Η Adele παίρνει διαζύγιο, ήδη μένει στην Αμερική και εμφανίζεται στο πάρτι γενεθλίων του Drake. Γεμίζει το διαδίκτυο με φωτογραφίες του “revenge body” και τα γυναικεία site την συγχαίρουν για την απώλεια των κιλών και την αλλαγή στην εμφάνιση της, μοιράζουν τη Sirtfood δίαιτα της στους αναγνώστες τους και γεμίζουν περιεχόμενο με τις ασκήσεις πιλάτες που μεταμόρφωσαν το σώμα της τραγουδίστριας.
Τα περιοδικά που ξεφυλλίζουμε ενοχικά αλλά λαίμαργα στα κομμωτήρια και τα νυχάδικα έχουν τα γνωστά εμετικά before and after spread και όλοι μας αναφωνούμε σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια “μα πόσο όμορφη είναι”. Στα δικά της 32α γενέθλια ποστάρει μια νέα φωτογραφία της με ένα μίνι μαύρο φόρεμα και γίνεται παγκόσμιο trending topic. Από το CNN μέχρι το HBO σχολιάστηκε το σώμα της.
Αναμενόμενο. Φυσικά ζούμε σε μια κοινωνία που επιβραβεύει τους αδύνατους καλογυαλισμένους σελέμπριτι σε social media και έχει μάθει να γιορτάζει την απώλεια κιλών σαν τα Χριστούγεννα. Το κάνουμε όλοι. Απροκάλυπτα ή σε μηνύματα σε chat. Υποθέτουμε ως επαΐοντες (ενοχλητικοί και ανυπόφοροι ξερόλες) ότι το σώμα της με τα παραπάνω κιλά ήταν κακό -άρα υιοθετούμε το κοινωνικό στίγμα της λιποφοβίας και φυσικά την τόσο στερεοτυπική αντίληψη που έγινε βίωμα των γυναικών ότι χαιρόμαστε όταν χάνουμε κιλά, βρισκόμαστε σε μόνιμη δίαιτα κι όσες δεν επιθυμούμε ένα αδύνατο σώμα δεν είμαστε αρκετά γυναίκες γιατί ουσιαστικά αποτυγχάνουμε να αρέσουμε στους άνδρες.
Και φυσικά είμαστε σίγουροι ότι η νέα της εμφάνιση οφείλεται στην υιοθέτηση ενός υγιούς τρόπου ζωής. Δεν έχουμε ακούσει αρκετές ιστορίες βουλιμικών και ανορεξικών κοριτσιών, προφανέστατα.
Παιδιά, όταν λέμε σε κάποιον “μα τι κούκλα έγινες” επειδή έχασε είκοσι κιλά, κάνουμε body shaming, μασκαρεμένο μεν, αλλα μισογυνίστικο body shaming. Δεν μπορείς να ωραιοποιείς την αδύνατη Adele και να γελάς με το σχόλιό της στην παρουσίαση του Saturday Night Live “έφερα τον μισό μου εαυτό”. Είναι λάθος. Πώς να το κάνουμε; Και έμφυλος διαχωρισμός, σεξιστικός.
Προχωράμε στα δύσκολα. Στην κοινωνιολογική προσέγγιση των ρατσιστικών σχολίων. Τι είναι ο ρατσισμός; Πεποιθήσεις και στερεοτυπικές αντιλήψεις με σκοπό την αναπαραγωγή μιας φυλετικής ιεραρχίας και κοινωνικής δομής που παράγει προνόμια για τους εκλεκτούς και καταπίεση για τους άλλους. Κάποια σχόλια δεν είναι φανερά ρατσιστικά. Τα επικριτικά βλέμματα που ρίχνουμε στους παχύσαρκους επιβάτες λεωφορείων ή αεροπλάνων, όταν καθόμαστε δίπλα τους, δημιουργούν διακρίσεις κι αναπαράγουν το κοινωνικό στίγμα της παχυσαρκίας. Οι διακρίσεις μπορεί να συμβούν παντού: στο εστιατόριο, στο γραφείο, στο γυμναστήριο, στα καταστήματα, στα μέσα μεταφοράς, στο ιατρείο του γυναικολόγου. Αν δεν συμπεριλάβουμε τα άτομα με παραπανίσια κιλά στην καθημερινότητά μας δεν θα σταματήσει ποτέ το body shaming.
Είναι τοξική αυτή η ενοχή της κοινωνικής αποδοχής που έχει ρατσιστικούς κανόνες,παράλογα πρότυπα ομορφιάς και πολιτικής ορθότητας . Η διαφορετικότητα πρέπει να επιδοκιμάζεται. Είναι τοξικό να σχολιάζεις την απώλεια κιλών. Και κοινωνικός ρατσισμός. Το “τσίμπησες δυο κιλάκια” είναι συγκαλυμμένη αγένεια.
