέφερε και που προσπάθησα να την αποτυπώσω όσο πιο raw γίνεται, όσο πιο πρωτόγονη. Η λέξη αυτή θα εμφανιστεί ξανά πιο κάτω. Αρέσει και σε μένα το πρωτόγονο και στην Kid Moxie.
Kid Moxie: Η εποχή του αγοροκόριτσου και το πρωτόγονο
– Πώς θα σε περιέγραφες σε κάποιον που δε γνωρίζει τίποτα για σένα;
Είμαι ένας φιλοπερίεργος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που – ίσως γι’ αυτό έχω αυτό το ψευδώνυμο – έχει πολύ παιδικότητα στον χαρακτήρα του και ένας άνθρωπος που θέλει να εξερευνά ανθρώπους και τόπους.
– Η παιδικότητα είναι κάτι που μου φαίνεται πως η τέχνη σου επιτρέπει να το κρατάς ζωντανό με μεγαλύτερη ευκολία. Είχες πάντα τόσο…εύκαιρο το παιδί μέσα σου;
Όχι, έχουν υπάρξει και εποχές που την είχα χάσει. Αλλά εκεί είναι που καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να μην τη χάνεις ή, τουλάχιστον, να επιστρέφεις σε αυτή, να είναι η πυξίδα σου. Εγώ πορεύομαι με πυξίδα την παιδικότητα, φιλοδοξώ να είμαι πάντα ο 5χρονος εαυτός μου. Στα 5 μου ήμουν πάντα η πιο ελεύθερη, ζούσα μες στον ενθουσιασμό και ήξερα από τότε τι με ελκύει ως ταυτότητα. Οπότε, θέλω πάντα να είμαι εκείνο το 5χρονο κορίτσι.
– Τι έκανες σε αυτή την ηλικία;
Θυμάμαι να χτίζω πολιτείες με στρουμφάκια και playmobile, έκανα παρέα με 6 αγόρια και είχαμε ονομάσει εαυτούς «Οι Μυστικοί 7» και, ενίοτε, έπαιζα και ξύλο μαζί τους. Ήταν δύο χρόνια μικρότεροι μου και ήθελα πάντα να είμαι ο αρχηγός της παρέας. Και για να είμαι αρχηγός, δε γινόταν πάντα δημοκρατικά. Θυμάμαι ότι τότε έκανα εκστρατείες για να με αναδείξουν ως αρχηγό και όταν δεν έπιανε, έπεφτε και λίγο ξύλο από μένα.
– Ήσουν δηλαδή το δημοφιλές κορίτσι της τάξης;
Στο δημοτικό ήμουν το δημοφιλές αγοροκόριτσο. Ήθελα τα αγόρια να με παίρνουν στα σοβαρά σε σημείο που αρνούμουν την κοριτσίστική μου φύση προκειμένου να είμαι «ισάξια».
– Μου μοιάζει σαν μια πράξη επανάστασης λίγο αυτό, σαν μια πράξη να σπάσεις τα δεσμά του φύλου σου, στο πλαίσιο αυτής της ελευθερίας που ανέφερες.
Δεν ξέρω αν είναι αυτό, δεν το έκανα δηλαδή ηθελημένα, συνειδητά. Απλώς, οι άντρες έχουν πολλά free passes για αρκετά πράγματα, την έχουν πολύ καλύτερα και από μικρή έβλεπα πως η ζωή είναι πιο εύκολη για τους άντρες, αισθανόμουν πως αν ήμουν αγόρι δε θα με ενοχλούν τόσο. Τώρα, αισθάνομαι ότι έχω εξισωθεί μέσα μου. Όχι με άνδρες ή γυναίκες, αλλά έχω εξισωθεί με την έννοια ότι ακόμα κι αν πάνε να με βάλουν σε κουτάκι, δε με αφορά. Αλλά τότε, ήταν ίσως μια ασπίδα το να είμαι αγόρι. Αυτό το ψυχολογώ τώρα έτσι.
– Θυμάσαι να παρατηρείς κάτι συγκεκριμένο στα αγόρια που σε έκανε να θες να είσαι αγόρι;
Μου άρεσε ότι δεν είχαν στήθος γιατί αυτό τους επέτρεπε να πλακώνονται στο ξύλο χωρίς να τους εμποδίζει κάτι. Υπήρχε μια αδρότητα, μια ένταση στα αγόρια, κάτι πιο πρωτόγονο, που δεν το συναντούσες στα κορίτσια. Και γι’ αυτό έκανα παρέα με τα αγόρια. Αυτό το θαύμαζα, το ζήλευα. Όταν είδα ότι η φύση μου άρχισε να με «προδίδει», το πήγα στο άλλο εντελώς άκρο και έγινα πολύ κορίτσι, πολύ θηλυκιά. Κι είπα ότι αφού πάω προς τα κει, ας πάω ολοκληρωτικά προς τα κει.
– Ωραία λέξη το πρωτόγονο. Στο μυαλό μας τείνουμε να το συνδέουμε με τη βία, με τον βίαιο χαρακτήρα του ανθρώπινου γονιδιώματος, αλλά το πρωτόγονο είναι γοητευτικό στα εκφραστικά του μέσα. Και θεωρώ ότι η δημιουργία της τέχνης εδράζεται στο πρωτόγονο. Το νιώθεις έτσι; Έχεις ωμά πράγματα στην τέχνη σου;
Θεωρώ πως όταν έχω επιτρέψει στον πρωτογονισμό μου να κυριαρχήσει σε μένα, τότε έχω μια συνταγή που δουλεύει, ως προς την δημιουργία μου, γιατί η τέχνη δεν θέλει πολλή σκέψη, δεν θέλει να κάτσεις να σκεφτείς αν αυτό που κάνεις θα αρέσει σε κάποιους. Ή να περνάς από πολλά φίλτρα. Γι’ αυτό και το πρωτόγονο είναι το επιθυμητό, αυτό που θα ακούσω και θα μείνω. Η πρώτη εντύπωση μετράει πολύ στην τέχνη. Είναι ένα εφέ μαύρης τρύπας που σε ρουφάει ή κατευθείαν ή καθόλου και σε στέλνει σε τροχιά.
Οι συμπαντικές ανησυχίες της Kid Moxie και το Milky Way
– Ακούγοντας τη μουσική σου, νιώθω πολύ έντονα η ύλη μου να ξεφεύγει από τον έλεγχό μου και να περνάει στον έλεγχο του σύμπαντος, της βαρύτητας, του απόλυτου κενού. Εσύ θυμάσαι να έχεις μικρή αναζητήσεις πέραν τούτου του πλανήτη;
Κατ’ αρχάς, όταν με ρωτούσαν μικρή τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, έλεγα πάντα αστροναύτης. Μετά, όταν πήγα στο Λος Άντζελες για σπουδές, έκανα αστρονομία, μαθήματα στο UCLA. Είτε με έναν τρόπο μέσω της μουσικής μου, είτε σαν αναζήτηση γενικότερη, έψαχνα το απόκοσμο, το μακρινό. Οπότε, κάπως αυτά έχουν ένα κοινό νήμα. Κι εγώ νιώθω τον ήχο μου ως κάτι υπερβατικό. Η ηλεκτρονική μουσική και τα synth σου δίνουν αυτή τη δυνατότητα, γιατί είναι κάτι που δεν το έχει φτιάξει άνθρωπος. Είναι όλα ηλεκτρικά, δεν είναι γήινα σαν μια ακουστική κιθάρα ή ένα τσέλο. Ή σαν την ανθρώπινη φωνή.
– Το Milky Way, με βάση αυτό που μου είπες πριν, ήταν μια πρόταση που σου έγινε από τον Κεκάτο, πώς προέκυψε η συνεργασία;
Με τον Κεκάτο δουλεύαμε χρόνια πριν έρθει το Milky Way. Είχαμε κάνει αρκετά διαφημιστικά και editorial για τη Vogue με τη Γουίνι Χάρλοου, οπότε ξέραμε πως το Milky Way θα το πάμε μαζί. Για μας ήταν πριν 3 χρόνια η διαδικασία του Milky Way. Το σενάριο το πήρα πριν 3 χρόνια κι εκεί άρχισε η διαδικασία ανεύρεσης του ηχοτόπιου για τον τόπο που θα ζουν οι χαρακτήρες. Μετά, όταν πήρα το μοντάζ πριν ενάμιση χρόνο, που είχαν τελειώσει τα γυρίσματα, εκεί αποκρυσταλλώθηκε ο ήχος.
Το Milky Way έχει μια πολύ αστρική διάσταση και μια πολύ γήινη. Είναι άνθρωποι στη Γη με τα συναισθήματα τους και μετά έχουν και μια αστρική αναζήτηση για τη θέση τους μέσα στο σύμπαν, ζώντας σε ένα μικρό χωριό της ελληνικής επαρχίας. Έτσι, στα γήινα έβαζα κιθάρες και στα αστρικά έπαιζα με τα synth και τα ηλεκτρονικά στοιχεία.
– Η σειρά φέρνει εικονοποίηση της μελωδίας και ταυτίζεσαι κάπως με τα πρόσωπα, οπότε ακόμα κι αν ζεις σε μια μεγάλη πόλη, πάλι μικρός είσαι. Αν κοιτάξεις ψηλά, αν κοιτάξεις γύρω σου τις αγκυλώσεις, είσαι μικρός. Το σκεφτόσουν αυτό συνθέτοντας τις μελωδίες σου;
Όχι, αποφεύγω να σκέφτομαι όταν δημιουργώ. Όλα αυτά που λες, νομίζω ότι θα βγουν από μέσα μου αβίαστα έτσι και αλλιώς. Χωρίς να τα σκεφτώ. Κουβαλάμε μέσα μας πράγματα που έχουμε ζήσει ή δεν τα έχουμε ζήσει, κουβαλάμε τη θέση μας στο σύμπαν που είμαστε κουκκίδες χαμένες στο διάστημα και αυτό δε μπορούμε να το ξεφορτωθούμε ακόμα κι αν το θέλουμε. Οπότε πρέπει απλά να μπεις στη συχνότητα του κι όταν μπεις, το συναρμολογείς. Κάπως έτσι λειτουργώ μουσικά. Βρίσκω τη συχνότητα και συναρμολογώ τον κόσμο που βρίσκεται σε αυτή τη συχνότητα.
– Έχω μια πεποίθηση πως ο άνθρωπος που εκφράζεται με την τέχνη, που θέλει να παράξει κάτι απροσδιόριστο και προσδιορισμένο, κουβαλάει μέσα του το μεγαλύτερο βάρος του κόσμου μέχρι να διαμορφώσει την έκφρασή του και βιώνει το μεγαλύτερο ξαλάφρωμα όταν φύγει από μέσα του. Ισχύει αυτό;
Μου αρέσει πάρα πολύ η darkίλα στην τέχνη, έχω πολύ γκοθ ψυχή, μου αρέσει ο ρομαντισμός της dark wave, μου αρέσει το βαμπιρικό στοιχείο, αλλά δε μπορώ εγώ να είμαι σε αυτή τη συχνότητα όταν δημιουργώ. Όταν είμαι στις μαύρες μου, αισθάνομαι ανήμπορη να πράξω. Μόνο όταν βγω από αυτό το τριπάκι θα αρχίσω να δημιουργώ. Εκεί θα είναι και πιο αποδοτική και επικεντρωμένη η δημιουργία, γιατί τραβάς από αυτά που πέρασαν. Δυστυχώς δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που στις μαύρες τους έκαναν τα καλύτερα τους έργα.
– Καλά, δεν είναι και για δυστυχώς…
Το λέω με την έννοια ότι σκέφτομαι συχνά πως θα μείνω στις μαύρες μου και δε θα κάνω τίποτα με αυτό; Δεν θα το διοχετεύσω κάπου, δε θα βγει κάτι μέσα από αυτό; Αφού έχω περάσει από κατάθλιψη και ξέρω πώς είναι. Θα αισθάνομαι άχρηστη; Πλέον, έχω μάθει τον εαυτό μου πως θα αισθάνομαι άχρηστη δημιουργικά.
– Είπες για κατάθλιψη. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή έντονα χαρούμενη, έχεις νιώσει στη ζωή σου;
Ναι, έχω νιώσει έντονα χαρούμενη. Κι αυτό, πάλι, έχει να κάνει με τις περιόδους darkίλας. Αν δεν έχεις βιώσει το μαύρο, δε θα λάμπουν τόσο πολύ τα αστέρια μας.
– Πολύ στα αστρικά το έχουμε γυρίσει…
Ναι, ίσως αυτό να είναι το θέμα της συνέντευξης (χαχαχαχα). Τυχαίνει εν τω μεταξύ να κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και η διασκευή που έκανα στο «Έχει πανσέληνο απόψε» της Χαρούλας Αλεξίου που το προσέγγισα με το σκεπτικό ότι ως τραγούδι είχε ανάγκη να αποκτήσει μια αστρική διάσταση, πιο συμπαντική από αυτή που είχε ήδη. Είναι ένα γήινο, συναισθηματικό κομμάτι, που το έχω αγαπήσει από παιδί, οπότε στο ντουέτο που βγάλαμε με τη Χαρούλα, είχα στο μυαλό μου να του δώσω αυτή την οπτική.
Η Kid Moxie της Αμερικής
– Τι θα σε κάνει πολύ χαρούμενη;
Η ελευθερία. Είτε ελευθερία κινήσεων είτε ελευθερία του μυαλού. Από εκεί αρχίζουν όλα. Όταν αισθάνεσαι ότι το μυαλό σου δε διασπάται σε πολλές κατευθύνσεις και επικεντρώνεσαι σε ένα πράγμα ή έναν άνθρωπο, ζεις τη στιγμή. Μου έχει τύχει να είμαι στην Αμερική, στο διάσημο Joshua Tree Hill, εκεί όπου μπορείς να δεις τα αστέρια πιο καθαρά από κάθε άλλο μέρος στον κόσμο γιατί δεν έχει φώτα κι εκεί έχω αισθανθεί τις μεγαλύτερες εξάρσεις ευτυχίας. Όταν μαυρίζουμε, ζούμε στο παρελθόν κι όταν αγχωνόμαστε, ζούμε στο μέλλον. Οπότε, όταν πραγματικά ζούμε στο παρόν, τότε είναι η καλύτερη συνθήκη να νιώσεις ευτυχία.
– Στην Καλιφόρνια πόσα χρόνια έζησες;
Ζω ακόμα, κοντά 12 χρόνια. Εκεί είχα πάντα τη βάση μου σε αυτό το διάστημα. Πλέον, ζω 3-4 μήνες στην Ελλάδα και το υπόλοιπο διάστημα εκεί.
– Στο πρώτο διάστημα εκεί, φαντάζομαι δεν είχες γνωστό, πήγαινες σόλο…
Ναι. Έκσταση.
– Οπότε μπαίνεις σε μια διαδικασία να αναζητήσεις σπίτι στην άλλη άκρη του πλανήτη;
Ναι, έψαχνα σπίτι με τον μπαμπά μου και θυμάμαι να είναι μια από αυτές τις εκστατικές περιόδους ευτυχίας. Ο 5χρονος εαυτός μου ήταν πιο ζωντανός από ποτέ, η Αμερική μου φάνταζε τότε και ακόμα μου φαντάζει ως ένα ανεξερεύνητο και τεράστιο μυστήριο, είναι η σύγχρονη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έχει πάντα κάτι να σου δώσει. Μπορώ να σου μιλάω για την Αμερική, παρόλο που έχει μερικά από τα χειρότερα πράγματα, με πολύ ενθουσιασμό.
– Εμένα στην Αμερική με τρομάζει ότι οι αποστάσεις κάνουν τόσο εύκολο το να χαθείς με τους ανθρώπους. Δηλαδή, όταν πας κολέγιο, χάνεις όλους σου τους συμμαθητές, αυτούς που ζήσατε τόσα μαζί στα παιδικά σας χρόνια…
Έτσι κι αλλιώς όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζουμε στη ζωή, κάποια στιγμή θα μείνουν πίσω μας. Δηλαδή, κάπως το ‘χω πάρει απόφαση ότι πολλοί λίγοι μένουν. Αλλά οι κύκλοι μέσα στους οποίους γνωρίσαμε τους ανθρώπους, παραμένουν σημαντικοί. Οπότε δεν πειράζει, δε με ενοχλεί ότι δε μιλάω πια με κάποιους, γιατί χρωμάτισαν μια περίοδο της ζωής μου.
Θυμάμαι είχα ανθρώπους να μου μαθαίνουν τζαζ, να μου γράφουν κασέτες με τζαζ κομμάτια. Είχα έναν κολλητό φίλο που ήταν τζαζίστας, με τον οποίο έχουμε χάσει επαφή, τον βλέπω στα σόσιαλ, και μου έχει μείνει μια κασέτα. Αυτό είναι σε ένα κουτάκι αναμνήσεων. Και το κουτάκι, παρόλο που έχει κλείσει οριστικά, χρωματίζει το «για πάντα» μου.
Όταν «πέθανε» ο Άγιος Βασίλης για την Kid Moxie
– Αυτή τη διαχείριση της έννοιας της απώλειας, που είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της ζωής, την κάνεις πιο εύκολα πλέον ή περνάς το διάστημα του «γιατί χάθηκε αυτό το πρόσωπο»; Βιώνεις δηλαδή μια κηδεία για κάθε απώλεια;
Όπως όλοι οι άνθρωποι, ναι. Απλά η διάρκεια του θρήνου έχει μικρύνει σε σχέση με παλιότερα. Θα αναλωνόμουν πολύ στο γιατί και το πώς. Με τα χρόνια, έχω αποδεχτεί ότι οι κύκλοι κλείνουν. Δεν θα γίνω ποτέ κυνική, θα παραμένω ρομαντική, αλλά πρέπει να το αποδέχομαι για να μπορώ να προχωράω. Ειδάλλως, θα μένω σε αυτό που έχασα και δεν θα προχωράω. Κι ούτε θα βρίσκω τα επόμενα. Νομίζω ότι αν το παρόν σου είναι καλά, ο θρήνος δε μπορεί να επικρατήσει της τωρινής σου ευτυχίας και ευγνωμοσύνης.
– Ποιο είναι το πρώτο μεγάλο σοκ που υπέστης στη ζωή σου;
Ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Ήταν σοκ για μένα γιατί είμαι πολύ ευκολόπιστη, οπότε αν μου πεις κάτι, πραγματικά θα το πιστέψω, αφού μου το λες, γιατί να μην το πιστέψω. Θυμάμαι αυτό να είναι τεράστιο σοκ και έγινε και πολύ αργά. Ήμουν τελευταία από την τάξη μου που το έμαθα κι αυτό με εσωτερική πίεση για να μη με κοροϊδεύουν στο σχολείο. Αναγκάστηκα να πω στους γονείς μου να μου πουν την αλήθεια για να μη με δουλεύουν. Ήταν ίσως το πρώτο σοκ ως παιδί, εκεί σκέφτηκα ότι ήταν όλα ψέματα.
Μεγάλο σοκ ήταν όταν κατάλαβα ότι είμαι κορίτσι. Είχα πείσει τον εαυτό μου πως είμαι αγοροκόριτσο κι όταν τα αγόρια με έκαναν στο πλάι, ήταν σοκ που έπρεπε να αποδεχτώ ότι είμαι κοπέλα. Δε χτυπιόμασταν πια γιατί ήμουν κορίτσι, έχανα κάπως μια ταυτότητα που είχα χτίσει.
– Από την κουβέντα που κάνουμε, αν μου έλεγες ότι έχεις διατηρήσει την ίδια απλότητα στα πράγματα που πίστευες στα 15 σου σε σχέση με σήμερα, θα σε πίστευα. Θα πίστευα ότι βλέπεις για παράδειγμα τα συναισθήματα με την παιδική απλότητα.
Πέρασα από μια περίοδο που ήταν όλα καθόλου απλά, ώστε να γίνει ο κύκλος και να τα απλοποιήσω ξανά. Πρέπει να πεις κι ένα σιχτίρι, να το επαναφέρεις στο άσπρο-μαύρο. Εγώ πιστεύω ότι έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Άμα κάτι το νιώθω γκρι, είναι μαύρο. Υπάρχει το Ναι και το Όχι. Και νομίζω ότι γλυτώνεις πολύ πόνο στη ζωή σου, όταν απλουστεύσεις τα πράγματα.
– Τι σε κάνει να νιώθεις όμορφη και πόσο συχνά το νιώθεις;
Δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι ιδιαίτερα, αλλά επειδή εμφανίζομαι σε κόσμο κι επειδή δίνω κάτι που είναι και οπτικό και ακουστικό, σε ένα κλιπ για παράδειγμα θα πάρω 2 ώρες μέχρι να βρω τον κατάλληλο φωτισμό και μπορεί να γίνω πολύ μίζερη. Οπότε για να νιώσω όμορφη, αν μιλάμε για το πώς νιώθουμε μέσα μας άρα και έξω μας, νιώθω όμορφη όταν είμαι ήρεμη και έχω τους ανθρώπους που θέλω στη ζωή μου. Τα υπόλοιπα είναι το κερασάκι στην τούρτα.
– Είναι ένα ενδιαφέρον κονστράστ αυτό, να βρίσκεσαι σε μια σκηνή, να σε χτυπάνε φώτα, να ακούγεται έντονος ήχος, να γεμίζει το κεφάλι σου, να γεμίζουν και οι φωνές, και ξαφνικά να κατεβαίνεις από τη σκηνή, να γυρίζεις σπίτι σου και όλα να αδειάζουν τόσο γρήγορα. Πώς είναι αυτή η αντίθεση;
Κατ’ αρχάς, είμαι ένας άνθρωπος που φαίνεται πολύ εξωστρεφής, αλλά είμαι κατά βάση εσωστρεφής. Οπότε, αυτή η αντίθεση είναι αναγκαία. Όσο περισσότερο εκτεθώ στα φώτα, τόσο πιο πολύ θέλω να κατέβει ο γενικός. Και τα δύο είναι απαραίτητα, συνδέονται μεταξύ τους. Αν είχα συνεχή περιφορά του εαυτού μου και της τέχνης μου, θα τρελαινόμουν. Αν ήμουν συνέχεια με κατεβασμένα ρολά, πάλι θα τρελαινόμουν. Πάνε χέρι-χέρι αυτά τα δύο.
– Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων ως προς αυτό: η μία είναι αυτή που περιέγραψες για σένα και η άλλη είναι αυτή του ανθρώπου που όταν αδειάζει το κεφάλι από τους ήχους και τις φωνές, αντικρύζει πλευρές του εαυτού του που τις απέφευγε, τα σκοτάδια του ενδεχόμενα. Σε πιάνει και μια ψιλοκατάθλιψη, σε βαθμό να μη θες να σταματήσεις τον θόρυβο. Ίσως τώρα να περιγράφω την αιτία για να πάρεις χάπια Ecstasy, όπως το ακούω…
Ναι, αυτό θα σου έλεγα, ότι μετά είναι μονόδρομος να πάρεις χάπια για να κρύψεις πράγματα κάτω από το χαλάκι. Δεν αισθάνομαι έτσι. Αισθάνομαι την αναγκαιότητα της σιωπής, να σβήσω τα νοερά και πραγματικά φωτάκια για να είμαι στη δική μου ζώνη.
Η Kid Moxie και η μοναχικότητα
– Όταν σταματούν οι συνθέσεις, τι σε γεμίζει;
Η μοναχικότητα, σε σημείο παρεξηγήσεως. Ακόμα και άνθρωποι που είμαστε μαζί, μου το λένε ότι είναι too much το πόσο απολαμβάνω τη σιωπή. Εγώ ήμουν από μικρή μακριά από τους δικούς μου, μόνη μου, οπότε πέρασα πολλά και μεγάλα διαστήματα που ήμουν μόνη και γέμιζα από αυτή τη μοναχικότητα. Με γεμίζει επίσης πολύ σε αυτή την κατάσταση να φτιάχνω βότανα και να τα πίνω, να φτιάχνω μάσκες ομορφιάς, να αισθάνομαι ότι δίνω πράγματα στο σώμα μου, γιατί πολλές φορές το κουράζω.
Επιδιώκω μια ηρεμία και νηφαλιότητα, γιατί με αυτό που κάνω, με τους ανθρώπους που γνωρίζω, που εναλλάσσονται διαρκώς, δεν υπάρχει κάτι σταθερό. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το αφήσω να κυριαρχήσει. Ας είναι το ένα πόδι σε ένα διαστημόπλοιο, αλλά θέλω να έχω και το άλλο πόδι στο έδαφος. Για μένα το να γειώνομαι είναι σημαντικό, να βρίσκω τον άξονά μου.
– Με βάση αυτή τη μοναχικότητα, κι όπως το περιγράφεις, μου μοιάζει αγώνας το να διατηρείς φιλίες και σχέσεις.
Αγώνας είναι ούτως ή άλλως και πάντοτε. Εγώ θα είμαι εκεί πάντα για αυτούς τους ανθρώπους που με χρειάζονται, είναι λίγοι κιόλας, δεν έχω έναν στόλο να με χρειάζεται. Είμαι πάντα εκεί για αυτούς, γιατί κι αυτοί ήταν πάντα για μένα εδώ. Το βάζω πολύ ψηλά το να είμαι συνεπής σε αυτούς, γιατί η συνέπεια ισούται με την αγάπη. Για μένα η αγάπη εμπεριέχει πολύ έντονα τη συνέπεια. Οπότε δεν έχω επιτρέψει να συμβεί αυτό στους βασικούς ανθρώπους στη ζωή μου.
– Πόσο εύκολα μπορεί να δεθείς με έναν άνθρωπο; Όχι απαραίτητα να γίνετε κολλητοί, αλλά να θες να του ανοιχτείς σε πράγματα;
Είχα πάντα μια μεγαλύτερη ευκολία να ανοίγομαι σε ανθρώπους που δε με ξέρουν, γιατί αισθανόμουν ότι ήταν πιο ασφαλές. Τώρα προσπαθώ συνειδητά να μη γίνεται αυτό, αλλά να εμβαθύνω με τους ανθρώπους που είναι κοντά μου, να έχουμε κάθετες και όχι οριζόντιες σχέσεις. Επιστρέφω στην προηγούμενη ερώτηση, για τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να πορευόμαστε μαζί, δεν βάζω όρια. Αν υπάρξουν όρια, τότε πλέον δεν είναι αγάπη ίσως. Θέλω να αισθάνομαι πως μπορώ να πω το οτιδήποτε.
– Μιας και ανέφερες τη λέξη «Αγάπη», θεωρώ ότι οι άνθρωποι τρομάζουν πολύ πια όταν ακούνε πως τους αγαπούν. Το νιώθεις κι εσύ;
Και σκέψου πως στα ελληνικά είναι ακόμα πιο βαρύγδουπο το «Σ΄Αγαπάω». Το ‘χω πει στ’ αγγλικά κι είναι πολύ πιο λάιτ. Στα ελληνικά όμως, έχει μια άλλη βαρύτητα. Οπότε το προσέχω και δεν το σπαταλάω. Ταυτόχρονα, δε με φοβίζει γιατί βλέπω πως όλα φεύγουν τόσο γρήγορα. Ειδικά στην πανδημία το ένιωσα και αυτό μου προκάλεσε μια υπερδιέγερση αισθήσεων, δεν είχα πια φόβο να νιώσω. Προς τα εκεί πήγαινα ούτως ή άλλως, η πανδημία το ώθησε.
Δε μου αρέσουν οι μιζέριες στα αισθήματα, η τσιγκουνιά. Δε μπορώ να αισθάνομαι πως κάποιος το τσιγκουνεύεται. Έχεις δίκιο επομένως, όλα είναι πιο οριζόντια, είναι πολλές οι επιλογές. Swipe, next story, επόμενος, επόμενη. Όταν πας τόσο οριζόντια, άμα πεις «Σ’ αγαπώ», επειδή τρυπάει τον πυρήνα, το φοβάσαι, σου είναι ξένο. Προσγειώνεσαι σε κάτι λιγότερο βαθύ, λες «σε γουστάρω».
– Σε σχέση με την ελευθερία που ανέφερες στην αρχή της συζήτησης, οι απαντήσεις σου ως τώρα την ανατρέπουν. Ή, καλύτερα, την επιβεβαιώνουν ανατρέποντάς την. Γιατί όσα μου λες είναι δέσμευση. Η μεγαλύτερη ελευθερία είναι η επιλογή να δεσμευτείς, να γίνεις μη «ελεύθερος». Οι άνθρωποι έχουμε κάπως θολή αντίληψη της ελευθερίας. Στο τέλος της ημέρας, ελευθερία είναι να δεσμευτείς με έναν άνθρωπο.
Και με τόπο. Για μένα και ο τόπος είναι πολύ σημαντικός, δεν τον βάζω πάνω από τον άνθρωπο. Αλλά επειδή μιλάμε για επιλογή χώρας, επέλεξα να είμαι στην Αμερική, πάντα εκεί ήθελα να είμαι. Είχα την ελευθερία να επιλέξω τον τόπο όπου θα συναρμολογήσω το προσωπικό μου παζλ, το δικό μου, που περιλαμβάνει και ανθρώπους σαφώς. Ελευθερία δεν είναι να ξε-επιλέξω το παζλ. Είναι όπως το είπες, επιλέγω και δεσμεύομαι στις επιλογές μου.
Το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν της Kid Moxie
– Το παζλ που λες, είναι σταθερό ή αλλάζει κάθε χρόνο; Υπάρχει ένας μεγάλος στόχος δηλαδή ή όλα αναπροσαρμόζονται ανάλογα με την επιτυχία της κάθε επιλογής;
Νομίζω ότι όσο μεγαλώνω, έρχομαι πιο κοντά σε αυτό που θέλω να είμαι. Απλώς, με τα χρόνια αποκρυσταλλώνεται το τι θέλω να είμαι. Και δεν έχει να κάνει απαραίτητα με επίθετα. Είναι μια αίσθηση ότι έχεις το κέντρο βάρους σου. Ξέρω πως στα 20 μου δεν το είχα καθόλου. Και σιγά σιγά, με κινήσεις συνειδητές και ασυνείδητες, βλέπεις πως είσαι σταδιακά αυτό που θες.
Και σιγά σιγά, συγκεντρώνομαι πιο πολύ για αυτό το παζλ που δεν ήξερα τι θα έχει στο τέλος, αλλά ήξερα ότι όταν έβαζα ένα κομμάτι που με εξέφραζε, αυτό συμπλήρωνε ένα σύνολο. Ένα σύνολο που, ελπίζω, δεν θα συμπληρωθεί ποτέ, γιατί όταν τελειώσει το παζλ, δεν υπάρχει και ζωή. Η ζωή είναι να συνεχίζεις να βάζεις κομμάτια στο παζλ. Αυτό είναι το όμορφο, θαρρώ.
– Μιας και είπες για ασυνείδητες κινήσεις, υπάρχουν στη ζωή σου στιγμές που όταν συνέβησαν, τις πέρασες στο ντούκου, αλλά μετά από χρόνια τις ερμήνευσες ως το κλειδί για να ανοίξουν τα επόμενα στάδια της ζωής σου;
Φυσικά. Πριν από περίπου 7-8 χρόνια, είχα κάνει μια συνεργασία με τον Ντέιβιντ Λιντς και τον Άντζελο Μπανταλαμέντι, και μιλούσα μέσω Facebook με έναν από τους αγαπημένους μου συνθέτες, τον Κλιντ Μάνσελ, που έχει κάνει όλες τις ταινίες του Αρονόφσκι, και είναι τώρα ένας από τους πιο κοντινούς μου φίλους. Τότε μιλούσαμε, του είπα θα του στείλω κάτι που είχα κάνει, δεν είχαμε βρεθεί από κοντά ποτέ, θυμάμαι ότι το άκουσε και το ότι μιλήσαμε τότε στο Facebook γι’ αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι, το Mysteries of Love, μας έκανε να συναντηθούμε.
Κι αφού συναντηθήκαμε, έγινε άνθρωπος-καταλύτης για όσα έγιναν στην καριέρα μου ως συνθέτρια στις ΗΠΑ τα τελευταία 3-4 χρόνια. Πίστεψε σε μένα και μου άνοιξαν πόρτες που δεν θα άνοιγαν αλλιώς. Οπότε, από ένα τυχαίο μήνυμα στο Facebook έγινε αυτό.
– Αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου με λέξεις όπως περηφάνια, επιτυχία, αποτυχία;
Κατ’ αρχάς, έχω περισσότερες αποτυχίες από επιτυχίες. Όπως όλοι μας. Μιλάμε πιο πολύ για τις επιτυχίες, για τις βουνοκορφές στις συνεντεύξεις μας. Τη λέξη επιτυχία τη λέω και νομίζω είναι σημαντικό να το λέμε. Το ότι δούλεψα πριν 3 μήνες με τους Depeche Mode, το νιώθω ως επιτυχία, επαίνεσα τον εαυτό μου, το θεωρώ μια επιτυχία μου. Ναι, επαγγελματική επιτυχία, ένα hightlight, αλλά είχε προσωπικό χαρακτήρα η επιτυχία γιατί συνεργάστηκα με κάποιους που λάτρευα από μικρή. Τις αποτυχίες δεν κάθομαι να τις αναλύσω, να τις απαριθμήσω. Θα τις νιώσω, αλλά ως εκεί.
Τα highlights της Kid Moxie
– Εκτός από τους Depeche Mode, έχεις συνεργασίες που δεν φανταζόσουν ότι θα τις κάνεις;
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό που σου είπα με τη Χαρούλα Αλεξίου. Δε φανταζόμουν ότι θα κάνω ποτέ κάτι ελληνικό. Το ότι δούλεψα μαζί της, είναι σαν τους Depeche Mode της Ελλάδας. Είναι κάτι που άκουγα ως παιδί, ως έφηβη, είναι κάτι πολύ μακρινό που συναισθηματικά το ένιωθα κοντά μου τότε και πια είναι όντως κοντά μου. Και μάλιστα, μου δόθηκε η ευκαιρία να το φτιάξω όπως ήθελα. Η Χαρούλα είναι ένα highlight που δεν περίμενα ότι θα έκανα.
Ότι η MGM μου ζήτησε να γράψω το logo για το καινούργιο της στούντιο, επίσης ήταν κάτι που δεν περίμενα, ούτε σκεφτόμουν αν το μπορώ. Σκεφτόμουν «γιατί εγώ;» στην αρχή, αλλά μετά είπα ότι πρέπει να τα καταφέρω, ότι δε γίνεται να τα σκατώσω. Είναι κάποια πράγματα που μου φάνηκαν ουρανοκατέβατα, αλλά επειδή είναι πια αρκετά, θέλω να αισθάνομαι πως μπορώ να τα περιμένω όλα. Είναι ωραίο να είσαι ανοιχτός στην όμορφη έκπληξη, μην είσαι πάντα έκθαμβος και εμβρόντητος επειδή σου συνέβη. Άμα έχει γίνει το Χ και το Ψ, γιατί να μη συμβεί και το Ζ;
– Υπάρχει κάτι που δεν έχει έρθει και το περιμένεις;
Ήδη ασχολούμαι με δύο ταινίες στο στυλ του νεονουάρ που μου αρέσει, αλλά θα ήθελα να κάνω πολύ μια ταινία στουντιακή, στο στυλ το πιο dark/electronic. Θα είναι για μένα η μεγάλη πόρτα.
– Θεωρείς ότι οι μεγάλες πόρτες που ανοίγουμε, μπορεί στο τέλος της ημέρας να μας αποπροσανατολίζουν από τον στόχο που έχουμε κατά βάθος όλοι μας, να κοιτάμε δηλαδή την ψυχή μας και να γουστάρουμε;
Ναι, το έχω σκεφτεί γιατί για όλα αυτά που κάνω, αγχώνομαι. Ο εξωτερικός παρατηρητής κοιτάζει το αποτέλεσμα, αλλά εγώ για να φτάσω στο να παραδώσω στους Depeche Mode αυτό το κομμάτι για παράδειγμα, αρρώστησα κιόλας. Αναρωτιέμαι ανά περιόδους γιατί τα κάνω όλα αυτά άμα είναι στο εν τω μεταξύ να αισθάνομαι συναισθηματικά αποστεωμένη. Αλλά μετά, θα πάρεις το τυράκι και θα το ξανακάνεις, γιατί το hype πάντα θα ξεπερνάει το εν τω μεταξύ.
– Σωστή αναλογία αυτή με το τυράκι και τη φάκα…
Ναι, πάντοτε έτσι είναι όσα κάνουμε.
– Έχεις απέναντι σου τον 18χρονο εαυτό σου, αυτή την κοπέλα που σηκώθηκε και πήγε στο Λος Άντζελες. Και του περιγράφεις όλα όσα θα έρθουν. Τι σου λέει;
«Δεν το πιστεύω». Αυτό θα μου πει. Ήμουν πάντα φιλόδοξη, αλλά τώρα σκέφτομαι πως θα ήταν να τα έλεγα όλα αυτά στο σπίτι των γονιών μου στην Πεντέλη, είναι γεωγραφικά τόσο μακριά από όλα αυτά. Σίγουρα θα είχα αστεράκια στα μάτια μου, θα ήθελα να το πιστέψω.
– Ο έρωτας είναι για σένα ένα ιδανικό υψηλό;
Ο έρωτας και το σεξ. Είναι κινητήρια πράγματα σε πάρα πολλά που κάνουμε, ακόμα και – αυτό είναι πολύ φροϋδικό – αθέατα. Το να θες να σε θέλουν και το να θες κι εσύ επίσης, είναι πολύ έντονη μέσα μας. Και θεωρώ ότι το σεξ, ο έρωτας είναι κάτι που όλοι θα σταματήσουν να το ακούσουν, να το απορροφήσουν. Αφορά ακόμα κι αυτούς που δεν το κάνουν. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει, με εξιτάρει, υπάρχει σίγουρα σαν κοινός παρονομαστής στη μουσική μου.
– Είναι η ηλεκτρονική μουσική ιδανική για να πέσεις στα πατώματα, για να κλάψεις για έναν χωρισμό, μια χυλόπιτα;
Φουλ. Οι Depeche Mode για παράδειγμα είναι ταμάμ για κάτι τέτοιο, εγώ δηλαδή έχω κλάψει πολύ με τους Depeche. Εγώ δεν είμαι του μπουζουκιού, γιατί δεν τα άκουγα και ποτέ.
– Τζαζ θα ακούσεις;
Ακούω κάθε βράδυ και ambient κάθε πρωί. Είναι η πιο μελαγχολική και όμορφη η τζαζ. Ακούω κυρίως παλιά, Μπιλ Έβανς, Κόουλ Πόρτερ, Αχμάντ Τζαμάλ, Μάιλς Ντέιβις προφανώς.
– Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, σαν ένας κύκλος που κλείνει, όπως οι κύκλοι που αναφέραμε στις αρχές, τι θα ήθελες να πεις για εσένα στον κόσμο που δεν το ξέρει;
Νομίζω ότι το μεγαλύτερο μου ταλέντο είναι το σφύριγμα, είμαι καλή σφυρίχτρα.
* Φωτογραφίες: Paige Von Bank
** Οι μουσικές της Kid Moxie κυκλοφορούν από τη Minos EMI, A Universal Music Company
