Ο Σωτήρης Τσαφούλιας είναι πρώτα άνθρωπος με αξίες και μετά καλλιτέχνης

Μετά την έκρηξη αποκαλύψεων, την οροφή του ελληνικού θεάτρου που έπεσε με θόρυβο πάνω στην ξύλινη σκηνή, τα μπάζα και τις σκονισμένες επιφάνειες ύστερα από την καταστροφή που μοιάζει ολοκληρωτική, αλλά δεν είναι, ακολουθείται ήδη ή θα ακολουθήσει άμεσα η απαραίτητη ανασύνταξη και καταγραφή των απωλειών. Στο σημείο που φτάσαμε, βέβαια, το δεύτερο μοιάζει περιττό. Για να υπάρξει ζωή, πρέπει πρώτα να προηγηθεί καταστροφή. Το ζήτημα είναι ποιες φωνές είναι ικανές να οδηγήσουν με ασφάλεια τους υπόλοιπους στη «νέα εποχή».

Μία από αυτές τις φωνές είναι ο Σπύρος Μπιμπίλας, αλλά δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν και άλλα άτομα, άντρες και γυναίκες, γνωστοί και λιγότερο γνωστοί, με σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές θέσεις που προσπαθούν να προστατέψουν το θέατρο και τους ηθοποιός, τηλεοπτικούς και μη και να φτάσουν όλοι μαζί προς τη φωτεινή ένδειξη της επόμενης ημέρας που δεν θα αφήνει τίποτα να πέσει, που θα δίνεται έμφαση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στις ηθικές αξίες. Το το καλλιτεχνικό σκέλος και το τελικό αποτέλεσμα ας είναι και «μέτριο», προέχουν άλλα, πιο σημαντικά θέματα.

Μιας και αναφέραμε τη λέξη «μέτριο», ήρθε η ώρα να μιλήσουμε κάπως πιο ειδικά για τον Σωτήρη Τσαφούλια, τον σκηνοθέτη που «οριοθετεί» τις απόψεις του στο στο πλαίσιο της λογικής. Αυτό συμβαίνει γιατί μας έδωσε μία ακόμη αφορμή για να το κάνουμε αυτό με την σημερινή του τοποθέτηση στο Facebook. Ακολουθούν μερικά σημαντικά κομμάτια από αυτή:

«Aς μην πολεμάμε τους ανθρώπους. Το να μπούμε στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσουμε τι καθιστά έναν άνθρωπο αξιόπιστο, εν έτει 2021 αναλύοντας γιατί η αξιοπιστία ενός ανθρώπου δεν είναι συνδεμένη με τη σεξουαλική του ταυτότητα ή το επίπεδο μόρφωσης του, το θεωρώ ανόητο. Ειδικά όταν η Ιστορία, που δεν μας μαθαίνει τίποτα (για αυτό άλλωστε και επαναλαμβάνεται), μας έχει πει ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί από μορφωμένους, θρησκευόμενους, φυσιολογικούς και κοινωνικά αποδεκτούς οικογενειάρχες. Παρόλα αυτά, νομίζω πως δεν πρέπει να επιτιθέμεθα στους ανθρώπους, ειδικά όταν ”αγωνιζόμαστε” με αυτούς για διαφορετικούς σκοπούς και σε διαφορετικά πεδία», σχολιάζει και ύστερα περνά στην ουσία του κειμένου.

«Όσοι ξοδεύουν το χρόνο και τη σκέψη τους για να επιτεθούν στον κύριο Κούγια, ή στον κύριο Μπαμπινιώτη δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εξυπηρετούν το σκοπό τους και να απομακρύνονται από το δικό τους σκοπό». Κρατάμε το τελευταίο, ειδικά το τελευταίο και σας προτείνουμε να διαβάσετε ολόκληρη την τοποθέτησή του στο προφίλ του. Ο Σωτήρης Τσαφούλιας έχει δίκιο. Ο αποπροσανατολισμός του κοινού πολλές φορές μπορεί να εξυπηρετήσει, ακόμα και αν δεν είναι αυτή η πρόθεσή του, τους λάθος σκοπούς. Μοιάζει αυτονόητο αυτό που ανέφερε αλλά σε μία κοινωνία που έχει μάθει να μιλά και να πράττει πριν ολοκληρώσει τη σκέψη της, δεν είναι.

Ο σκηνοθέτης του Έτερος Εγώ έχει κάνει μερικές ακόμα παρεμβάσεις τον τελευταίο καιρό που δείχνουν την ποιότητά σαν άτομο όπως τον τρόπο που επιλέγει να πορευτεί. Για παράδειγμα, πρόσφατα είχε δηλώσει περήφανος για τις γυναίκες της γενιάς του με μία ακόμα ώριμη προσέγγιση στο ζήτημα των ημερών χρησιμοποιώντας το «Ευτυχώς τώρα – Κάθαρσις» για φωτογραφία σε ένα κείμενο που συμπυκνώνει όλα όσα ήθελαν να φωνάξουν οι άνθρωποι γύρω μας. «Γιατί τώρα;» αναρωτιέται και φέρνει ως παράδειγμα την Επανάσταση του 1821 και γιατί δεν έγινε αυτή 100 πριν ή 100 χρόνια μετά. «Οι φουστανέλες μας έσωσαν τότε, τα φουστάνια μας σώζουν σήμερα», συμπληρώνει.

Τέλος, ποιος μπορεί να ξεχάσει το δεκάλεπτο «μάθημα» που έδωσε στον τηλεοπτικό αέρα; Για την ακρίβεια, μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά, είπε και πάλι το πιο απλό αλλά και συγχρόνως δύσκολο: Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τους πληγωμένους, όχι με τους θύτες και χρησιμοποίησε μία φράση της Αντιγόνης για να καταλλήξει στο ότι «δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης αν δεν έχεις γίνει πρώτα σπουδαίος άνθρωπος. Τα έργα πρέπει να μετράς, όχι τα χρόνια». Και εμείς, με τη σειρά μας, μετράμε τις φορές που ο Σωτήρης Τσαφούλιας κέρδισε το σκοτάδι με το φως της λογικής του.

​