Η είδηση ήδη από το μεσημέρι κυκλοφορεί από τοίχο σε τοίχο και από feed σε feed. Ο Σωκράτης Μάλαμας κατά τη διάρκεια της συναυλίας του στο Ρέθυμνο ζήτησε να κατέβει το πανό «Βιαστής Είναι» που αφορά στην αποφυλάκιση του καταδικασθέντος πρωτόδικα Δημήτρη Λιγνάδη για δύο βιασμούς ανηλίκων.
Το ζήτησε καθιστώντας σαφές ότι συμφωνεί με το περιεχόμενό του και παροτρύνοντας τους θεατές να το ανεβάσουν αργότερα. Το ζήτησε γιατί, όπως είπε, τον αποσυντονίζει. Επίσης, δεν γνώριζε ότι το ανορθόγραφο πανό δικαιοσύνη αναφέρεται στο δικαστικό αγώνα για τη δολοφονία του 20χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικές δυνάμεις στο Πέραμα.
Για όσους τυχόν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, παρακάτω το βίντεο είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικό για το τι συνέβη.
Δεν μας ανήκουν οι τραγουδιστές. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε στα πάντα μαζί τους για να τους ακούμε, να τους θαυμάζουμε, να τους αγαπάμε. Είναι δικαίωμα των θεατών να ανεβάζουν ένα πανό, είναι όμως επίσης δικαίωμα του Μάλαμα να ζητήσει στη δική του συναυλία να το κατεβάσουν για λίγο
Φυσικά, η καλλιτεχνική δημιουργία συνοδεύεται από μια ευθύνη. Ποιος είναι ο κόσμος που κατασκευάζεις μέσα από την τέχνη σου; Πώς τα τραγούδια λειτουργούν απελευθερωτικά και λυτρωτικά; Είναι σημαντική ευθύνη και δεν την έχει αρνηθεί ο Μάλαμας -το αντίθετο, οπότε λίγο κράτει.
Αλλά ναι, σε οριακές στιγμές και εποχές τα τραγούδια δεν αρκούν. Ζούμε σε τέτοιες εποχές. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δεν αρκεί: η ανάγκη και η ευκολία μας να κατασκευάζουμε ήρωες και είδωλα που θα τους αναθέσουμε τα δικά μας λόγια και τις δικές δράσεις. Ήρωες και είδωλα που θα τροφοδοτήσουμε με την αγάπη μας και θα μας θρέψουν κάποια στιγμή με την παροδική ή διαρκή πτώση τους, γεμίζοντας μας απογοήτευση, θυμό ή ακόμα και ανομολόγητη ευχαρίστηση.
Ο Μάλαμας δεν ζήτησε να γίνει ήρωας κανενός. Δεν το επιδίωξε ούτε ήταν στις προθέσεις του. Γιατί ξέρει ότι η κοινωνία που αναζητούμε δεν χρειάζεται είδωλα.
