«Οραματιστής, χαρισματικός, πρωτοπόρος, αντισυμβατικός». Αυτές τις λέξεις χρησιμοποίησε η οικογένεια του Γιάννη Μπουτάρη στην ανακοίνωση του θανάτου του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης, το βράδυ του Σαββάτου 9 Νοεμβρίου. Όχι απλά δεν υπερέβαλλαν οι δικοί του, αλλά ο κυρ Γιάννης ήταν πολύ παραπάνω από αυτό.
Ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν μια αχτίδα φωτός για να ξεφύγει η Θεσσαλονίκη από τη σκοτεινή μιζέρια της. «Το όνειρό μου ήταν να γίνει η Θεσσαλονίκη κέντρο πανεπιστημιακών σπουδών και παροχής ιατρικών υπηρεσιών. Γιατί να είναι η Κύπρος και όχι η Θεσσαλονίκη; Μιλάμε διαρκώς για την κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη. Ομως, η πόλη δεν μπορεί να επιστρέψει στο παρελθόν όσο κι αν νοσταλγούμε τον κοσμοπολιτισμό της, εντάξει;» δήλωνε στον Σταύρο Τζίμα για την Κ, τον Σεπτέμβριο του 2023.
Δεν θα προλάβαινε ποτέ να το υλοποιήσει. Θα χρειαζόταν να εργαστούν για αυτό και οι προκάτοχοί του, αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν και ας είχαν εκλεγεί με το συνδυασμό του πρώτου. Αλλά ήταν και αυτό το στιλ του, του ανένταχτου, του ασυμβίβαστου, που δεν έδινε δεκάρα για το θεαθήναι.
«Πάντοτε αισθανόμουν ότι δεν ανήκα πουθενά. Ανήκω μόνο στην κοινωνία όπου ζω διατηρώντας το δικό μου στυλ. Δεν είμαι δούλος των κοινωνικών προτύπων. Γεννήθηκα σε μια εύπορη οικογένεια, σπούδασα, αλλά δεν ακολούθησα ποτέ μια “κανονική” πορεία. Θυμάμαι, όταν ήμουν αντιπρόεδρος στην Ενωση Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος και ήρθε η σειρά μου να γίνω πρόεδρος. Η εταιρεία μου δεν πήγαινε καλά και δεν δέχτηκα. Σκεφτόμουν “τι πρόεδρος θα είμαι με μια εταιρεία που τα έχει κάνει θάλασσα;”» δήλωνε στη Μαρία Λεμονιά για το Πρώτο Θέμα.
Ο Γιάννης Μπουτάρης και το Αλκοόλ
Αυτό που τον διαφοροποιούσε από όλους τους άλλους πολιτικούς ήταν η ειλικρίνειά του. Εκείνοι που πίστευαν πως θα τον «χτυπούσαν» εξαιτίας της εξάρτησής του με το αλκοόλ, γρήγορα κατάλαβαν το λάθος τους. Ο Γιάννης Μπουτάρης θα μιλούσε για αυτό, όχι για να διαφημίσει τη δύναμη του χαρακτήρα του, αλλά για να προσπαθήσει να πείσει και άλλους να το αντιμετωπίσουν.
«Γεννήθηκα στο αλκοόλ. Η καθημερινότητα στη δουλειά μου ήταν το αλκοόλ, όμως στο σπίτι μας δεν έμπαινε. Κρασιά βάζαμε μόνο στα γιορτινά μας τραπέζια και προσωπικά δεν τρελαινόμουν ιδιαίτερα. Μέθυσα πρώτη φορά πίνοντας κονιάκ με τους συμμαθητές μου σε σχολική εκδρομή στη Ρόδο – θα το έχετε ξανακούσει, συμβαίνει σε πολλούς.
Στο πανεπιστήμιο η ζωή μου χτύπησε κόκκινο. Δουλειά, οικογένεια, αμφιθέατρα, εργαστήρια και τα βράδια έξοδοι φοιτητικές, χρόνια γεμάτα ενέργεια και όνειρα. Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησε η φάση… Πρώτα, μας αρκούσε το βερμούτ, μετά περάσαμε στο ουίσκι… Επιασε η μόδα με τα μπουζουξίδικα, ξενυχτάγαμε μαζί με την Αθηνά στη Μαρινέλλα, στον Ζαμπέτα, στον Βοσκόπουλο, στον Διονυσίου, στον Μητροπάνο, στη Μοσχολιού, στη Δούκισσα» γράφει στη βιογραφία του «60 χρόνια μούστος» για να συνεχίσει:
«Έφτανα να νιώθω μια ελαφριά μέθη αλλά ήμουν ακόμα μακριά από τα μπλακάουτ και τα κενά μνήμης που θα πάθαινα αργότερα. Πάντως, ήδη αισθανόμουν τον διχασμό που σέρνει το αλκοόλ πίσω του, όντας μαγικό και καταστροφικό συγχρόνως… Στη διάρκεια της μέρας διεκπεραίωνα τα πάντα και το βράδυ έλεγα “πάω για ένα ποτάκι”, που σήμαινε παραστράτημα. Πιωμένος έκανα χαριτωμενιές, χωρίς υπερβολές και έριδες. Γκομένιζα κιόλας, ήμουν χωρισμένος τότε…
Επαιρνα το αμάξι να πάω στη Νάουσα, σταματούσα στην Κορομηλά, έμπαινα στο “Μπόρα Μπόρα” και στη Νάουσα δεν έφτανα. Πίστευα πως οι άλλοι με θεωρούσαν απλώς γλεντζέ… Ο μηχανισμός της εξάρτησης είναι κοινός για όλες τις ουσίες. Φυγή από την πραγματικότητα θέλει ο εξαρτώμενος, δοκιμάζει τα πάντα κι όποιο τού κάτσει, δεν έχει σημασία το είδος.
»Το πρώτο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσεις τι σου συμβαίνει. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου και ζήτησα βοήθεια. Απευθύνθηκα λοιπόν σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης που παρακολούθησα στην Αμερική. Αρχικά φοβόμουν. Φοβόμουν μην ξανακυλήσω. Τελικά κατάφερα να καθαρίσω ακολουθώντας τη λογική τού “σήμερα δεν θα πιω. Αύριο δεν ξέρω τι θα κάνω, αλλά σήμερα δεν θα πιω. Ετσι προχώρησα στη ζωή μου και κατάφερα να μην έχω πιει από το 1991 μέχρι σήμερα».
Ο Γιάννης Μπουτάρης και η Οικογένεια
«Η πρώτη δύσκολη φάση της ζωής μου ήταν όταν χρειάστηκε να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους με τον αδελφό μου Κωνσταντίνο, λόγω διαφορετικών επιχειρηματικών αντιλήψεων. Η δεύτερη ήταν ο χωρισμός μου από την Αθηνά. Σύντομα αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς εκείνη, της ξαναέκανα πρόταση γάμου και παντρευτήκαμε για δεύτερη φορά.
Δεν μπορώ να αξιολογήσω πώς ήμουν ως πατέρας. Κάποτε ρώτησα τη γυναίκα μου τι πρέπει να κάνω με τα παιδιά, να δίνω συμβουλές ή να βάζω τιμωρίες. “Να δίνεις το παράδειγμα!”» δήλωνε στο Πρώτο Θέμα. «Και τελικά, αυτό έκανα. Ναι, υπήρξα ένας τρυφερός πατέρας, γιατί είμαι τρυφερός ως άνθρωπος. Και με τα εγγόνια μου είμαι. Ακόμη περισσότερο. Μιλάω με τις ώρες μαζί τους, είναι υπέροχο. Μου λένε τα μυστικά τους και τους διηγούμαι ιστορίες από τη δική μου ζωή. Έχω έξι εγγόνια και είμαι ευτυχής».
Ο Γιάννης Μπουτάρης για τον έρωτα της ζωής του και τον θάνατο
Ο έρωτας του με την Ανθή θα ήταν ένα συνεχές χτυποκάρδι και για τους δύο. Έκανε χρόνια για να την κατακτήσει, παντρεύτηκαν, απέκτησαν τρία παιδιά και στην πορεία χώρισαν. Όμως, από ό, τι φάνηκε, κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να ζήσει χωριστά. Ήταν ο Γιάννης Μπουτάρης που την προσέγγισε και πάλι και εντελώς στα ξαφνικά, οι δυο τους βρέθηκαν παντρεμένοι για δεύτερη φορά.
«Είμαι εξοικειωμένος με τον θάνατο. Επειδή η γυναίκα μου ήταν 5 χρόνια άρρωστη, το συζητούσαμε… Θα σου πω και κάτι που ίσως δεν πρέπει να το πω. Όταν πήραν τη γυναίκα μου νεκρή από το σπίτι, εγώ μετά χόρευα στο σπίτι μόνος μου τραγούδια που χορεύαμε μαζί. Αν αυτό λέει κάτι σε κανέναν έχει καλώς, αν δεν λέει δεν με νοιάζει και καθόλου» δήλωνε στο GrTimes το 2019 ο Γιάννης Μπουτάρης.
Διαβάστε πατώντας εδώ τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Provocateur.
