Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, η χώρα εξακολουθεί να καίγεται. Μαζί της, έχει μετατραπεί σε στάχτη ό,τι είναι αυτό που μας καθιστά ανθρώπους. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται -αποδεδειγμένα πια- σε συναισθηματική αποσύνθεση και τα όσα είδαμε και διαβάσαμε χθες, τα οποία συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, βάζουν τη σφραγίδα σε αυτό που ήδη γνωρίζαμε: στο κεφάλι μας κυριαρχεί το χάος.

Μόλις έγινε γνωστό ότι βρέθηκαν απανθρακωμένοι σωροί στη Δαδιά, επικράτησε το δικαιολογημένο πρώτο μούδιασμα. Μόλις έγινε γνωστό ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν μετανάστες, ακολούθησε το συνηθισμένο πια ρατσιστικό παραλήρημα από τα άτομα της διπλανής πόρτας. Σχόλια όπως «φουρνιστά λαθροπιθήκια» και «ο καλύτερος μεζές, πάει με κόκκινο κρασί» διαδέχονταν και διαδέχονται το ένα το άλλο και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Δημήτρης Καιρίδης, υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, θεώρησε σωστό να στριμώξει τη λέξη «τραγωδία» μαζί με το «επιβεβαιώνει τους κινδύνους της παράτυπης μετανάστευσης».

Ο διαδικτυακός αλληλοσπαραγμός είχε ήδη ξεκινήσει και το βίντεο με τα «25 κομμάτια» κλειδωμένα μέσα σε τρέιλερ, λειτούργησε ως αλυσιδωτή αντίδραση στην παράλληλη πραγματικότητα που θέλει τους χρήστες των social media να επικροτούν τη βία πριν φτάσουν σταδιακά να γίνονται οι ίδιοι αυτοί που την ασκούν. Πογκρόμ σε βάρος μεταναστών, σε live σύνδεση, στο πιο ελληνικό επεισόδιο του Black Mirror με το ‘«μην τους δείχνεις, καψ’τους» να βρίσκει πολλούς σύμφωνους. Κανονικοί κυνηγοί κεφαλών σε ένα, υποτίθεται, κράτος δικαίου.

H κοινωνία αυτή ή θα χτυπάει στα τυφλά μην μπορώντας να αποδώσει ευθύνες εκεί που πρέπει ή θα χτυπάει τους αδύναμους. Μέση λύση δεν υπάρχει. Η ανάγκη πολλών συνανθρώπων μας να εξωτερικεύσουν την οργή που έχει εγκλωβιστεί με τα χρόνια στο εσωτερικό τους, υπερισχύει της λογικής και υποβαθμίζει τη σημασία της κριτικής σκέψης. Πεδίο καλύτερο από των social media για να το κάνουν αυτό, δεν υπάρχει. Πόσο απέχουμε, όμως, από το να δούμε τα σχόλια να μετατρέπονται σε πράξεις; Αν κρίνουμε από τα «25 κομμάτια», καθόλου.

Λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση του βίντεο, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας έχουν χτίσει ισχυρούς δεσμούς, άσχετα αν δεν γνωρίζονται μεταξύ τους καθώς συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνοι, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις. Υψώνουν ένα αόρατο τοίχος προστασίας ο ένας στον άλλο, παίρνουν θέση, δημιουργείται όχλος, τροφοδοτούν την ιδέα της τυφλής εκδίκησης προς πάσα κατεύθυνση αρκεί αυτή να υλοποιηθεί. Αν είναι να εκδικηθούμε μετανάστες, ακόμα καλύτερα. Είναι βολικό και χρήσιμο το αφήγημα του «φταίνε πάντα οι άλλοι».

Βόλτα στην «Οχετούπολη» των social media λοιπόν και τα όσα γράφονται εκεί. Σε αυτή την μικρογραφία της κοινωνίας μας που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, ξεφεύγει από τα στενά όρια της οθόνης, έρχεται στη ζωή και αντικαθιστά την κοινή λογική με μια καθημερινότητα βασισμένη στην απανθρωπιά και τη δυστοπία.