Υπάρχουν φωτογραφίες που νιώθεις να σου «μιλάνε». Σαν να βγάζουν λέξεις, τη μία μετά την άλλη, σαν καταρράκτης ρέουν. Πηγάζουν από την καρδιά, καταλήγουν στην καρδιά. Συναίσθημα, λέγεται. Στην πιο αγνή, αυθεντική μορφή του. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, στο αθλητικό (και όχι μόνο, ενδεχομένως) ενσταντανέ της χρονιάς, μας το υπενθύμισε με τον πλέον ηχηρό τρόπο.
Μπροστά στο μικρό γιο του, που κρατούσε το «εισιτήριο» για το Παρίσι, ένα ξεγύμνωμα ψυχής. Η μόνη αλήθεια είναι αυτή, η πιο γλυκιά ανταμοιβή. Αμέσως μετά την πρόκριση της Εθνικής Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για πρώτη φορά μετά το 2008. Στο μυαλό του, φανταζόμαστε θα πέρασε σαν σε ταινία, όλη η διαδρομή. Όλες οι μάχες, εσωτερικές και εξωτερικές, που έδωσε από μικρό μέχρι προκειμένου να φτάσει σε αυτό το σημείο, για να γιορτάζει σήμερα μαζί με τους συμπαίκτες του.
Αυτός είναι ο «αδιάφορος», αυτός είναι ο «χορτασμένος» που έλεγαν κάποιοι; Μακάρι να ‘ταν έτσι οι αδιάφοροι, μακάρι να ‘ταν έτσι οι χορτασμένοι. O Γιάννης Αντετοκούνμπο, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του ΝΒΑ, ένας άνθρωπος που κι αν έχει γνωρίσει αποθέωση και δόξα με τους Μιλγουόκι Μπακς, δείχνει τι σημαίνει γι’ αυτόν να είναι παρών, με τη «γαλανόλευκη», σε μια διοργάνωση που, μόλο τις πολλές ατέλειες που έχει ως αθλητικό γεγονός, παραμένει ό,τι πιο κοντά έχουμε στη βαθύτερη ουσία του αθλητισμού. Στο ευ αγωνίζεσθαι, στο ιδεώδες.
Αντετοκούνμπο και Σάκκαρη, όπως όλα δείχνουν
Οι πληροφορίες λένε πως είναι ειλημμένη η απόφαση από πλευράς Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΕΟΕ) να είναι αυτός ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Και πως δίπλα του θα έχει τη Μαρία Σάκκαρη, καθώς όπως στο Τόκιο, έτσι και τώρα, ο προγραμματισμός είναι να υπάρχουν δύο σημαιοφόροι, ένας άνδρας και μία γυναίκα (Άννα Κορακάκη και Λευτέρης Πετρούνιας ήταν το προηγούμενο δίδυμο).
Μίλτος Τεντόγλου και Κατερίνα Στεφανίδη έχουν ζητήσει να εξαιρεθούν για προσωπικούς λόγους από υποψήφιοι να κρατήσουν τη σημαία, επειδή το πρόγραμμα του στίβου ξεκινά μία βδομάδα μετά την τελετή έναρξης των Αγώνων και τόσο ο πρωταθλητής του μήκους όσο και η πρωταθλήτρια του επί κοντώ, μπορεί να μην βρίσκονται καν στο Παρίσι εκείνη την ημέρα.
Η ουσία είναι πως και ο Τεντόγλου να ‘ταν διαθέσιμος, όσο κι αν αυτός θα το άξιζε δίχως ίχνος αμφιβολίας να είναι σημαιοφόρος. ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα παρέμενε η καλύτερη δυνατή επιλογή για να κρατήσει τη γαλανόλευκη. Όχι για να «σκάσουν οι φασίστες» αν και αυτό είναι πάντα ένα καλό επιχείρημα, ομολογουμένως.
Αλλά για όλα όσα εκφράζει ως προσωπική ιστορία. Για όσα η δύναμη του παραδείγματός του συνοψίζει, για το τι πηγή έμπνευσης αποτελεί για παιδιά που βρίσκονται σε περισσότερο ή λιγότερο δύσκολη θέση από αυτήν που βρέθηκε ο ίδιος. Για το ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα του πλανήτη, παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας. Γιατί δείχνει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο πως αγαπάει τον τόπο που του έδωσε την ευκαιρία, πως Έλληνας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι μόνο.
Καμία σχέση δεν (πρέπει να) έχει το χρώμα του δέρματός του με αυτήν την επιλογή. Αυτά τα ‘χουν ξεπεράσει ακόμα και χώρες που έχουν απείρως μεγαλύτερη εμπλοκή με τέτοια ζητήματα από τη δικιά μας. Είναι καθαρά η αξία που πρέπει να βγει στον αφρό. Του αθλητή, του ανθρώπου. Ούτε με εθνική περηφάνια έχει να κάνει. Απλά με εθνική κοινή λογική.
