4 προβοκάτορες για το 2014!

Η Νανά Παλαιτσάκη «ζυγίζει» τα πράγματα

Τι με χάλασε το 2014:

Ο μαρτυρικός θάνατος της σκυλίτσας στα Στύρα Ευβοίας. Όταν ο ελεεινός ιδιοκτήτης της ταβέρνας ξεγέλασε το πλάσμα για να του προσφέρει φαγητό και μετά το θανάτωσε μπροστά σε κόσμο με φριχτό τρόπο.
Ο θάνατος του λατρεμένου Joe Cocker. Ain’ t no sunshine when you ‘re gone, Joe!
Η εμφάνιση της Κοντσίτα στην Γιουροβίζιον. Μακριά τουαλέτα με μούσι είναι σαν κοκορέτσι με φραπέ γλυκό.
Τα νέα των άνεργων φίλων μου. Υπήρξαν εργοδότες που, αντί για μισθό, τους πρότειναν να τους πληρώνουν με είδος (ρούχα, είδη φαγητού και μερικά μπουκάλια κρασί).
Το γεγονός ότι δουλεύεις, αν δουλεύεις, σε πέντε δουλειές, επτά μέρες την εβδομάδα για να πληρώνεις λογαριασμούς, λογαριασμούς, λογαριασμούς, λογαριασμούς.
Η κατάθλιψη που μοιάζει χειρότερη κι απ’ τον Έμπολα.
Η είδηση που μετέδωσε το EURONEWS ότι 157.000.000 άνθρωποι στην Ευρώπη, ναι μεν δεν είναι τυπικά άστεγοι, όμως φλερτάρουν με την μηδενική ποιότητα ζωής αφού δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
Οι τζιχαντιστές και οι αποκεφαλισμοί σε απευθείας τηλεοπτική σύνδεση.
Οι συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων στη Γάζα που στοίχισαν –ο τελευταίος γύρος- τη ζωή σε 2.200 ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν άμαχοι.
Η τραγωδία των επιβατών του Norman Atlantic.

Τι μου άρεσε το 2014:

Οι μέρες που πέρασα με το παιδί μου τα Χριστούγεννα κάνοντας βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και αγοράζοντας βιβλία.
Ότι ο Φοίβος είναι το δεύτερο άλογο στην Ελλάδα και από τα ελάχιστα σε όλο τον κόσμο που, μετά από μια επιτυχημένη εγχείρηση ακρωτηριασμού, φοράει τεχνητό πόδι και ζει μια φυσιολογική ζωή στις εγκαταστάσεις του Ελληνικού Συλλόγου Προστασίας Ιπποειδών (Ε.Σ.Π.Ι.) στο Κορωπί Αττικής.
Η προσδοκία που γέννησε η Αμφίπολη αλλά και το ταφικό μνημείο αυτό καθαυτό.
Η δημιουργία από Ρώσους και Αμερικανούς επιστήμονες μιας νέας ολογραφικής μνήμης, που επιτρέπει την αποθήκευση δεδομένων σε μαγνητικά ολογράμματα.
Τα μέτρα που πήρε ο υπουργός προστασίας του πολίτη, Βασίλης Κικίλιας, για την αποφυγή κακοποίησης των ζώων.
Η προτροπή του έγκυρου αμερικανικού περιοδικού Forbes προς τους Βρετανούς να επιστρέψουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Σε άρθρο γνώμης της Λέιλα Αμινεντόλεχ, νομικού στην εταιρεία Galluzzo & Amineddoleh, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη, και ειδικεύεται σε θέματα προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, αναφέρεται: «Ο Παρθενώνας αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα του δυτικού πολιτισμού και θεωρείται ως το κορυφαίο αρχιτεκτονικό επίτευγμα των αρχαίων Ελλήνων…… Για τους Έλληνες, τα Γλυπτά είναι το σύμβολο του πολιτισμού τους, της πολιτιστικής κληρονομιάς τους και του παρελθόντος τους. Στο ίδιο πνεύμα, ιστορικοί τέχνης και αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι τα Γλυπτά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του αρχαίου ναού».
Το γεγονός ότι συναντάω ακόμη ανθρώπους που εκφράζουν συναίσθημα χωρίς να δείχνουν τρομοκρατημένοι.
Ότι ο Economist ξεχωρίζει την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος, τη συρρίκνωση της απόδοσης του δεκαετούς ομολόγου κάτω από 8%, από άνω του 40% που καταγράφηκε στην κορύφωση του πανικού για ενδεχόμενο Grexit, αλλά και την πιθανή επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές το τρέχον έτος. Αναφέρει επίσης, πως ορισμένοι ξένοι επενδυτές δοκιμάζουν τα νερά του Αιγαίου, η ανταγωνιστικότητα αποκαθίσταται, η τουριστική περίοδος στέφθηκε με επιτυχία, ενώ φέτος αναμένεται η πρώτη αύξηση του ΑΕΠ έπειτα από έξι συναπτά έτη ύφεσης.
Ότι συνεχίζω να μπαίνω στο τζιν που αγόρασα όταν πήγαινα στη Γ’ Λυκείου!

Η Λήδα Πιμπλή κοιτάει γύρω της. ..

Ήταν μια κακή χρονιά:

Για τους κρυουλιάρηδες –η άνοδος των τιμών των καυσίμων και η καταβαράθρωση των εισοδημάτων άφησε πολλούς καυστήρες σιωπηλούς και έκανε την προοπτική της υπερθέρμανσης του πλανήτη να φαντάζει ελκυστική.
Για εκείνους που κάνουν συχνά αεροπορικά ταξίδια –τέτοια επιδημία πτώσεων και εξαφανίσεων δεν είχαμε ματαδεί.
Για τους πολίτες των χωρών της δυτικής Αφρικής (Σιέρα Λεόνε, Λιβερία, κ.λπ.) που εκτός από την επιδημία του Έμπολα είχαν να αντιμετωπίσουν τον πανικό.
Για τους Ρώσους που υφίστανται τις συνέπειες του οικονομικού αποκλεισμού που επέβαλλε η Δύση στη Ρωσία.
Για τις καλοκαιρινές διακοπές των Ελλήνων. Μία εβδομάδα και πολύ.
Για το κεντρικό δελτίο του Mega. Από μεγάλο έγινε «μεγαλούτσικο» και έπεται συνέχεια.
Για τη δημόσια τηλεόραση. Μια ματιά στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΡΙΤ θα σας πείσει ότι ο ερασιτεχνισμός απέκτησε όνομα, έστω και ακρωνύμιο.
Για τον Μπαράκ Ομπάμα. Οι βουλευτικές εκλογές τον Νοέμβριο ψαλίδισαν σημαντικά την επιρροή του και οι απανωτοί θάνατοι έγχρωμων από αστυνομικά πυρά απέδειξαν ότι ένας μαύρος πρόεδρος δεν φέρνει την ισότητα ή τη γαλήνη.
Για τη δημόσια υγεία. Σας έχουν ποτέ στερεώσει τη γάζα στο χέρι με σελοτέιπ;
Για το ΕΜΣΤ (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης). Κοντεύει να γυρίσει χρονιά κι ακόμα ν’ ανοίξει.
Για τον Μέγα Αλέξανδρο. Είναι να μην σε πιάσουν όλοι στο στόμα τους…

Ήταν μια καλή χρονιά:

Για τους Έλληνες μικρούς παραγωγούς γκουρμέ προϊόντων. Ποτέ πριν δεν μπορούσες να βρεις τόσες πολλές, τόσες εκλεκτές λιχουδιές απ’ όλη την Ελλάδα συγκεντρωμένες.
Για τον πολιτισμό των επιδοτήσεων. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, ούτε θέλω να πω κάτι για την ποιότητα των έργων, όμως δύσκολα θα δείτε πλέον αφίσα που δεν περιέχει, έστω και με μικρά γράμματα, τις λέξεις Ίδρυμα και ΕΣΠΑ.
Για τα μικρά βιβλιοπωλεία. Αν και δίνουν αγώνα για την επιβίωση υπό αντίξοες συνθήκες, αποτελούν εντούτοις σημάδι ανάκαμψης, κυρίως, του πολιτισμού μας.
Για εκείνους που έχουν ασπασθεί τον Βουδισμό και, μέσα από την άσκηση και τον διαλογισμό, έχουν αγγίξει εκείνη την κατάσταση πνευματικής τελείωσης που επιτρέπει στον άνθρωπο να μη νιώθει την πείνα, τη δίψα, την εφορεία, τον διαχειριστή, την εισπρακτική εταιρεία και τον περιπτερά στον οποίο χρωστάει τα τσιγάρα.
Για εκείνους που επιθυμούν να αποκτήσουν αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού από δεύτερο χέρι. Και τσάμπα βρίσκεις!
Για εκείνους που επιθυμούν να αποκτήσουν σπίτι μικρομεσαίου κυβισμού από δεύτερο χέρι. Βρίσκεις, αν όχι τσάμπα, μισο-τσάμπα.
Για τις μαϊμούδες –αρώματα, ποτά, ρούχα, ανταλλακτικά, τσιγάρα- και τους αρουραίους τα αγοράς που βρήκαν χώρο και αλωνίζουν.
Για τον Μέγα Αλέξανδρο. Απ’ ό,τι φαίνεται, για μία ακόμα χρονιά μας την κοπάνησε.

Ο Ντίνος Ρητινιώτης απονέμει…

2014 «πούλους» γιατί:

Μου προσέφερες στο πιάτο την πρώτη μου απόλυση. Όσο και να χρυσώνει το χάπι το γεγονός ότι το φευγιό μου είχε να κάνει με οικονομικούς λόγους κι όχι με προσωπικές ανεπάρκειες, το πιάτο αυτό πέρα από ανάλατο, παραήταν κρύο.
Μου πήρες την Πουπουλίτσα μου, την τελευταία μου γιαγιά. Που λέτε, είχα τρεις ο δόλιος (μεγάλη ιστορία…) και η Πουπούλα ήταν η αδυναμία μου. Οπότε αντιλαμβάνεσαι και γιατί θα σε έχω στο εξής στην κορυφή της black list μου.
Με απομάκρυνες λιγουλάκι -με τον τρόπο σου, με τις υποχρεώσεις σου, με τα άγχη σου και τις τρικλοποδιές σου- από τα φιλαράκια μου. Τελειώνεις κουφαλίτσα σε λίγες μέρες. Να ξες ότι θα πάρεις μαζί σου και την «μουτζούρα» αυτή…
Δεν έκανες τίποτα για να βελτιώσεις τα κακώς κείμενα στην πατρίδα μου. Σε ακούω να λες: «Συν χρονιά και χείρα κίνει, Ντινάκο». Έχεις τα δίκια σου, αλλά να σε ενημερώσω πως το 2015 ξεκινά με εκλογές… Κι ελπίζω μαζί με τον διάδοχό σου να κουνηθεί κι ο λαός της πατρίδας που αγνόησες.

2014 «ευχαριστώ» γιατί:

Μου προσέφερες αμέσως μετά την απόλυση, την ευκαιρία να συνεχίσω να αγαπώ αυτό που κάνω (κι όχι το αντίστροφο μόνο). Σε ένα εργασιακό περιβάλλον με -αν όχι καλύτερες- εξίσου ευνοϊκές συνθήκες.
Μου διατήρησες ακμαίους και υγιείς όλους όσους έχω δίπλα μου. Μαζί με αυτούς κράτησες όρθιο κι εμένα. Γεγονός που με βοήθησε να νιώθω ευλογημένος κάθε που έπεφτα για ύπνο.
Μου έφερες την… καλύτερότερη είδηση: τον ερχομό, δηλαδή, της ανηψιάς μου. Μπορεί να μην βγάλω μαζί της τα γηπεδικά γούστα που είχα στο μυαλό μου αν προέκυπτε ανηψιός, αλλά είμαι σίγουρος πως θα τα βρούμε σε άλλους τομείς.
Μου έδωσες την ευκαιρία να διατηρήσω τους τροχούς της βαλίτσας μου σε κίνηση: Σκωτία, Κως, Πάτμος, Κάλυμνος, Τουρκία, Βέλγιο… Μπορώ και καλύτερα. Και να ξέρεις πως θα το προσπαθήσω μαζί με το 2015, το αδερφάκι σου που έρχεται φουριόζο!

Η Αλεξάνδρα Τσόλκα θυμάται:

10 πράγματα που με χάλασαν:

Οι απώλειες ανθρώπων: Από τον Σεραφείμ Φυντανίδη και την Τζένη Βάνου μέχρι τον Φιλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, από την προσωπική απώλεια αγαπημένης θείας, της Μαρίας, που έπιανε λίγο τόπο σε απαιτήσεις και φασαρία στον κόσμο, μέχρι τη γιαγιά αγαπημένου μου φίλου… Δεν αντέχω να πεθαίνουν οι άνθρωποι. Ούτε οι μύθοι. Ούτε οι βεβαιότητες. Και μετά, πάλι, αντέχω…
Η βία! Το πως η Ευτυχία Ποποδάκη, τετραπληγική, πέθανε όταν η ΔΕΗ της διάκοψε το ρεύμα λόγω ανεξόφλητου λογαριασμού και σταμάτησε να δουλεύει το οξυγόνο της! Η δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα. Σπίτι του. Μετά από ένα ταβερνάκι. Στη γειτονιά του. Χτυπημένος. Πονεμένος. Νεκρός. Πάει… Η 36χρονη Μαρία με τα προβλήματα υγείας, που έζησε μαρτύρια στα χέρια μιας γυναίκας που είχε ως οικιακή βοηθό. Την βασάνιζε. Την άφηνε να πεινάει και να κρυώνει. Για να της πάρει το σπίτι και τη σύνταξη των 1.200 ευρώ. Απληστία. Ζωή αντί χρημάτων. Απάνθρωπο. Παράλογο!
Το ότι συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε τους άστεγους, τις ουρές στα συσσίτια, τους μετανάστες να θαλασσοπνίγονται στα μποφόρ του Αιγαίου, τις αυτοκτονίες, την αφώτιστη, σκοτεινή, άσχημη πια Αθήνα, το ότι αφηνόμαστε έρμαια στο έλεος της μοίρας… ο καθένας μας, η καθεμία μας… Και δεν μας βγάζει απ’ την απάθεια μας, τη σχεδόν γυάλινη, τίποτα…
Οι κακοποιήσεις ζωών, τα παρατημένα αδέσποτα που κάποτε ήταν κουτάβια και αγαπηθήκαν και μετά τα πέταξαν στους δρόμους, η αδιαφορία των περαστικών μπροστά σε ένα σκελετωμένο σκυλάκι, η σελίδα στο facebook «Θάνατος στα ζώα», με εικόνες φρίκης και καμάρι από κάτι υπανθρώπους!
Οι τσαμπουκάδες και τα λυμένα ζωνάρια στους δρόμους! Όλοι έτοιμοι για καβγά, για βρισιές, για αγριάδες, για σχόλια όλο κακία. Λες και η φτώχεια μας έβγαλε τους κακούς μας εαυτούς και τους αμόλησε πεινασμένους, σε αγέλες, στο κόσμο.
Η έλλειψη παρηγοριάς. Μια τηλεόραση – φτωχός συγγενής, κατώτερη των περιστάσεων, με μεγαλοϊδεατισμό για την δύναμη της, ανίκανη να σου χαρίσει ένα χαμόγελο, μια συντροφιά, μια παρεούλα. Το τραγούδι, η ελληνική λογοτεχνία, το θέατρο είναι ακόμη ο απόηχος της παλιάς, αλλόκοτης πια, έκφρασης τους, χωρίς το νέο, το σημερινό, εκείνο που θα σε τρυφερέψει μέσα σου, να έχει γεννηθεί. Οι ίδιοι και ίδιοι ακόμα και στις προτάσεις τους, κάνουν επαναλήψεις παλιών επιτυχιών, άκαιρες, αμήχανες και θλιβερές. Κι ας λέγαμε κάποτε, πως η οικονομική δυσκολία είναι μαία για την επανάσταση στην τέχνη.
Που κάποιος κατάπιε τα χρώματα στην Αθήνα… Σε μόλις πέντε χρόνια, έπεσε ένα καφετί σέπια, σα χωμάτινο, στην μεγάλη πόλη και χάθηκαν οι αποχρώσεις. Οι γυναίκες φοράνε τα παλιά τους αγέλαστα ρούχα, σα στολές, τα αυτοκίνητα είναι πολλών χρόνων και χτυπημένα, δε χαμογελά κανείς στο αστικό περπάτημα και όλοι κοιτάνε κάτω. Αστόλιστη, αφώτιστη και αφρόντιστη η πόλη, με κάτι ταλαιπωρημένες πλατείες και κάτι ακόμα πιο ταλαιπωρημένους διαβάτες…
Προσωπικά που δεν μπορώ πια, να πάω ταξίδια! Ζηλεύω όποιον τα κάνει και ονειρεύομαι μακρινούς –και κοντινούς- προορισμούς και αγνώστους τόπους, που υπάρχουν και θα υπάρχουν χωρίς εγώ να τους ανακαλύψω ποτέ, να κολυμπήσω στις θάλασσες τους, να περπατήσω στα βουνά τους, να ανταλλάξω διευθύνσεις με τους κατοίκους τους, να αισθανθώ πως το κέντρο δεν είμαι εγώ και τα προβλήματα μου, αλλά βρίσκομαι σε ένα μικρό νηματάκι ενός τεράστιου πολύχρωμου, πανέμορφου υφαντού. Και πολύ φοβάμαι πως δεν θα τα κάνω ποτέ πια, αλλά θα μια για πάντα, εδώ στη «χώρα της σκιάς» και θα ρωτάω τους άλλους, εκείνους που ταξίδεψαν πως είναι ο έξω κόσμος…
Η ξερολίαση σε συνδυασμό με την καφρίλα. Ως χαρακτηριστικά πάντα υπήρχαν, αλλά φαίνεται μεγαλώνοντας και εγώ τα προσέχω πιο πολύ! Αυτοί που φωνάζουν δυνατά νομίζουν πως έτσι επιβάλλονται. Αυτοί που προσβάλουν, θίγουν, ισοπεδώνουν νομίζουν πως δικαιώνονται. Αυτοί που κλείνονται στην αυταρέσκεια τους, κουφοί στο λόγο των άλλων, αναιδείς, αγενείς, αναίσθητοι στην ύπαρξη του άλλου, απόλυτα αυτοϊκανοποιούμενοι από την ύπαρξη τους, μικροί ναζί των συναισθημάτων, παράλογοι και ταυτόχρονα μες στο θόρυβο. Και είναι παντού…
Το ότι στον πολιτικό λόγο, ή μάλλον στο πολιτικό παραλήρημα μπερδεύεται ο λαϊκισμός, με το λαϊκό. Ηθελημένα μάλλον…

10 πράγματα που με έφτιαξαν πολύ:

Τα παιδιά μου και τα βλέμματα τους, τα όλο εμπιστοσύνη για τους άλλους και το αύριο, τα παιδιά των άλλων που επιμένουν στη ζωή στην ουσία της, χωρίς το περιττό, τα μωρά που γεννηθήκαν των φίλων μου, ο μικρός Κωνσταντίνος που συνέχεια γελάει και μόλις μπουσούλησε και είπε «μαμά», ο Δημήτρης που είναι φοιτητής και απόλυτα φυσικά μου εξηγεί τι σήμαινε ο Μπακούνιν για την ανθρωπότητα, η Ελένη που δίνει εξετάσεις και ονειρεύεται… Μπορεί! Μπορούν! Ευτυχώς…
Οι πρώτες εικόνες και ο θαυμασμός για τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης. Ωραίες, κοκέτες, αιώνιες, με το ελληνικό δεύτερο δάχτυλο του ποδιού μεγαλύτερο, με το όλο πτυχώσεις θηλυκό τους ρούχο, μεγάλες, χαμένες σε μια σιωπή σαν θάνατο, βγήκαν ξανά στα βλέμματα του κόσμου. Φτιαγμένες από χέρι και ψυχή, είναι ξανά, σα να μην υπάρχει χρόνος. Ομορφιά…
Τα γκράφιτι στην πόλη. Εκεί που περπατάς στο γκρι και στην άσφαλτο που ολοένα βρυχάται, μια μεγάλη ζωγραφιά να ευφραίνει το βλέμμα και τη ψυχή. Κάτω απ την Ομόνοια τα τεράστια χέρια προς το δρόμο… σαν ο Θεός να προσεύχεται στους ανθρώπους…
Που έχουμε σαν δουλειά αυτό εδώ το παιδάκι, το provocateur, και έχουμε ελευθερία, ευλογία να γράφουμε αυτό που θέλουμε και μια παρέα από ανθρώπους από το ίδιο πατρόν, λες, κομμένους, να σε κάνουν να χαίρεσαι που φτάνεις στο γραφείο. Ο Τάκης, η Νανά, ο Ντίνος, ο Παύλος, η Λήδα, ο Χρήστος, ο Διονύσης, η Φανούλα. Ευλογία, σου ξανά λέω…
Οι νέοι καλλιτέχνες. Ειδικά στα εικαστικά. Αγωνίζονται, εκφράζονται, είναι διαφορετικοί, επιμένουν, δεν υπακούουν, δημιουργούν. Και υπάρχει ελπίδα…
Το ότι ο δικός μου αγαπημένος και πολύτιμος, ο Χρήστος Τσιόλκας μετά «Το χαστούκι», δε στάθηκε ως συγγραφέας ενός επιτυχημένου βιβλίου, αλλά έφτιαξε το «Μπαρακούντα». Μεταμοντέρνα λογοτεχνία; Μπορεί, δεν ξέρω και καλά καλά τι σημαίνει. Σημαντική λογοτεχνία και όχι μόδα; Σίγουρα!
Το ότι οι άνθρωποι που γνωρίζουν πως τα ζώα είναι δάσκαλοι μας και οντότητες ξεχωριστές στον πλανήτη και στον χρόνο, οργανώνονται, αγωνίζονται, επιμένουν και νικάνε για τα δικαίωμα των άλλων ψυχών, πιο πολύ από ποτέ. Και ότι η πολιτική βούληση είναι μαζί τους. Και μπράβο στον κ. Κικίλια και στους συνεργάτες του. Και μπράβο στην νομοθετική πρωτοβουλία για αυστηρές ποινές σε όποιον κακοποίει ζώο. Καιρός ήταν…
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι. Μητέρες στα παιδικά χωριά SOS, εθελοντές στα καταφύγια κακοποιημένων ζώων, κοπέλες και οικογενειάρχες και εργαζόμενες που βάζουν δεύτερη κατσαρόλα και τρίτο ταψί στο φούρνο, συσκευάζουν τρόφιμα, τα μοιράζουν σε άστεγους και τοξικομανείς. Άνθρωποι που αφιερώνουν χρόνο να απαλύνουν πόνο κι ας μην υπάρχουν χρήματα. Με τη δουλειά τους, με τον χρόνο τους, με την αφοσίωση τους. Συμπόνια. Ανθρωπιά. Τους θαυμάζω απεριόριστα…
Είμαστε πάντα ευρηματικοί. Δεν έχουμε για πετρέλαιο; Ανακαλύπτουμε την χαρά του τζακιού και τα συστήματα ανακύκλωσης με τις σωλήνες. Δεν έχουμε για να βγούμε έξω με φίλους; Συναντιόμαστε σε σπίτια και φτιάχνουμε μακαρονάδες, που εμφανίζονται ως γκουρμέ πιατάρες. Δεν έχουμε για δώρα; Κατασκευάζουμε. Το τι φίλες έχω, που ξαφνικά πλέκουν, δεν λέγεται! Σε σημείο μανίας πια! Δεν έχουμε για κομμωτήρια; Μα υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ τη φυσικότητα; (υπάρχει, αλλά δε βαριέσαι!). Η ανάγκη γίνεται τρόπος και μερικές φορές διασκεδάζουμε κιόλας…
Το ότι ξεκίνησα με βαριά καρδιά και την βεβαιότητα ως άνθρωπος απαισιόδοξος πάντα, πως δεν θα βρω 10 λόγους που με έκαναν χαρούμενη, αλλά βρήκα πολλούς παραπάνω. Και που έχω φίλους καρδιάς παλιούς και άλλους καινούργιους και καλούς ανθρώπους να μοιράζομαι στιγμές ζωής στα social media και που μπορούμε να γελάμε ακόμα και που τα βιβλία είναι οικονομικά και που άνθρωποι μου ξεπέρασαν προβλήματα υγείας. Και συνεχίζω την καταμέτρηση. Μέσα μου. Ευχαριστώ…