Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν το «αγωνιστικό πνεύμα» με την «επιθετικότητα». Άλλοι πάλι όχι. Για τον αψύ Παύλο Πολάκη λίγοι μπορεί να είναι σίγουροι πως ανήκει στη συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, των μπερδεμένων… Σίγουρο, πάντως, μοιάζει να μην είχε ποτέ του τέτοιους προβληματισμούς, μιας και αδιαφορεί ή απορρίπτει όσα οι άλλοι του προσάπτουν. Επιπλέον, δείχνει πολύ άνετος μέσα στο χάος που ο ίδιος προκαλεί. Ας μην ξεχνάμε πως αυτή η επιθετικότητά του είναι που του εξασφάλισε μια αναπάντεχα γρήγορη αναγνωρισιμότητα, την οποία αναζωπυρώνει σχεδόν σε κάθε του δημόσια εμφάνιση. Οπότε, αφού «δουλεύει» μια χαρά για τους σκοπούς του, γιατί να το αλλάξει;
Υπάρχουν, άλλωστε, πολλοί ψηφοφόροι στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ -και αριστερότερα από εκείνον, που θαυμάζουν τον Πολάκη κι εξαίρουν τη στάση του. Θα μιλήσουν με ενθουσιασμό για τα επιτεύγματά του στο υπουργείο Υγείας, θα πλέξουν το εγκώμιο στον «αδιάφθορο» που τολμά να τα βάλει με τα συμφέροντα, θα εξυμνήσουν τον «Ιππότη» που ξεσκεπάζει και φέρνει στη δημοσιότητα σκάνδαλα.
Για την πλειοψηφία των πολιτών, όμως, ακόμη και αν αναγνωρίζουν στον Πολάκη κάποια από αυτά τα επιτεύγματα και τα όποια χαρίσματά του, ο αποκρουστικός τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται δεν αφήνει περιθώρια για συμπάθειες. Δεν υπάρχει, ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, από όσους γνωρίζω, που να μην έχει απολογηθεί, έστω και μια φορά, για τη συμπεριφορά του. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει την παρουσία του τοξική. Στο τελευταίο του θλιβερό σόου, είναι ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκε σε αυτή τη θέση.
Όπως έχει βρεθεί και ο προκάτοχός του, ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος τον είχε κόψει από τα ψηφοδέλτια των τελευταίων εθνικών εκλογών και στη συνέχεια τον δέχθηκε πίσω. Πυροβόλησε ουσιαστικά τα πόδια του, αφού την ίδια στιγμή καλούσε τους κεντρώους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους να δείξουν εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως τώρα να το μετανιώνει, ποιος ξέρει;
Κάπως έτσι, όχι σε ένα βράδυ, αλλά σε μια αλληλουχία δημοσίων εμφανίσεων, ο Πολάκης μετατράπηκε σε βαρίδι για το ίδιο του κόμμα. Σε κάθε σημαντική του παρέμβαση καταφέρνει να «θάβει» το θέμα που προσπαθεί να αναδείξει. Είναι πάμπολλες οι φορές που, ενώ θα έπρεπε να ανοίξει συζήτηση για τις καταγγελίες του, τελικά αυτό που απασχόλησε τα media ήταν συμπεριφορά του. Αντί το επικοινωνιακό βάρος να πέφτει στους ώμους των πολιτικών του αντιπάλων, να καλούνται εκείνοι να εξηγήσουν ή να απολογηθούν, είναι οι σύντροφοί του που προσπαθούν να μαζέψουν το γάλα από την καρδάρα που έχυσε ο Κρητικός πολιτικός. Κι όμως, είναι ακόμη εντός στάνης! Είναι αυτό υπηρεσία προς τον πολίτη ή το κόμμα στο οποίο ανήκει; Ή μήπως ένας τρόπος για να ικανοποιήσει έναν υφέρποντα ναρκισσισμό;
Το δημόσιο προφίλ του Παύλου Πολάκη, για το οποίο ο ίδιος καμαρώνει, είναι αναντίστοιχο των καιρών. Κάθε του επιχείρημα θάβεται από τις ίδιες του τις οργισμένες λέξεις. Ο τρόπος που πολιτεύεται, το λεξιλόγιο του, όλα είναι αναχρονιστικά και ξένα πλέον στη σύγχρονη κοινωνία. Οι ατάκες του, βγαλμένες από βιντεοκασέτες των 80s, παραπέμπουν στον σοφό του καφενείου. Ο καφενειακός λόγος που ίσως να συγκινούσε πριν από δεκαετίες έχει απαξιωθεί. Και ας επιμένει εκείνος.
