Για να μπορέσεις να εκφράσεις την γνώμη σου για ένα περιστατικό βίας όπως αυτό που συνέβη χθες στην Θεσσαλονίκη, στην πλατεία Αριστοτέλους, πρέπει να αφήσεις κάποιες ώρες να περάσουν για να καταλαγιάσει μέσα σου ο αποτροπιασμός, η οργή και η απελπισία, και να δεις τα πράγματα με μια πιο ψύχραιμη ματιά. Όσο μπορεί να είναι ψύχραιμη, δηλαδή. Βλέποντας τα βίντεο που κυκλοφόρησαν αλλά και τα όσα έγιναν γνωστά για την επίθεση σε δύο τρανς, αντιλαμβάνεται κανείς πως υπάρχει μπόλικος σκοταδισμός στη συντηρητική κοινωνία που ζούμε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για όποιον δεν έχει μάθει τι ακριβώς συνέβη στη Θεσσαλονίκη. Το χθεσινό βράδυ του Σαββάτου, όπου νέοι και νέες βγήκαν να διασκεδάσουν, για δύο τρανς έμελλε να εξελιχθεί σε έναν εφιάλτη. Μια πολυπληθής ομάδα νεαρών, κυρίως ανηλίκων, τους επιτέθηκε εκτοξεύοντας προς το μέρος τους αντικείμενα, μπουκάλια και πέτρες, ενώ παράλληλα τους έβριζε και τους έφτυνε.
Τα δύο παιδιά στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν, βρήκαν καταφύγιο σε κατάστημα εστίασης. Ακόμα και εκεί όμως, η ομάδα αυτή που ταυτόχρονα με τις βρισιές γέλαγε και τραβούσε βίντεο, χτυπούσε τζάμια και φώναζε να τους βγάλουν έξω για να τους «κανονίσει». Η αστυνομία προχώρησε σε 24 προσαγωγές, εκ των οποίων οι 21 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι 11 από τους συλληφθέντες είναι ανήλικοι, με τον νεότερο να είναι 14 ετών.
Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Ένα περιστατικό βίας που ήρθε και προσγειώθηκε απότομα, όπως απότομα επανήλθαμε όλοι στην ζοφερή πραγματικότητα. Όχι της λεκτικής και της σωματικής βίας, αυτά δεν σταμάτησαν ποτέ, άλλωστε. Ούτε ότι οι πολλοί τα βάζουν με λίγους. Αλλά της πραγματικότητας όπου γονείς μεγαλώνουν παιδιά με μίσος, με περίσσια μαγκιά που την εκτοξεύουν στους άλλους, χωρίς ιδανικά, αξίες και την σημαντικότητα της αποδοχής. Δεν είναι όλοι κατάλληλοι να γίνουν γονείς. Δεν είναι όλοι κατάλληλοι να προστατεύσουν τα παιδιά τους. Γιατί το ίδιο απροστάτευτα είναι και αυτά που τραμπούκισαν χθες, απλά δεν το γνωρίζουν ακόμα.
Υπάρχει μια συνολική αποτυχία. Από το κράτος που δεν εκπαιδεύει, από το ότι και τα ίδια τα ζευγάρια δεν εκπαιδεύονται για να γίνουν ή να μάθουν αν είναι κατάλληλοι να γίνουν γονείς -τη στιγμή ειδικά που οι καιροί αλλάζουν με γοργούς ρυθμούς, δεν είναι όπως παλιά δηλαδή που υπήρχε χάσμα και βρισκόταν μια χρυσή τομή-, από το ότι η εκκλησία τροφοδοτεί το μίσος απέναντι στο διαφορετικό και πάει λέγοντας. Γι’αυτό η κοινωνία κάνει βήματα πίσω αντί να πηγαίνει μπροστά. Την ώρα που εμείς γράφουμε αυτές τις λέξεις, ένα παιδί εκεί έξω θα έχει ήδη άγχος για να πάει στο σχολείο αύριο, γιατί δέχεται bullying. Ένα παιδί εκεί έξω ίσως να φοβάται να κυκλοφορήσει σήμερα μετά από αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη.
Αυτό που συνέβη χθες, πραγματικά θύμισε σκηνικό λιντσαρίσματος στην πλατεία του χωριού, από εποχές που έχουμε αφήσει αιώνες πίσω μας. Κι όμως, ακόμα και τώρα, που το στομάχι σου σφίγγεται βλέποντας τα βίντεο που κυκλοφόρησαν, που σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί που δέχεται τέτοια επίθεση ή ακόμα κι εσύ ο ίδιος, υπάρχουν κι εκείνοι που θα συνεχίσουν να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Μια μια γρήγορη βόλτα στα social media, θα διαβάσει κανείς σχόλια πως η χθεσινή τρανσφοβική βία είναι απόρροια του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Γράφουν πως η τόση βιασύνη για την ψήφισή του θα έχει αυτά τα αποτελέσματα. Λες και βλέπουμε τέτοια βία πρώτα φορά. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που γράφουν πως οι δύο τρανς είναι παρά φύσιν και πως δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν.
Τίποτα, είμαστε ένα απέραντο χωριό που όσο κι αν θέλουμε να εξάγουμε πολιτισμό, να δηλώνουμε περήφανοι για τη δημοκρατία που γεννήσαμε, ο χρόνος έχει παγώσει κυριολεκτικά.
