Το Sex And The City επιστρέφει. Αυτό πιθανότατα το ξέρεις ήδη. Σε κάθε περίπτωση, η σειρά ξαναβρίσκει τη θέση της στις οθόνες μας από την HBO, με τίτλο “And Just Like That…”, με τις τρεις από τις τέσσερις πρωταγωνίστριές της. Cynthia Nixon, Kristin Davis και Sarah Jessica Parker θα μας ξαναπασχολήσουν με τα ερωτικά δράματα και τη φιλία τους, ενώ η Kim Catrall μένει εκτός. Ναι, η Samantha μένει εκτός και αυτό είναι ένα κακό νέο για αρχή.
Ενώ η σειρά ήδη έχει απασχολήσει με τις αμοιβές των ηθοποιών που τη στελεχώνουν, εμείς ζητήσαμε από δυο συντάκτριές μας, τη Ζωή Δημητρίου, που είναι λίγο πριν τα 40, και τη Βάνα Κράβαρη που πλησιάζει τα 30, να μας μιλήσουν για το σημαίνει το SATC ως σειρά για δυο γυναίκες διαφορετικών γενιών. Αλήθεια, πόσα ακριβώς τους έμαθε για τον έρωτα, τις σχέσεις, τις φιλίες και τα ρούχα η σειρά που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη;
Η Ζωή Δημητρίου νιώθει “ετεροντροπή” βλέποντας την πλοκή από απόσταστη
“Το 2004 σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο μιας φοιτητικής εστίας στο Λονδίνο μαζεύτηκαν για το τελευταίο επεισόδιο του Sex and the City μια Καναδή, μια Αμερικανίδα, δύο Κινέζες και μια Νοτιοκορεάτισσα που τότε μιλούσε σπαστά αγγλικά. Αυτή ήταν η δύναμη της σειράς που έγινε φαινόμενο της ποπ κουλοτύρας, εκτόξευσε την καριέρα μιας μέτριας ηθοποιού και την έκανε ιέρεια του στιλ, μίλησε για την γυναικεία απόλαυση τολμηρά και πούλησε πολλά λάθος μαθήματα για τις σχέσεις. Σίγουρα επιτυχημένη, αδιαμφησβήτητα παρωχημένη σήμερα, σχεδόν 23 χρόνια από το πρώτο της επεισόδιο.
Μην ξεχνάμε όμως ότι το Girls της Λένα Ντάναμ το 2012 βασίστηκε στο Sex and the City. Είχε κάπου να πατήσει για να πάει παρακάτω τις γυναικείες διεκδικήσεις. Πάτησε πάνω σε μια κατηγοριοποιήση. Υπήρχε η Σαμάνθα με την τολμηρή, δυναμική και ανεξάρτητη προσωπικότητα, η αθεράπευτα ρομαντική, γλυκούλα Σάρλοτ, η σοβαρή και καριερίστα Μιράντα και η Κάρι, η εγωκεντρική ηρωίδα που ζούσε στον κόσμο της. Αυτές οι τέσσερις γυναίκες μαζί και οι περιπέτειες τους στη Νέα Υόρκη ίσως ήταν το escapism που χρειαζόταν η γενιά μας τότε. Η παραμύθα ότι η ζωή μας θα είναι γεμάτη ραντεβού με ανώριμους άντρες που δεν θέλουν να δεσμευτούν και ρούχα και brunch με τις φίλες μας.
Αλλά η πρώτη φορά που εμφανίστηκε η ροζ τουλίνη φούστα της Κάρι είναι κάτι που έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο εκατομμυρίων γυναικών. Για κάποιο περίεργο λόγο ήταν κουλ να επιζητάς να πληγωθείς από άντρες χωρίς ενσυθναίσθηση, συναισθηματικά ανώριμους. Μπορούσες να ξοδεύεις 250€ για ένα ζευγάρι γόβες και να τρως βραστά αυγά για να βγάλεις τον μήνα. Αφού αυτό ήταν το lifestyle της εποχής. Παρατηρώντας το από απόσταση νιώθεις σχεδόν ετεροντροπή. Αλλά φυσικά το οικειοποιήθηκαν άπειρες γυναίκες στα 20 κάτι τους. Αν κάτι είναι κεκτημένο του SATC είναι το εξής: έφεραν σε ένα μαζικό κοινό το σεξ, ήταν επαναστατικό για την εποχή τους να μιλούν τόσο ανοιχτά για το σεξ.
Τα ρούχα ήταν ένας χαρακτήρας της σειράς. Έδωσαν ώθηση στο mix and match. Έγινε τρομερά της μόδας να πληρώνεις 10€ για μια φούστα από τα Primar και να την συνδυάζεις με κάτι ακριβό. Δεν ήταν τόσο μονοδιάστατη όσο σήμερα που όλες οι γυναίκες κυκλοφορούμε με τα ίδια φορέματα που βλέπουμε στο Instagram να τρεντάρουν. Τότε δεν υπήρχαν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η κάθε γυναίκα είχε την απόλυτη ελευθερία να εξερευνήσει το στιλ της.
Επίσης, ήταν η πρώτη τηλεοπτική σειρά που είπε στη μέση γυναίκα ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να είσαι single. Δεν είσαι λιγότερο ελκυστική ή έξυπνη ή χαρισματική ή επιτυχημένη όταν είσαι μόνη σου. Τουναντίον. Κι αυτό είναι τεράστια συνειδητοποίηση. Και έμαθε στις γυναίκες ότι είναι σημαντικό να στεκόμαστε αλληλέγγυες η μία στο πλευρό της άλλης. Δεν είμαστε αντιμέτωπες σε έναν αγώνα με μοναδικό τρόπαιο έναν άνδρα. Είμαστε φίλες που δίνουν κουράγιο, δύναμη, αγάπη και χαρά στις γυναίκες που επιλέξαμε ως φίλες μας.
Ήταν σίγουρα κλισέ η απεικόνιση της γκέι κοινότητας. Όπως και η έλλειψη μη λευκών χαρακτήρων. Στη Νέα Υόρκη ζούσαν επί έξι χρόνια. Ήταν προνομιούχες γυναίκες και είχαν μια ροπή στον καταναλωτισμό. Όπως και όλη η εποχή που περιγράφουν (1998-2004). Η Κάρι είχε μια ναρκισσιστική συμπεριφορά, σήμερα θα έκανε giveaways και θα ήταν το itgirl του Instagram. Είχε ανάγκη διαρκώς να είναι αρεστή και κοινωνικά αποδεκτή. Ο ρόλος του Mr. Big ήταν ένα τεράστιο φάουλ όταν μιλάς για γυναικεία ενδυνάμωση. Περνάς το αντίθετο μήνυμα. Ελπίζω στην επιστροφή του στην μεγαλύτερη πλατφόρμα τηλεοπτικού περιεχομένου να είναι περισσότερο συμπεριληπτικό και με κοινωνικούς προβληματισμούς. Μεγαλώσαμε κι εμείς στην πορεία, ενηλικιωθήκαμε. And just like that…”
Η Βάνα Κράβαρη δεν “αγόρασε” ποτέ τα στερεότυπα της σειράς
“Το Sex And The City μπήκε στη ζωή μου ένα καλοκαίρι. Συγκεκριμένα, μπήκε και βγήκε σε μια μόλις εβδομάδα, μιας και πρακτικά με σύστησε στο concept “binging”. Κάποιες σειρές έχουν αυτή τη μαγεία που χρειάζεται για να σε μεταφέρουν παντελώς στο σύμπαν τους και το SATC ήταν μια από αυτές. Ναι, έχει κάτι το απολαυστικό το να παρακολουθείς τις ζωές τεσσάρων γυναικών, για τις οποίες στην πραγματική ζωή πιθανότατα θα σκεφτόσουν πως κάποιο αόρατο χέρι τις ευλόγησε με το προνόμιο να ασχολούνται μόνο με τα γκομενικά και τα ρούχα τους.
Στο SATC είναι από αυτές τις φούσκες που ξέρεις ότι θα βγεις από αυτές νιώθοντας καλά. Ναι, δε θα πεθάνεις από έναν χωρισμό. Φαντάζεσαι να πεθαίναμε από έρωτα; Δε θα τελειώσει η ζωή σου στο παραμικρό επαγγελματικό δράμα ούτε σε έναν casual τσακωμό με φίλους. Επίσης, είναι ΟΚ κάποιες φορές στη ζωή, για να μπορείς να λες μεγαλώνοντας ότι είχες την τύχη να εξελιχθείς, να σε απασχολεί παραπάνω από το νορμάλ το τι παπούτσια θα φορέσεις με εκείνη την ηλίθια φούστα που ξέρεις πως δε θα ξαναβάλεις ποτέ στη ζωή σου.
Χρειάστηκε να γνωρίσω αρκετές γυναίκες στα 40κάτι για να αναγνωρίσω το impact της σειράς στον τρόπο που έφτιαξαν το παζλ που αποκαλούμε ζωή. Δε μπορώ να ξέρω αν φταίει το γεγονός πως ήμουν ήδη όταν την είδα, αλλά τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, συνειδητοποιώ -χωρίς να χαίρομαι- ότι δε με εκπαίδευσε στις σχέσεις ή το σεξ ή τις φιλίες, αλλά περισσότερο τάισε τον κυνικό εαυτό μου. Όχι, δε θέλησα να γίνω αρθρογράφος στη Vogue σαν την Carrie. Δε χώνεψα ποτέ αυτή τη φούστα από τούλι. Το look το υπηρέτησε καλύτερα η Μαντόνα. Δε συμπάθησα την πρωταγωνίστρια, περισσότερο την ανάγκη να την πάρω τηλέφωνο και να της δώσω contact με κάποιο ψυχολόγο ένιωσα. Δεν αγόρασα το love story της με τον Big, περισσότερο έμαθα να αναγνωρίζω τους τοξικούς έρωτες και τους άντρες που δε θεωρούν ότι ο σεβασμός είναι απαραίτητο μιας ανθρώπινης σχέσης που τείνει να γίνει ερωτική. Δε θύμωσα με τον Μπέργκερ που τη χώρισε με ένα ποστ-ιτ, περισσότερο πήρα ιδέα για το πώς να αποφύγω αντίστοιχη άβολη κατάσταση στο μέλλον.
Οι ρόλοι του SATC περισσότερο προσπάθησαν να διαχωρίσουν τη γυναικεία φύση σε αδρές «κατηγορίες» και στερεότυπα, παρά σε έκαναν να ταυτιστείς. Ενδέχεται να ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε κυνηγώντας την αλλαγή, με πλήρη απέχθεια στα στερεότυπα. Η μόνη φορά που με έπιασα να επηρεάζομαι ήταν όταν πρότεινα στον γκέι κολλητό μου να κάνουμε μαζί μάσκες προσώπου. «Το γεγονός ότι οι gay στο SATC φαίνονται να χαίρονται με τέτοια girly πράγματα, δε σημαίνει ότι ισχύει κιόλας», μου είχε πει μάλλον έξαλλος που τον έχωσα σε ένα στερεότυπο. Είναι αλήθεια, το γεγονός ότι στο SATC η πρωταγωνίστρια έχει φάει μια cringy εμμονή με έναν τυπά που δεν τη γουστάρει πραγματικά για ολόκληρες σεζόν, η σεξουαλικά απελευθερωμένη τύπισσα φαίνεται σαν καρικατούρα, η καριερίστα καταλήγει να μένει πρώτη έγκυος και η άλλη που ζει για να παντρευτεί έχει μετατρέψει την οικογένεια σε αυτοσκοπό, δε σημαίνει ότι αυτές είναι οι πορείες που ακολουθούν οι γυναίκες. Απλά πιθανότατα αυτό η γενιά μου το ήξερε πριν δει τη σειρά.”
