Το μόνο σωστό στην ανάρτηση του Κώστα Χαράλα είναι ότι τελικά αποφάσισε να τη σβήσει

Στο άκουσμα για την εξομολόγηση του βιασμού της Σοφίας Μπεκατώρου, μετά από τους συναισθηματικούς αυτοματισμούς που ξεκινούν από κόμπο στο στομάχι και εξελίσσονται σε λίγα δάκρυα και άπειρη οργή, καταλήξαμε να μαντεύουμε το αυτονόητο: «γιατί τώρα;» θα ρωτήσουν όσοι έχουν φετίχ με το να χάνουν το δάσος, παρατηρώντας το δέντρο. Όποιο δέντρο να ‘ναι. Έτσι και έγινε. Το ζήτημα του timing φάνηκε να κερδίζει πόντους μπροστά σε έναν βιασμό, μια ψυχολογική κακοποίηση που μετουσιώθηκε σε θάρρος, μια καταγγελία ενός ακόμα «υπεράνω πάσης υποψίας βιαστή» και μια λύτρωση που δε μπορούμε να δούμε με γυμνά μάτια.

Μετά καταλάβαμε πως οι «τώρα το θυμήθηκε;» δε θα ήταν ο μεγάλος «εχθρός» στην κλασική πορεία που ακολουθεί μια καταγγελία βιασμού. Ναι, όσοι μεταφράζουν την καταγγελία σεξουαλικής κακοποίησης με όρους σκοπιμότητας, δημοσιότητας και κρυφής ατζέντας, φέρνοντας το victim blaming στη βιτρίνα, είναι οι μεγάλοι εχθροί σε αυτές τις περιπτώσεις, και αυτή την Κυριακή εκπροσωπούνται από έναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων, τον Κώστα Χαραλά. Ο συγγραφέας σε ανάρτησή του μας θύμισε πόσο δύσκολο είναι να συζητήσεις με ανθρώπους της μιας διάστασης, με άτομα που τσιγκουνεύονται τον κόπο να καταλάβουν πώς μπορεί μια κατάσταση να είναι διαφορετική από άλλα παπούτσια. Με πλάσματα που θεωρούν θέσφατο τον υποβιβασμένο ρόλο της γυναίκας σε διάφορες θέσεις που οι άντρες θεωρούν περίπατο και δεδομένο το ότι μια γυναίκα θα χρησιμοποιήσει το σώμα της και το σεξ για να πάρει γεύση από αυτόν τον περίπατο.

Συγκεκριμένα, ο συγγραφέας έγραψε σε ανάρτησή του που σταμάτησε να είναι δημόσια όταν κατάλαβα πως δεν έχει πολλούς «φίλους» σε αυτό:

«Έχω κόρη. Να μου φέρνει ένα ποτήρι νερό λέγανε κάποιοι όταν γεννήθηκε. ΟΧΙ. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό «Έχω κόρη. Να μου φέρνει ένα ποτήρι νερό λέγανε κάποιοι όταν γεννήθηκε. ΟΧΙ. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό από την κόρη μου. Αυτό που θέλω από την κόρη μου είναι να είναι πηγή. Πηγή αυτογνωσίας, αυτοκυριαρχίας, αξιοπρέπειας. Χθες καθίσαμε και μιλήσαμε με βάση τους σκελετούς που μπορεί να έχει μια γυναίκα για 24 χρόνια στη ντουλάπα της. Άξιζε η απόφαση της να μην προβάλει αντίσταση; Να πει ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ; Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους (και κάποιοι άντρες, μην το παραβλέπουμε) έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη. Αξίζει; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνουν στους εαυτούς τους για να μην τους τυραννάει για 24 χρόνια μετά. Γιατί για κάθε Μπεκατώρου που μετάνιωσε να υπολογίσετε και 5 που δε μετάνιωσαν.»

Υπάρχει μια διαφορά στο πρίσμα από το οποίο διαβάζεις μια κατάσταση. Ναι, ευτυχώς, για πολλούς δε χρειάζεται να εξηγήσεις και πολλά όταν μιλάμε για σεξουαλική κακοποίηση. Χρόνος, ηλικίες, διάστημα που μεσολαβεί, θέσεις και προθέσεις σβήνουν και ο εγκέφαλος ζουμάρει σε ένα στοιχείο, το βασικό: μιλάμε για έναν βιασμό. Μιλάμε για σεξ χωρίς συναίνεση. Μιλάμε για μια ακόμα περίπτωση που ένας άντρας ικανοποίησε το «θέλω» του αδιαφορώντας για το αν θα πάρει το ΟΚ από τη γυναίκα που έχει απέναντί του και το απέναντι έγινε «από κάτω» χωρίς πολλά πολλά. Για άλλους πάλι, η θέση «από κάτω» είναι δεδομένη για μια γυναίκα. Το ότι το κάθε αρσενικό θα ικανοποιήσει το θέλω του πάση θυσία δεν είναι καν «μια SOS κατάσταση που πρέπει να αλλάξει χθες», αλλά δεδομένο. Το μόνο σίγουρο. Έτσι, ο δύσμοιρος εγκέφαλος προσπαθεί να δημιουργήσει άλλα ερωτήματα προς απάντηση. Γιατί δεν αντέδρασε; Γιατί δε φώναξε; Τι φορούσε; Μήπως πάνω σε αυτή την κακοποίηση έχτισε την καριέρα της; Και αν δεν είναι καν κακοποίηση; Κι αν η καταγγελία έχει στόχο δόξα και λεφτά;

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Provocateurgr (@provocateur_gr)

Στο μεταξύ εμείς ας τονίσουμε πως όσο αυτές οι απόψεις ακούγονται οι γυναίκες θα σιωπούν. Όσο όταν μιλούν θα αμφισβητούνται και θα δέχονται αχρείαστες ερωτήσεις, τόσο περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης θα μένουν στο απόλυτο κενό της σιωπής, σκελετοί στις ντουλάπες που λέει και ο συγγραφέας. Λέτε να μπορεί να το κατανοήσει αυτό; Πλέον το αμφισβητώ, αλλά δεν παύω να ελπίζω.