Τα κεφάλια μέσα σήμερα για τους μαθητές σε όλη την Ελλάδα. Δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια άνοιξαν τις πόρτες τους και με την τσίμπλα στο μάτι η πιτσιρικαρία έσπευσε να… αγιαστεί και να νουθετηθεί από τις συμβουλές δασκάλων, καθηγητάδων, παπάδων, επισήμων και ημι-επισήμων.
Παρόμοιο σκηνικό είχε στηθεί το πρωί και σε ένα σχολείο της Στυλίδας, εκεί όπου συστεγάζεται ένα γυμνάσιο και ένα λύκειο. Ο ιερέας της ενορίας άρχισε να ψέλνει το τροπάριο της Υψώσεως του Σταυρού, με τον παραδοσιακό τρόπο αναφέροντας τη λέξη “βασιλεύσι” αντί “ευσεβεύσι”, στο επίμαχο εδώ και χρόνια σημείο (για αυτούς που τρώγονται με τα ρούχα τους): “Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου νίκας τοῖς βασιλεῦσι…”
Σύμφωνα με τους αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, κάπου εκεί άρχισε ένας μικρός χαμός και ο Γκλέτσος έφυγε διαμαρτυρόμενος. Αλλά επειδή διαμαρτυρία μη αποτυπωμένη σε βίντεο ή σε φωτογραφία δεν υφίσταται, ο δήμαρχος Στυλίδας και εν δυνάμει (;) αρχηγός πολιτικού κόμματος, γύρισε μετά τη λήξη του αγιασμού στον τόπο του εγκλήματος για να διαδραματιστεί αυτό…
Φαίνεται ξεκάθαρα πως στην αρχή του βίντεο (από το stilida.com) κι εντελώς τεχνητά, επιστρατεύει όσο υποκριτικό ταλέντο του έχει απομείνει μετά τη λήξη της καριέρας του ως ηθοποιός.
Περιμένει να ανοίξουν οι κάμερες πρώτα έτσι ώστε να ξεκινήσει το επικοινωνιακό του σόου. “Τώρα μιλάω εγώ! Θα το πάρει και θα ανέβει και σε όλα…” (σσ. τα μέσα, εννοεί προφανώς).
Στη συνέχεια και χωρίς να υπάρχει κάποιος διαπληκτισμός με τον ιερέα, με τον διευθυντή, με την καθαρίστρια ή με τη μπασκέτα στο προαύλιο, σηκώνεται και φεύγει. Μόνος του. Εντελώς ακατανόητα, εντελώς τσαμπουκαλεμένα. Ξεκάθαρα προμελετημένα και εσκεμμένα για να δημιουργήσει μπούγιο.
Ο συγκεκριμένος δήμαρχος έχει συνηθίσει να υπερβαίνει ότι έχουμε μάθει να θεωρούμε ως αποδεκτό μέτρο συμπεριφοράς για ένα πολιτικό πρόσωπο –και σε μερικές περιπτώσεις έχει χίλια δίκια για να το κάνει.
Στη συγκεκριμένη αμετροεπή περίπτωση, όμως, δεν είναι μονάχα η αντίδρασή του αυτή καθεαυτή που ξενίζει. Αλλά πολύ περισσότερο η αντίδραση από τα πιτσιρίκια του γυμνασίου και του λυκείου.
Θύματα του μιμητισμού μιας κοινωνίας (ή μιας οικογένειας) θυμωμένης, αποθεώνουν χειροκροτώντας των τσαμπουκαλή δήμαρχο που επιλέγει να σηκωθεί και να φύγει από το να μείνει και να επιμείνει διαλεκτικά για τους λόγους της διαφωνίας του. Όχι τίποτε άλλο βρε αδελφέ, αλλά έτσι, για να τα βοηθήσει να κοιμηθούν το βράδυ ήσυχα και χωρίς να έχουν το φόβο του μπαμπούλα του Κωνσταντίνου που μπορεί να έρθει χέρι-χέρι με την Σοφία και να τους φάει…
Στην Ελλάδα του 2014, φίλοι μου…
Εκεί που μας κυνηγούν ακόμη πολιτειακά φαντάσματα. Και λαϊκιστικά σύνδρομα άνευ προηγουμένου.
