Η πορεία του φετινού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου μέχρι το βράδυ της Κυριακής, εξελισσόταν με τρόπο που γέμιζε αισιοδοξία τους φιλάθλους. Οι 4 διεκδικητές του τίτλου έδειχναν να έχουν ξεκάθαρη απόσταση από τους υπόλοιπους και φαινόταν από τώρα πως τα play offs θα είναι ακόμα πιο συναρπαστικά από πέρσι. Είχαμε επίσης απολαύσει 3 καλά ως πολύ καλά ντέρμπι και το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός προδιέθετε για ένα από τα καλύτερα ντέρμπι αιωνίων. Κι έτσι ήταν. Οι δύο ομάδες δεν κλείστηκαν, ευκαιρίες υπήρξαν αρκετές, ωραίες συνεργασίες βλέπαμε και μέχρι το 50 είχαν μπει και δύο γκολ.
Κάπου εκεί, κάποιοι αποφάσισαν να μας πάρουν αυτή την ευχαρίστηση. Δεν ήταν μία κροτίδα. Ήταν κάμποσες. Και πολλές φωτοβολίδες. Κι απλά έτυχε μία να σκάσει κοντά ή πολύ κοντά στον Χουάνκαρ – η απόσταση δεν θα έπρεπε να είναι κάτι που μας ενδιαφέρει – και ο ποδοσφαιριστής να πέσει κάτω ζαλισμένος και, τελικά, όπως ανακοινώθηκε από το νοσοκομείο Υγεία, να έχει μερική απώλεια ακοής και διάσειση λαβυρίνθου.
Εγώ, σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι στο ότι οι ποδοσφαιρικοί νόμοι επιτρέπουν να πέφτουν σωρηδόν κροτίδες στο γήπεδο, χωρίς καμία τιμωρία για την γηπεδούχο και χωρίς καμία τιμωρία για τον κροτιδοβόλο, αφού η γηπεδούχος δεν θα ψάξει να τον βρει από τις κάμερες, αλλά θέτει το όριο μόνο σε περίπτωση τραυματισμού. Κι εκεί βέβαια, δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο. Αν δηλαδή κάποιος ποδοσφαιριστής φάει κροτίδα στο πόδι και του ανοίξει τρύπα, αλλά ο ίδιος επιθυμεί να συνεχίζει, δεν θα υπάρξει καμία τιμωρία.
Με απλά λόγια, αν δεν υπάρξει θύμα, η εγκληματική πράξη δεν θεωρείται εγκληματική, αλλά κάτι αποδεκτό, κάτι φυσιολογικό.
Όσο λοιπόν οι πράξεις κρίνονται από το αν υπάρχει θύμα ή όχι, τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Κι όσο καθόμαστε να συζητάμε τι έγινε στο παρελθόν κι ότι άλλες φορές οι ομάδες δεν αποχώρησαν, τόσο θα χάνουμε την ουσία.
Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ να συμφωνήσουν στις αποχωρήσεις
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν αποχώρησαν. Όχι που σκέφτηκαν να αποχωρήσουν. Όχι, δεν είναι μαγκιά να μένεις και να αποδέχεσαι την βία, ούτε «ανδρισμός». Αυτή η τοξική ματσό σκέψη καιρός είναι να πεθάνει και στο ποδόσφαιρο. Οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι, εργαζόμενοι και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τους πετάει πράγματα και να μην τους επιτρέπει να δουλέψουν.
Και οι φίλαθλοι που έχουν πληρώσει 50 ευρώ εισιτήριο ή έχουν έρθει από επαρχία για να απολαύσουν το μεγαλύτερο ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, δεν έχουν καμία υποχρέωση να τρώνε στα μούτρα τα καπνογόνα, να βλέπουν τα λέιζερ και τις κροτίδες.
Αντί λοιπόν να καθόμαστε να συζητάμε αν ο Χουάνκαρ τραυματίστηκε ή έκανε θέατρο ή αν ο Παναθηναϊκός έψαχνε ευκαιρία να φύγει (τουλάχιστον αστείος ισχυρισμός όταν τα δεδομένα του αγώνα έδειχναν πως έχει το προβάδισμα νίκης με βάση τις ευκαιρίες που είχαν γίνει εκατέρωθεν και ασχέτως της ισοφάρισης), καλό θα είναι να συμφωνήσουμε πως η σωστή απόφαση σε ΚΑΘΕ γήπεδο, είναι η αποχώρηση.
Και, εξυπακούεται, θα πρέπει οι παίκτες της γηπεδούχου να στηρίζουν τους συναδέλφους τους. Περιμένω δηλαδή οι παίκτες του Παναθηναϊκού να προστατεύσουν τους παίκτες του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο και να γίνει αυτό ο κανόνας. Και να αποχωρούν μαζί από το γήπεδο, ώστε να μην υπάρχει υπαιτιότητα μίας ομάδας, αλλά και των δύο. Και ο Ολυμπιακός της ΑΕΚ και πάει λέγοντας.
Αυτά θα έπρεπε να συζητάμε και να συμφωνούμε. Αλλά οι ουτοπίες δεν βρίσκονται σε αυτή τη ζωή και, σίγουρα, δεν βρίσκονται σε τούτη τη χώρα. Εδώ μόνο κυνικός ρεαλισμός και κυνική πραγματικότητα!
ΥΓ. Πιστεύω ότι όσοι πέταξαν κροτίδες, δεν τις πέταξαν απαραίτητα για να πετύχουν αντίπαλο παίκτη. Τις πέταξαν όμως γιατί στην Ελλάδα έχουμε μάθει σε όλες τις εορταστικές μας εκφάνσεις να χαιρόμαστε με καταστροφή. Πρωτοχρονιά με βεγγαλικά, Πάσχα με ρουκετοπόλεμο, γκολ με κροτίδες, γάμοι με πιστολίδια. Αυτοί είμαστε. Μικροπρεπείς που εκφράζουμε τη χαρά μας μόνο με βία!
