Πολλές γυναίκες μένουν σιωπηλές. Μιλούν για αυτές άτομα που τις γνωρίζουν από καλά, ελάχιστα έως καθόλου. Οι τελευταίοι διαμορφώνουν μια εντελώς επιφανειακή εικόνα, την μοιράζονται με άλλους και έτσι δημιουργείται μια αλυσίδα από λάθος εντυπώσεις. Όλοι έχουν άποψη εκτός από τις γυναίκες που βίωσαν όσα βίωσε ο Σοφία Μπεκατώρου. Οι γυναίκες αυτές μοιάζουν με τη Λένι, έναν χαρακτήρα από το βιβλίο Ομαδικό πορτρέτο με μία κυρία, του Χάινριχ Μπελ. Όλοι καταθέτουν την ιστορία τους και την άποψή τους για τη Λένι, εκτός από την ίδια. Εν ολίγης, ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του αλλά όχι η πρωταγωνίστρια.
Η Σοφία Μπεκατώρου, όμως, μίλησε. Έκανε την αρχή. Το πότε αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της δεν έχει καμία σημασία. Λογαριασμό δεν θα δώσει σε κανέναν. Η Μάνια Μπικώφ, η Ραμπέα Ιατρίδου, η Νίκη Μπακογιάννη και η Μαρίνα Ψυχογιού την ακολούθησαν. Στόχος τους, πλέον, είναι να βρουν και οι υπόλοιπες Λένι τη δύναμη να πράξουν το ίδιο γιατί, όχι, δεν είναι μόνες και πλέον αυτό το σύνθημα ακούγεται πιο δυνατά από ποτέ.
Η υπόθεση της Μπεκατώρου έκανε την πλειοψηφία των αντρών να αναθεωρήσουν πολλά. Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε βρεθεί στη θέση μιας γυναίκας; Αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας. Πόσες φορές έχουν μειώσει την προσωπικότητά μας λόγω της ενδυματολογικής μας επιλογής; Πόσες φορές εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία μας να αντιδράσουμε σε ένα άσχημο σχόλιο; Πόσες φορές φοβηθήκαμε να περπατήσουμε μόνοι μας μετά από ένα ξενύχτι; Ας είμαστε ειλικρινείς, οι περιπτώσεις αυτές είναι ελάχιστες. Δεν γνωρίζουμε πώς νιώθει μια γυναίκα όταν ένας άντρας την προσεγγίζει με λάθος τρόπο και ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ.
Έχουμε χρέος σαν άντρες να ακούσουμε προσεχτικά τις γυναίκες σαν τη Σοφία Μπεκατώρου γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουμε πώς είναι να βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση
Αυτά που διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες μάς προκάλεσαν αηδία αλλά δεν μας ήταν άγνωστα. Και δεν ήταν άγνωστα γιατί οι περισσότεροι, λόγω του φύλου μας, έχουμε επιβληθεί σε μία γυναίκα, πολλές φορές χωρίς να το θέλουμε ή καλύτερα, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό μπορεί να έγινε στον οικογενειακό μας κύκλο επειδή απαρτίζεται από άτομα που βλέπουν τον γιο τους ως τον επιβήτορα του κόσμου και όχι ως ένα άτομο που οφείλει να δέχεται την ίδια αντιμετώπιση και να μοιράζεται τις ίδιες ευκαιρίες.
Η κοινωνία στο σύνολό της έχει δημιουργήσει ένα θεατρικό μονόλογο που θέλει το αρσενικό να διατάζει και το θηλυκό να υπακούει και όταν δεν συμβαίνει αυτό, το βάρος να συνθλίβει τις γυναίκες. Είναι εξωφρενικό, ναι, και γίνεται ακόμα πιο εξωφρενικό όταν γυρίζουμε στο παρελθόν και σκεφτόμαστε πόσες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες της ίδιας ιστορίας.
Οι λάθος αντιλήψεις γεννιούνται μέσα σε λίγα τετραγωνικά και ύστερα αφήνονται ελεύθερες και ανεξέλεγκτες στην καθημερινή ζωή. Στους χώρους δουλειάς, στις καφετέριες, στα μπαρ και στις αθλητικές ομοσπονδίες. Τα ”προνόμια” των στρέιτ αντρών μπορούν να γίνουν βλαπτικά και δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να μας το υπενθυμίσει η Σοφία Μπεκατώρου. Ο σκληρός δίσκος είναι ήδη γεμάτος από τέτοιες ιστορίες. Δεν υπάρχει χώρος για άλλες. Στόχος μας να τον καταργήσουμε, όχι να αγοράζουμε καινούργιο κάθε φορά που παριστάνουμε τους ανήξερους. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, γνωρίζουμε τι συμβαίνει.
Έχουμε χρέος ως άντρες να ακούσουμε προσεχτικά τις γυναίκες σαν τη Σοφία Μπεκατώρου γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουμε πώς είναι να βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση, πώς είναι να σε τρώει κάτι εσωτερικά μέρα με τη μέρα και να μην το μοιράζεσαι γιατί δεν ξέρεις με ποιον τρόπο θα αντιδράσει η κοινωνία, η οποία, στην τελική, έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Γιατί, όχι, δεν ξέρουμε πώς είναι και όταν δεν ξέρεις κάτι, κλείνεις το στόμα σου και ακούς. Με αυτόν τον τρόπο, ίσως μάθουμε οι άντρες να θέτουμε όρια πριν χρειαστεί να μας το ζητήσουν. Από εδώ και πέρα, λοιπόν, μιλούν οι γυναίκες, είναι η μόνη μας ελπίδα να διώξουμε από πάνω μας την ντροπή που νιώσαμε διαβάζοντας για αυτά τα περιστατικά και να μην επιτρέψουμε να συμβούν παρόμοια στο μέλλον.
