Κατά 99% το νεκρό σώμα ενός τροχαίου στο Π.Φάληρο, είναι της Δήμητρας. Δηλαδή, το πλάσμα που κάποιος χτύπησε με το αυτοκίνητό του και άφησε εκεί χωρίς να φροντίσει για τα αυτονόητα, είναι η Δήμητρα, που από τις αρχές Απριλίου αγνοείται, έχοντας φύγει από το Δρομοκαΐτειο. Από τις αρχές Απριλίου χρειάστηκε να φτάσουμε στα τέλη του προηγούμενου μήνα για να εκδοθεί Silver Alert για την εξαφάνισή της. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, σε τηλεοπτική εκπομπή γίνεται σαφές πως η αναγνώριση του πτώματος έγινε μέσω φωτογραφιών. Τα μέλη της οικογένειάς της, ούτε ένα, δεν ταξίδεψαν ως την Αθήνα για να την αναγνωρίσουν, λέγοντας κάτι σαν «λογικά είναι αυτή». Ίσως να είπαν και «αυτός». «Αυτός» για τον οποίο πριν ένα διάστημα ανέφεραν στον ANT1πως «εδώ και χρόνια δεν έπαιρνε τα φάρμακά του, φώναζε στα μαγαζιά και τραγουδούσε δυνατά… εδώ στο χωρίο δεν το θέλει κανένας έτσι όπως είναι».
Η Δήμητρα δεν συστήθηκε τώρα για πρώτη φορά με το concept «νοσηλεία σε ψυχιατρείο». Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της ένιωθε κορίτσι και αυτό δεν της συγχωρέθηκε ποτέ και από κανέναν. Τσακιζόταν καθημερινά από την κοινωνία και τους συγγενείς της. Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που ένα βίντεο στο οποίο παιδιά της περιοχής, μπαίνοντας στο σπίτι της, με αγριότητα και ωμότητα θεώρησαν ότι βρήκαν τον αποδιοπομπαίο τράγο τους. Το ιδανικό πλάσμα για να διοχετεύσουν το μίσος τους για το διαφορετικό, το αλλιώτικο, τον ή την τρανς που από το σπίτι τους έχουν μάθει. Η Δήμητρα που ζούσε σε εκείνο το ψαροχώρι της Λέσβου, ήδη είχε διδαχθεί τη μη αποδοχή σαν τη μόνη πραγματικότητα, από το ίδιο της το σπίτι, όπου της φύτευαν ψυχοφάρμακα στο φαγητό, από τον στρατό όπου και την έδιωξαν με τη φράση «τρανσεξουαλικότητα» σαν κάποιου είδους ψυχιατρική νόσο, που τελικά οδήγησε και στην πρώτη της εισαγωγή σε ψυχιατρείο.
Σε συνέντευξή της στην Πάολα Ρεβενιώτη για το Vice, η Δήμητρα δήλωνε «εγώ πάντα ήμουν σαν κορίτσι, ένα διαφορετικό παιδί, ένα ήσυχο παιδί». Στο ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου την ακούσαμε να λέει για τις λιγοστές επαφές που είχε με τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού. Για το πώς μια φιγούρα με εντυπωσιακά φορέματα και πέρλες στον λαιμό έμενε στην απομόνωση λόγω της ταυτότητας φύλου της. Λόγω του γεγονότος πως ο διαχωρισμός του βιολογικού και κοινωνικού της φύλου ήταν πιο σαφής, πιο εμφανής, πιο ριζοσπαστικός από όσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία, ιδίως επαρχιακή.
Η ζωή ενός τρανς ατόμου πάει χέρι χέρι με τη δυσκολία δυστυχώς. Σε μια κοινωνία που ακόμα δεν έχει βρει την κατάλληλη ποσότητα αποδοχής ώστε να μεταβολίσει τις ταυτότητες σεξουαλικής κατεύθυνσης, τα τρανς άτομα είναι πάντα στην αρένα. Είναι τα άτομα που δεν μπορούν να μείνουν στη ντουλάπα, ούτε να κρατήσουν αυτό που τα διαφοροποιεί σε μια πιο ιδιωτική σφαίρα, με επιλεγμένους θεατές. Η Δήμητρα είχε επιλέξει να φέρει την τρανς ταυτότητά της μη απολογητικά σε μια επαρχία που δεν αστειεύεται με τα περιθώρια που με τόση όρεξη δημιουργεί για τα άτομα που δεν ταιριάζουν στα καλούπια της. Ο θανατηφόρος ναρκισσισμός, αυτός που μισεί ό,τι δεν του μοιάζει, πρωταγωνιστεί στις μικρές κοινωνίες, από τις οποίες απουσιάζει η πολυτέλεια του να μπορεί κανείς να χαθεί στην ανωνυμία.
Το να θέτουμε την επαρχία σαν τη μόνη κόλαση είναι σαν να εθελοτυφλούμε, όσοι περιμένουμε να μεταφραστεί ως αυτονόητη η αποδοχή από όλους. Η Δήμητρα αγνοούταν από τις αρχές Απριλίου. Η οικογένειά της δεν την αναζήτησε, το Silver Alert καθυστέρησε ενάμιση μήνα, κυκλοφορώντας στην Αθήνα, στα παγκάκια και τις στοές είχε ζήσει για ένα διάστημα σε νεαρότερη ηλικία, δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος να την καθοδηγήσει, να τις δώσει βοήθεια, να ενημερώσει τις αρχές ότι την είδε. Λες και η τρανς στη φωτογραφία της εξαφάνισης είναι αόρατη. Μα τι λέμε, όταν δεν ήταν αόρατη η Δήμητρα, ήταν στόχος χλευασμού και μίσους. Ένας σάκος του μποξ για μια κανονικότητα την οποία πολλοί ακολουθούν, χωρίς να βλέπουν ότι είναι φτιαχτή, ροκανίζοντας το μέσα μας, αυτοεκπληρώνοντας την προφητεία τους.
Τη Δήμητρα κάποιος τη χτύπησε με το αμάξι, χωρίς να της δώσει βοήθεια, εγκαταλείποντάς της. Έμεινε στα αζήτητα ένας άνθρωπος που στα χαρτιά έχει οικογένεια. Χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να κοιταχτούμε ως κοινωνία στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε «τι κάναμε;». Θα πείτε δεν είναι τώρα ώρα για αυτομαστίγωμα. Αλλά ας πούμε την αλήθεια. Η Δήμητρα δεν χάθηκε. Την αφήσαμε να χαθεί. Ούτε βρέθηκε νεκρή. Κάποιος από όλους τους ασυνείδητους που θρέφει πλούσια αυτή η κοινωνία την άφησε να πεθάνει. Η Δήμητρα δεν έγινε αποδεκτή ούτε από την οικογένειά της, που την αναγνώρισε από απόσταση, όπως έκανε τόσο καιρό.
Εικονογράφηση: Κωστής Παπαθεοδώρου
