Η πρώτη αντίδραση στο μισοάδειο αυγουστιάτικο γραφείο όταν έσκασαν τα νέα του reunion των Oasis ήταν ενθουσιώδης. «Επιτέλους!». Η δεύτερη σκέψη είχε να κάνει με όλες εκείνες τις μπάντες που η εμπειρία της επανασύνδεσης ήταν φριχτή. Η τρίτη, βαθύτερη σκέψη, ήταν πως το reunion μιας μπάντας είναι σαν την επανασύνδεση ενός ζευγαριού. Πολύ σπάνια βγαίνει κάτι καλό.
Αυτό με τα ζευγάρια που καταφέρνουν να είναι και πάλι μαζί μας κίνησε την περιέργεια. Ψάξαμε για ένα ενδεικτικό ποσοστό επιτυχούς επανασύνδεσης. Κοινώς «και ζήσαν αυτοί καλά, till the end of time». Απογοήτευση. Περίπου το 6% των χωρισμένων ζευγαριών παντρεύονται ξανά στις Αμερικές και στις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις.
Μάλιστα, υπάρχει και μια μίνι ανάλυση των παραγόντων που επηρεάζουν το μέλλον μιας επανασύνδεσης (ηλικία, προσωπική ανάπτυξη, μελλοντικές προκλήσεις, τα θεμέλια της σχέσης).
Όσο και να προσπαθήσεις, είναι αδύνατον να μην κάνει τη σύνδεση: Reunion μπάντας/επανασύνδεση ζευγαριού. Οι δυσκολίες για μια μπάντα είναι ακόμη περισσότερες, αφού μιλάμε για περισσότερους ανθρώπους, μεγαλύτερα «εγώ», εκατομμύρια χρήματα στα πόδια τους.
Το παρελθόν με τα reunion γκρουπ που αγαπήθηκαν παράφορα φανερώνει πως πάντοτε τα καλύτερα για εκείνους είναι πίσω, όχι μπροστά. Εξαίρεση τα καλοκαιρινά reunion των ΠΥΞ ΛΑΞ. Οι περισσότεροι άλλωστε είχαν μια ερωτική καβάτζα σε ένα χωριό/νησί στην οποία επέστρεφαν κάθε καλοκαίρι.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα του reunion των Oasis, χωρίς να θέλουμε να προδικάσουμε κάτι -γιατί αυτό είναι το υψηλό μας επίπεδο, ας δούμε πόσο καλά λειτούργησε το reunion αυτών των πέντε συγκεκριμένων γκρουπ. Παίρνουμε αποστάσεις και δεν υιοθετούμε δηλώσεις του τύπου, «μια tribute band θα ακουγόταν καλύτερα από αυτούς τους γέρους».
To αποκρουστικό reunion των… Doors
Το συγκρότημα του Jim Morrison διαλύθηκε το 1971. Διαλύθηκε γιατί ο Jim Morrison βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο ενός ξενοδοχείου στο Παρίσι. Άρα, πως το συγκρότημα του Jim Morrison θα μπορούσε να υπάρχει; Στο προφανές ερώτημα, τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ -εξαιρουμένου του ντράμερ John Densmore, είχαν μια γελοία απάντηση: Να γίνουν οι Doors το συγκρότημα του πρώην frontman των Cult, Ian Astbury.
Για να γίνει ακόμη χειρότερο, οι Ray Manzarek και Robby Krieger αποφάσισαν τη μετονομασία των The Doors σε The Doors of the 21st Century (γιατί όχι Doors 2.0;). Όλα αυτά το 2002. Έπειτα ξέσπασε μια δικαστική διαμάχη ανάμεσα στα αυθεντικά μέλη του γκρουπ. Ο ντράμερ, John Desmore, μήνυσε το γκρουπ για τη χρησιμοποίηση του λέξης Doors.
Δικαστήρια, χαμός και από μουσική τίποτε. Μία ενδιαφέρουσα κίνηση είχε γίνει πριν από αυτό, όταν τα μέλη των αυθεντικών Doors είχαν καλέσει τον Eddie Vedder, των Pearl Jam, ναι, το 1993, για να τραγουδήσει μαζί τους κατά τη διάρκεια της τελετής εισόδου των The Doors στο Rock and Roll Hall of Fame.
Το reunion που έκανε πλούσιους -και ρεζίλι, τους Sex Pistols
Η περιοδεία του επικού punk συγκροτήματος Sex Pistols στις ΗΠΑ το 1978 ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Ο μάνατζερ του συγκροτήματος Malcolm McLaren προγραμμάτισε σκόπιμα να περάσουν από όλο τον -εχθρικό- Νότο σε μια προσπάθεια να παίξει σε εχθρικά πλήθη και να κερδίσει δημοσιότητα.
Με τον -μπασίστα- Sid Vicious στο απόγειο του εθισμού του στην ηρωίνη, τους καυγάδες με το κοινό, την ασφάλεια και τους φωτογράφους στην ημερήσια διάταξη, οι εσωτερικές διαμάχες του γκρουπ έμοιαζαν ασήμαντες.
Η τελευταία εμφάνιση των Sex Pistols πραγματοποιήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1978, στο Σαν Φρανσίσκο με τον John Lydon, γνωστό και ως Johnny Rotten, να εκστομίζει τη φράση: «Είχες ποτέ την αίσθηση ότι σε εξαπάτησαν;».
Αυτό ακριβώς θα αναρωτιόνταν χρόνια αργότερα οι φανατικοί θαυμαστές του γκρουπ.
Το συγκρότημα διαλύθηκε μερικές ημέρες αργότερα, ενώ 13 μήνες μετά ο Vicious θα πέθαινε από υπερβολική δόση. Ο Lydon θα σχημάτιζε τους Public Image Ltd, ενώ ο κιθαρίστας Steve Jones και ο ντράμερ Paul Cook τους Professionals, ενώ θα έκαναν guest σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Κανένας από τα πρώην μέλη της μπάντας δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται για ένα reunion των Sex Pistols. Μέχρι τουλάχιστον να μπουν τα χρήματα στην εξίσωση. Τι συνέβη;
Τον Μάρτιο του 1996, τα πρώην μέλη του συγκροτήματος είχαν ραντεβού με μια πλειάδα δημοσιογράφων στο 100 Club του Λονδίνο. Εκεί τους ανακοινώθηκε κάτι που τα μέλη του γκρουπ έλεγαν πως δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί: η επιστροφή των Sex Pistols.
«Βρήκαμε έναν κοινό σκοπό, και αυτά είναι τα χρήματά σας», δήλωσε με το χαρακτηριστικό του στιλ ο Lydon. «Δεν έχουν αλλάξει πολλά», είπε ο Lydon σχετικά με τη μακρά απουσία του συγκροτήματος. «Στο πέρασμα των χρόνων, όλοι έχουμε κάνει διαφορετικά πράγματα» δήλωνε για να υπενθυμίσει πως «Κανείς εκεί έξω δεν έχει κάνει μπουλούκια για να αλλάξει αυτόν τον κόσμο» ενώ υπογράμμισε πως «οι Sex Pistols δεν τελείωσαν ποτέ σωστά. Και περί αυτού πρόκειται».
Ο Lydon ήταν προκλητικός ακόμη και όταν τέθηκε το ζήτημα των χρημάτων και του ρόλου που έπαιξαν στο reunion. «Τα χρήματα έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είμαι επίσης απίστευτα μοχθηρός. Και όποτε κάποιος πιστεύει ότι κάτι είναι τόσο ιερό που δεν πρέπει να αγγιχθεί ποτέ, εγώ θέλεις να το αγγίξω».
Πράγματι, οι θαυμαστές σε όλο τον κόσμο συνέρρευσαν για να δουν τους Sex Pistols σε 78 εμφανίσεις εκείνη τη χρονιά. Αλλά ούτε αυτό κατάφερε να καταπνίξει τις διαμάχες μέσα στο group. Κατά τη διάρκεια του tour Filthy Lucre, η μπάντα χρησιμοποίησε δύο λεωφορεία για επίγεια ταξίδια, ενώ τα μέλη ταξίδευαν με διαφορετικές πτήσεις, έμεναν συνήθως σε διαφορετικά ξενοδοχεία, όλα σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η τελική σύγκρουση ανάμεσά τους.
Κάποια χρήματα πάντως τα κέρδισαν. Αν και η γιούχα δεν σταμάτησε ποτέ!
Beatles: Το reunion των χαμένων ελπίδων
Δεκαπέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του John Lennon, οι Beatles πραγματοποίησαν ένα reunion μάλλον για να επιβεβαιωθεί στο τέλος η σπουδαιότητα του αδικοχαμένου ερμηνευτή και στιχουργού. Το reunion πραγματοποιήθηκε σε στούντιο όπου γεννήθηκαν δύο νέα single: το Free as a Bird, που κυκλοφόρησε στις 21 Νοεμβρίου 1995, ως πρώτο κομμάτι στο Anthology 1, και το Real Love, που κυκλοφόρησε στις 4 Μαρτίου 1996.
Το marketing του εγχειρήματος ήταν αντάξιο της βαρύτητας του ονόματος των Beatles— ένα τέχνασμα για να αναδείξει το Anthology, το τριών επεισοδίων τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ και η συλλογή έξι CD με σπάνιο υλικό παραγωγής των μελών του συγκροτήματος που ήταν εν ζωή.
Ήταν το τυράκι για τα εκατομμύρια των θαυμαστών των Beatles που θα έτρωγαν οτιδήποτε είχε στην ταμπέλα το όνομα της μπάντας. Ούτε λόγος, φυσικά, για τα χρήματα που εξασφάλιζε στους δικαιούχους.
Τα δύο «νέα» τραγούδια που κυκλοφόρησαν ήταν μια αποτυχία. Το reunion έμοιαζε περισσότερο με καρικατούρα της κάποτε στιβαρής μπάντας. Στην πραγματικότητα δεν ήταν «νέα» τραγούδια, αλλά παλιά.
Τραγούδια που ο John Lennon είχε συλλάβει και ηχογραφήσει στην κρεβατοκάμαρά του κατά τα χρόνια που περνούσε ατελείωτες ώρες με την Yoko Ono. Αυτά αναβίωσαν από τους Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr και Jeff Lynne, οι οποίοι προσπάθησαν να τα κάνουν να ακούγονται σύγχρονα, αναζωογονημένα. Δεν τα κατάφεραν!
Για την ιστορία, το Playboy, σε μια συνέντευξη που δημοσίευσε έναν μήνα μετά τον θάνατό του, τον είχε ρώτησε αν πίστευε ότι υπήρχε η περίπτωση ενός reunion των Beatles. «Θέλεις να επιστρέψεις στο γυμνάσιο; Γιατί να πάω 10 χρόνια πίσω για να σου παράσχω μια ψευδαίσθηση που ξέρω ότι δεν υπάρχει;» απαντά ο Λένον. «Οι Beatles δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν ποτέ ξανά».
