Το αν θα έπρεπε να γίνονται παρελάσεις και δη μαθητικές, αλλά και το στόχο που έχουν, είναι ένα μεγάλο θέμα προς συζήτηση. Αν αυτές γίνονται για την ιστορική, εθνική μας μνήμη και για την γιορτή των κοινών μας νικών, όταν –ελάχιστες οι φορές- μονιάζαμε και αντιμετωπίζαμε μαζί κινδύνους και καταστροφές, τότε πως εξηγούνται οι κλούβες-τείχη απροσπέλαστα, τα έρημα πεζοδρόμια, η απαγόρευση των πολιτών να πλησιάζουν τις εξέδρες των επισήμων; Και πως υποχρεώνονται οι νέοι, που στο αίμα τους επιβάλλεται να κυλά η άρνηση σε κάθε εξουσία, η αντίθεση, η απόρριψη του παλιού με μανία, να χαιρετούν με σέβας τις εκάστοτε αρχές του τόπου, παπά, δάσκαλο, δήμαρχο και ακόμα σπουδαιότερες;

Και όταν ο κόσμος έχει θυμό, θλίψη, προβλήματα και βρίσκεται ενώπιος με τους φορείς της εξουσίας, πώς του απαγορεύεται να διατρανώσει την κατάσταση του, όταν στην συγκεκριμένη μέρα αυτός μάτωσε, αυτός πείνασε, αυτός πέθανε, αυτός στήθηκε στα εκτελεστικά αποσπάσματα; Δεν παίρνω θέση, όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί δεν αντέχω πια την βοή των social media, που είναι λογική και ευτυχώς που υπάρχει, αλλά να, ώρες-ώρες γίνεται χειραγωγήσιμη αφόρητα από πλανευτές των λέξεων και κατακεραυνώνει χωρίς να σέβεται αντίλογο. Βλέπω, λοιπόν, τέτοιες μέρες τα δημοσιεύματα και κανένα δεν ανοίγει θέμα για τα σοβαρά.

Κανένας δεν κάνει κουβέντα για το τι εικόνα σου έρχεται στο νου με τις αύρες, τις κλούβες, τα περιπολικά, να προστατεύουν μια αυτιστική, σχεδόν κρυφή, παρέλαση, χωρίς κοινό, χωρίς σημαιάκια χάρτινα να κυματίζουν, χωρίς μικρά αδέλφια να χειροκροτούν και γονείς να καμαρώνουν τους παραστάτες και τους σημαιοφόρους. Η ερημία των επισήμων, σε πόλεις που μοιάζουν να έχουν εξολοθρευτεί οι κάτοικοι και να έχουνε μείνει δέκα επίσημοι και οι σύζυγοι τους, πολύ αστυνομία και ένα τσούρμο μαθητές υπάκουοι σαν να βγήκαν από πειράματα mindcontrol δεν τους κάνει για δημοσίευση, για σχολιασμό, για θλιβερή πραγματικότητα. Η ερημία του κέντρου Αθήνας, όπου οι σημαίες κατεβαίνουν απ’ τις μέσες των παιδιών και  ο στρατιωτικός βηματισμός τους, σαν τους προεφηβικής ερυθροφρουράς του Μάο, στην Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης, τερματίζεται σε εκείνα τα πεζοδρόμια που ξαπλώνουν οι άστεγοι, χωρίς χειροκροτήματα, σαν βουβή καθαίρεση συμβόλων.

Και τι απασχολεί την δημοσιογραφία τέτοιες μέρες; Η καθηγήτρια «τούμπανο» με τα μίνι που «κέρδισε τα βλέμματα», μια άλλη κοκκινομάλλα ντυμένη ερυθρόλευκα που «έκλεψε τις εντυπώσεις», μια τρίτη ξανθιά σημαιοφόρος αξιωματικός για την οποία «στέναξε η παρέλαση». Και ακόμη πορνικά, σα λάγνοι ξεμωραμένοι ακόλαστοι κάθονται και κάνουν ζουμ στα παιδιά, στα κορίτσια στη παρέλαση, τάχα για να πουν πως «δε σέβονται» τίποτα, ή πως «ντύθηκαν για τα μπουζούκια» αλλά στην ουσία για να φαντασιωθούν πάνω στα νεανικά κορμιά την δική τους σεξουαλική όρεξη. Κοντινό στα μπούστα, στις φούστες, στις γάμπες των παιδιών. Και μετά η σεξιστική θέση κάθε βιαστή και ας είναι και γυάλινος με φακό φωτογραφικής ή με μεγέθυνση στα κομπιούτερ, «τα ήθελαν! Να μην πήγαιναν έτσι στη παρέλαση».

Ας φόραγαν τα παιδιά μια μπούρκα βρε αδελφέ για να μη κολαστούν οι ούτως ή άλλως κολασμένοι! Ως και δημοσίευμα είδαμε με φωτογραφία πριν από πολλά χρόνια όπου μαθήτρια τότε είχε παρελάσει με μαύρο, από κάτω απ’ το λευκό πουκάμισο, σουτιέν. Ο φακός χώθηκε ανάμεσα στα κουμπιά της για να πετύχει την πιο αποκαλυπτική πόζα για να καταδείξει την «ξεδιάντροπη»! Και σοκαρίστηκε η κοινή γνώμη, πιο ξεδιάντροπη αυτή από κάθε μικρούλα, που σε τελευταία ανάλυση την σέρνουν σε μια παρέλαση και καμία όρεξη συμμετοχής δεν έχει ή που έτσι εμείς την μεγαλώσαμε, με τέτοια πρότυπα γύμνιας ως επιτυχία και ρόλο γυναικείο.

Σε μια παρέλαση λέμε να πάνε τα παιδιά μας και ο σεξισμός μας καραδοκεί να τα καταπιεί σαν ορντέβρ ενός μεγάλου, επισήμου δείπνου που έτσι ή αλλιώς έχει στηθεί για αργότερα και τα χει και κύριο πιάτο. Και εμείς, οι καλοί δημοσιογράφοι, ως άλλοι Πάγκαλοι (του παππού πάντα του τωρινού, διότι εδώ η πολιτική είναι κληρονομική όπως σε όλες τις φεουδαρχικές εποχές), έτοιμοι να υπηρετήσουμε στα πληκτρολόγια τα «περί απαγορεύσεως κυκλοφορίας των γυναικών στους δρόμους με κοντή φούστα» ειδικά στις παρελάσεις και αν ψάξουμε πολύ θα βρούμε πόζες για να σοκαριστούμε… Εν ανάγκη θα φτιάξουμε… Ακούς εκεί, παιδιά πριν γίνουν γυναίκες να κυκλοφορούν στους δρόμους και να ‘χουν στήθη και γάμπες!

Αίσχος, ναι, σεμνοί μου Ταλιμπάν των πληκτρολογίων! Άλλωστε για σας δεν ισχύει πως «η σεμνοτυφία είναι η γελοιογραφία της σεμνότητας» (Αβραάμ Λίνκολν, αμερικανός πρόεδρος σε εποχές σεμνοτυφίας, χωρίς πληκτρολόγια…)