Όλοι μας, εδώ και πολύ καιρό και ιδιαίτερα στο δεύτερο και πιο σκληρό lockdown που επιβλήθηκε στη χώρα, είχαμε την ίδια απορία: Τι θα γίνει με τα καταστήματα; Η εστίαση είναι ένα άλλο κεφάλαιο και όπως φαίνεται, θα αργήσουμε να φτάσουμε σε αυτό. Τα καταστήματα, λοιπόν, άνοιξαν. Είναι οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά πρωτόγνωρες για την εποχή αλλά και επικίνδυνες; Ίσως. Το μέλλον, όπως πάντα, θα δείξει.
Πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο και πριν οι καταστηματάρχες στρέψουν κλειδί προς τα δεξιά στις πόρτες τους, ένα μεγάλο μερίδιο του πληθυσμού ζητούσε το άνοιγμα της αγοράς. Το να βγαίνεις για ψώνια λειτουργεί ως υπενθύμιση της παλαιότερης εκδοχής της καθημερινότητάς μας, τότε που οι μάσκες δεν ήταν απαραίτητες και τα μηνύματα τα χρησιμοποιούσαμε για να επικοινωνήσουμε, όχι για να δηλώσουμε τις προθέσεις μας κάθε φορά που βγαίνουμε από τα σπίτια μας.
Η πίεση από την πλευρά των καταναλωτών, δηλαδή από όλους εμάς, ήταν τεράστια. Σκεφτείτε μόνο τα σχόλια που διαβάζατε κάτω από κάθε είδηση που αφορούσε την παράταση των μέτρων. Τώρα προσπαθήστε να φέρετε στο μυαλό σας όλα αυτά τα σχόλια που διαβάζετε κάτω από κάθε είδηση που αφορά τον συνωστισμό στα μαγαζιά. Μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους, στην ουσία, όμως, πρόκειται για τον ίδιο. Αυτοί που κάποτε πίεζαν και ευελπιστούσαν σε ένα πρόωρο άνοιγμα, τώρα αποκαλούν «ζώα» όσους σχηματίζουν ουρές και κάνουν αγορές.
Τι ακριβώς μας προκαλεί εντύπωση σε αυτό που βλέπουμε σε κάθε σκρολ μας στο Facebook; Μήπως τρέφαμε κρυφές ελπίδες πως ο μέσος καταναλωτής θα σεβαστεί στο 100% το χρονικό όριο που έχει στη διάθεσή του από τη στιγμή που έστειλε μήνυμα για την αγορά μίας μπλούζας; Γνωρίζαμε ακριβώς τι θα συμβεί και παρ’ όλα αυτά ζητούσαμε την άρση των συγκεκριμένων μέτρων. Η ψυχολογία της μάζας ξέραμε πως βρίσκεται στο πάτωμα όπως ξέραμε ότι το άνοιγμα ήταν το μόνο που θα μπορούσε να τη βελτιώσει.
Τις τελευταίες ώρες διαβάζουμε ότι αν συνεχιστεί αυτή η εικόνα, τότε θα γίνει λήψη νέων μέτρων. Η ανησυχία των λοιμωξιολόγων, ειδικά για τα όσα διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο, αυξάνεται. Ο Νίκος Σύψας, μιλώντας στο MEGA, υποστήριξε ότι με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί αν μείνει ανοιχτή η αγορά. Άφησε επίσης ανοιχτό το ενδεχόμενο για άμεση εισήγηση από την επιτροπή λοιμοξιολόγων για το κλείσιμό της. Και αυτό ήταν αναμενόμενο. Γενικότερα, ξεδιπλώνεται μέρα με τη μέρα μια ένα σενάριο που έχουμε δει ξανά.
Αλλά αυτό που θέλαμε, έγινε. Τα καταστήματα είναι ανοιχτά. Και για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, η «ατομική ευθύνη» δεν υφίσταται πια, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που μπορεί να ίσχυε αρχικά, στο ξεκίνημα της πανδημίας στην χώρα μας. Πλέον, εδώ και μήνες δηλαδή, μιλάμε για κυβερνητική ευθύνη. Ο Άδωνις Γεωργιάδης μίλησε για το «λάθος της Θεσσαλονίκης» και τα Θεοφάνια είδαμε επίσης το υψωμένο δάχτυλο της Εκκλησίας προς όλους μας. Αν εξαιρέσουμε τις πρώτες μέρες και την έντονη κριτική, η ανυπακοή της υποβαθμίστηκε.
Ο συνωστισμός στα μαγαζιά ήταν απόλυτα λογικός και τον περιμέναμε. Όσοι βιάστηκαν να το κατακρίνουν, είναι στην πλειοψηφία τους τα ίδια άτομα που ζητούσαν το άνοιγμά τους. Με λίγα λόγια, πέρα από το προφανές, δηλαδή το να υπάρξει μια ισορροπία και να μην ξεφεύγουμε όταν πάμε για ψώνια, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Είμαστε μια χώρα μπερδεμένη. Βολεύει στην αποποίηση ευθυνών αυτό, ας μην το κρύβουμε πια.
