Ο διανομέας στο Βόλο δεν “κοίταξε απλά τη δουλειά του”

«Όταν άνοιξε την πόρτα, το σπίτι ήταν σε άθλια κατάσταση. Tου είπα “να σε βοηθήσω λίγο;” και του είπα στα ίσα, “δεν είναι ανάγκη να τρως συνέχεια σουβλάκια”. Είπα στην γυναίκα μου, όταν μαγειρεύεις φτιάξε ένα πιάτο φαγητό παραπάνω και μου είπε η γυναίκα μου, φυσικά. Κι έτσι έγινε. Τουλάχιστον 4-5 φορές την εβδομάδα του πηγαίναμε σπιτικό φαγητό». Αυτά ήταν μερικά από τα λόγια που μοιράστηκε ο Φώτης Κουτέ στον ΑΝΤ1. Μιλάμε για μια πράξη απλή, καθημερινή, από αυτές που ανήκουν στην κατηγορία με τις αυτονόητες αλλά έχουν -δυστυχώς- εκλείψει από την σύγχρονη κοινωνία η οποία απαιτεί με τους ρυθμούς που επιβάλλει ρομποτικές αντιμετωπίσεις προς τους συνάνθρωπούς μας.

Ο Φώτης Κουτέ είναι διανομέας, «ντελιβεράς» όπως συνηθίζουμε να λέμε και η συναναστροφή με ανθρώπους που μετατρέπονται σταδιακά σε πελάτες είναι καθημερινή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, ένας 68χρονος πελάτης ξέφυγε από τα στενά όρια της συγκεκριμένης λέξης και έγινε από ένα μοναχικό άτομο χωρίς συγγενείς ένας άνθρωπος που απέκτησε μια πιο φιλική σχέση με τον ντελιβερά του. Όταν λοιπόν ο δεύτερος παρατήρησε ότι ο 68χρονος σταμάτησε να κάνει παραγγελίες, ανησύχησε.

Όπως ανέφερε ο ίδιος, είχε μέρες να μάθει νέα του 68χρονου, κάτι που τον κινητοποίησε και τον έκανε να καλέσει την αστυνομία. Μετά την παρότρυνση του Φώτη, οι αστυνομικές αρχές ανακάλυψαν ότι ο τακτικός του «πελάτης» είχε χάσει την ζωή του. Στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, ανέφερε επίσης ότι τον είχαν επισκεφτεί και «άνθρωποι από το “Βοήθεια στο σπίτι”, από τον Δήμο Αλμυρού για να τον βοηθήσουν περισσότερο και διαφορετικά. Όμως ήταν λίγο “αυστηρός με τον εαυτό του” και δεν ήθελε τέτοια βοήθεια. Έπινε και λίγο κρασί και γενικώς αλκοόλ».

Ο Φώτης Κουτέ έγινε η εξαίρεση στον κανόνα του «να κοιτάς τη δουλειά σου». Έκανε ακριβώς αυτό αλλά με διαφορετικό, ανθρώπινο τρόπο. Δεν ξέχασε αυτό που σαν κοινωνία, θέλοντας και μη, έχουμε καταπιέσει. Έδειξε ενσυναίσθηση. Προσπάθησε να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του και τίποτα παραπάνω, κι’ όμως, αυτή η ιστορία μοιάζει τόσο ξένη αν σκεφτούμε τα σημερινά δεδομένα. Ενδιαφέρθηκε για ένα άτομο που γνώρισε για πρώτη φορά όταν του έδωσε μια πλαστική σακούλα με σουβλάκια. Χτίζονται τόσο εύκολα οι ανθρώπινες σχέσεις; Ναι, τόσο εύκολα χτίζονται. Γιατί είναι ανθρώπινο να ενδιαφέρεσαι για κάποιον που περνάει δύσκολα ακόμα και αν δεν τον γνωρίζεις και τόσο καλά. Γιατί είναι λογικό να βοηθήσεις κάποιον που έχει ανάγκη αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί.

Η κίνηση του διανομέα στο Βόλο είναι ικανή να ξυπνήσει μέσα μας όλα όσα έχουν θαφτεί. Είναι ικανή να μας τραβήξει από το χέρι και να μας οδηγήσει σε έναν κόσμο λιγάκι πιο όμορφο, εκεί που «ντελιβεράδες» δεν μας φέρνουν μόνο τα σουβλάκια στο σπίτι, αλλά ενδιαφέρονται πραγματικά για εμάς. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο στόχος μας σε αυτό που αποκαλούμε ζωή, είναι η αλληλοκατανόηση και η αλληλεγγύη προς τους συνάνθρωπούς μας. Είμαστε με τον κάθε Φώτη Κουτέ, λοιπόν, που αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαφορετικά και δεν παύει να λειτουργεί με βάση την ανθρωπιά που κατοικεί μέσα του.