Στην Ευρώπη, που τόσο αγαπάμε το πολιτισμό και αποφεύγουμε τις συγκρίσεις με την Δύση και την άγρια πλευρά της, ρίχνουμε και πάλι στο τραπέζι το ζήτημα της οπλοκατοχής. Μιλάμε για θανατική ποινή, δημόσια λιντσαρίσματα, κρεμάσματα και λιθοβολισμούς σε μία χώρα που, υποτίθεται, έχει εξευρωπαϊστεί. Στη νέα υπερδύναμη όλα αυτά, στα social media. Το περιβόητο κράτος δικαίου τσαλακώνεται, γίνεται μια μπάλα και ρίχνεται στον κάλαθο των αχρήστων τη στιγμή που αναρωτιόμαστε αν έχει κάνει ποτέ την εμφάνισή του από τα μέρη μας.
Ο θυμός μας για ό,τι συνέβη στα Γλυκά Νερά είναι απόλυτα λογικός. Τα λόγια, όπως οι πρακτικές που αναφέρθηκαν παραπάνω, οφείλω να ομολογήσω ότι κάποιες φορές περνούν από το μυαλό μας χωρίς την συγκατάθεσή μας. Μέχρι εκεί. Συνήθως, οι πρώτες αντιδράσεις στο άκουσμα εγκλημάτων όπως αυτό δεν είναι ψύχραιμες και ούτε χαρακτηρίζονται για τη νηφαλιότητά τους. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε όταν μιλάμε για τον θάνατο μιας 20χρονης μάνας δίπλα στο μωρό της, ένα κρεμασμένο σκυλί και έναν σύζυγο δεμένο; Οφείλουμε, όμως, να φιλτράρουμε μετά το αρχικό σοκ την κάθε μας σκέψη.
Η οπλοκατοχή δεν είναι λύση. Η οπλοχρησία δεν απλοποιεί καταστάσεις και προβλήματα, αντιθέτως, αναζωπυρώνει και δημιουργεί νέα. Σκεφτείτε στα χέρια κάθε ακατάλληλου να βρίσκεται ένα όπλο και μάλιστα με νόμιμη άδεια. Το ίδιο συμβαίνει και στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη χώρα που μια μεγάλη μερίδα των πολιτών της επιμένει να απασφαλίζει το όπλο της και να το χρησιμοποιεί με την πρώτη ευκαιρία. Με συγχωρείτε, αλλά όχι, δεν θα ένιωθα άνετα αν οι γείτονες μου είχαν μια καραμπίνα στο κομοδίνο τους.
Καλώς ή κακώς και για διάφορους λόγους, επισκέπτομαι συχνά την Αμερική. Έχω συνομιλήσει αρκετές φορές με άτομα που κοιμούνται με όπλα κάτω από το κρεβάτια τους. Αποφεύγω την παρέα μαζί τους, αν και εδώ δεν αναλύουμε τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές. Μπορεί απλά να μην ταιριάζουμε, μπορεί απλά να είναι επικίνδυνοι, πολλά μπορεί… Το μόνο σίγουρο είναι η εγκληματικότητα στη χώρα των αστείρευτων ευκαιριών δεν έχει μειωθεί. Πολλοί από τους μακελάρηδες πάσχουν από ψυχικές διαταραχές, παρ’ όλα αυτά, η άδεια οπλοφορίας βρέθηκε στα χέρια τους. Επαναλαμβάνω: δεν θα ένιωθα άνετα αν οι γείτονές μου είχαν μια καραμπίνα στο κομοδίνο τους. Εσείς;
Την ώρα που διαβάζουμε για το αποτρόπαιο έγκλημα, διάφορες φωνές επιμένουν ότι πρόκειται για αλλοδαπούς εγκληματίες. Ωραία, ας υποθέσουμε ότι είναι αλλοδαποί. Και; Τι σημασία έχει στο κάτω κάτω το χρώμα του δέρματος ή γλώσσα που λέει κάποιος καλημέρα; Γιατί με αφορμή ένα τόσο άσχημο περιστατικό οι γνωστοί μπροστάρηδες της πατρίδας μας συγχέουν την εθνικότητα κάποιου με το χέρι που στραγγαλίζει; Η απώλεια και οι εικόνες που έχουν σφηνωθεί στο μυαλό του 32χρονου συζύγου θα εξαφανιστούν αν ο Βασίλης ή η Χριστίνα γυαλίζουν το όπλο τους κάθε βράδυ πριν κλείσουν τα μάτια τους;
Να μας λείπει το Far West παιδιά, έχουμε ήδη πολλά θέματα ως χώρα να επιλύσουμε, φανταστείτε να τα λύναμε με όπλα, μόνο τα άλογα και τα σαλούν θα έλειπαν από την πλατεία Συντάγματος. Όσο αναπαράγονται τέτοιες συζητήσεις, τόσο θα ξεπετάγονται Κασιδιάρηδες και Τζήμεροι να εκφέρουν άποψη. Ας κρατήσουμε τις αποστάσεις μας από αυτούς και ας σκεφτούμε λογικά σε καιρούς που βασιλεύει η φρενοβλάβεια.
Τέλος, η αστυνόμευση ίσως θα ήταν φρόνιμο να τηλεμεταφερθεί με κάποιο τρόπο από τις πλατείες και να βρεθεί σε σημεία που πραγματικά ο κόσμος έχει ανάγκη τη βοήθειά της. Eίναι καιρός να δοθούν προτεραιότητες.
