Μάρτυς μου ο Θεός, δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση του Πάνου Καμμένου. Γιατί; Διότι από εκεί που μια φορά κι έναν καιρό τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ τον φώτιζε η λάμψη του 11%, τώρα ετοιμάζεται να τον υποδεχθεί το σκότος του 3%. Του ορίου, δηλαδή, εισόδου στη Βουλή, που δεν είναι διόλου σίγουρο πως θα το υπερβεί το κόμμα του. θυμάστε καλά, ίσα ίσα τον πέρασε τον πήχυ στις πρόσφατες ευρωεκλογές (βλέπε 3,47%) και οι τελευταίες μετρήσεις μάλλον δεν το ευνοούν το κόμμα. Χώρια η ταρατατζούμ αποχώρηση της Ραχήλ Μακρή, χώρια ο Παναγιώτης Μελάς που θα ψηφίσει Πρόεδρο κόντρα στην “γραμμή”, χώρια ο Νότης Μαριάς που αναπτύσσει φυγόκεντρη πορεία, χώρια η δυναμική έτερων σχηματισμών της αντιπολίτευσης. Δύσκολη η θέση του Πάνου Καμμένου, πολύ δύσκολη…
Μην περιμένετε τώρα να αρχίσω κριτική στις κομματικές θέσεις. Δεν είμαι κανένα χαζοτρολάκι για να ξεκινήσω τις δηλώσεις “είναι ψεκασμένοι”, “δεν ξέρουν τι λένε”, “ζουν σε άλλο πλανήτη” κλπ. κλπ. Αυτά ας τα γράψουν παιδάκια που πληρώνονται για αυτή τη δουλειά. Εκείνο ωστόσο που έχω να πω, είναι ότι αυτές ακριβώς οι θέσεις των ΑΝΕΛ ήταν που κάποτε τους ανέβασαν και αυτές ακριβώς οι θέσεις είναι που τώρα τους κατεβάζουν. Και τους φέρνουν ίσα βάρκα ίσα πανί στο όριο του 3%. Σε μια κατάσταση που δοκιμάζει νεύρα και ψυχολογίες και προκαλεί εντάσεις και στρες.
Για ποιες θέσεις μιλάω όμως; Από τη μία μεριά είναι η, ας πούμε, αριστερή “γραμμή” των ΑΝΕΛ. Η φιλολαϊκή που λέει όχι στο μνημόνιο, όχι στους πλειστηριασμούς σπιτιών, όχι στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, όχι στις περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων και πάει λέγοντας. Τα οποία μια χαρά ακούγονται στα αυτάκια τα δικά μου, αλλά δεν διαφέρουν και πολύ από όσα ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όταν ο μέσος πολίτης έχει να διαλέξει μεταξύ δύο πολιτικών κομμάτων που λένε κοντινά πράγματα, θα πάει πάντοτε με τον ισχυρότερο. Everybody loves a winner, που λένε και οι Αμερικάνοι και κάπως έτσι την είχαμε πατήσει κι εμείς του εσωτερικού στην κόντρα μας με το ΚΚΕ. Θα μου πείτε “εσείς ήσασταν ανανεωτικοί κι αυτοί δογματικοί”. Θα σας απαντήσω ότι άμα ο άλλος ταλανίζεται θα πάει με αυτόν που θα του λύσει το πρόβλημα πιο γρήγορα και όχι με αυτόν που τα λέει πιο ομορφα…
Ένα το κρατούμενο και προχωράμε παρακάτω.ροχωράμε στην, ας πούμε, δεξιά “γραμμή” των ΑΝΕΛ. Την πατριωτική, που λέει ότι πρέπει να θωρακίσουμε την άμυνά μας, να λήξει η ανεξέλεγκτη είσοδος μεταναστών, να δώσουμε στην ορθοδοξία τη σημασία που της αρμόζει. Τα διαβάζω όλα αυτά και αναρωτιέμαι το εξής: Κάτι ανάλογο δεν λέει και η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας; Τα λέει και τα παραλέει κι αν βάλεις και τον Πλεύρη μέσα, τα πάει και ακόμη πιο μακριά. Έως πολύ μακριά, αλλά δεν είναι αυτή η κουβέντα μας. Όσο για τα “αριστερά” λεγόμενα των ΑΝΕΛ κι αυτά τα υιοθετούν οι νεοδημοκράτες άμα παραστεί ανάγκη. Εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός άφησε να διαρρεύσει ότι θεωρεί “λαθάρα” τον ΕΝΦΙΑ κι ο Γιακουμάτος όποτε στριμωχτεί γίνεται το πιο κόκκινο κομμούνι του κόσμου. Σιγά τα δύσκολα!
Τι μας μένει λοιπόν; Μας μένουν κόπος, δάκρυα και ιδρώτας. Μας μένει πορεία δύσκολη για το κόμμα του Πάνου Καμμένου, πορεία σε οδό του μαρτυρίου στρωμένη με αγκάθια. Κι αν ο Παναγιώτης Μελάς κάνει πράξη την πρόθεσή του, δεν θα είναι αρκετές οι κραυγές περί “προδοσίας” για να αντισταθμίσουν την απώλεια. Το κομματικό παιχνίδι είναι ανελέητο κι ο ΣΥΡΙΖΑ που με τόση γαλαντομία αντιμετωπίζει για την ώρα τους ΑΝΕΛ (βλέπε σχετική ομιλία Βίτσα στο συνέδριό τους), το καλοβλέπει το ποσοστό τους.
Αυτό το τριαράκι, τεσσαράκι τοις εκατό, μπορεί να αποδειχθεί πολύ κρίσιμο στον αγώνα για την αυτοδυναμία. Άσε που καραδοκεί και η ΝΔ, μήπως τσιμπήσει καμιά ψήφο απογοήτευσης…
