Ζούμε στο 2021. Έχουμε μια διάθεση αποστασιοποιημένης δυσφορίας και ενσυνείδητης καχυποψίας απέναντι σε κάθε είδηση του τύπου “ο Γιώργος Λιάγκας σύντομα θα λέει καλημέρα στο Πρωινό με τη Φαίη Σκορδά”. Ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχουν πουθενά μεγάλες αφηγήσεις και ξέρουμε ότι η εστίαση στο branding στερεί την πραγματική επικοινωνία και την εξασφάλιση της αφοσίωσης των τηλεθεατών. Πιθανότατα το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε διαβάζοντας την είδηση ήταν ένα ειρωνικό σχόλιο. Η Αφροδίτη Γραμμέλη, μια εξαιρετική τηλεκριτικός, το εξέφρασε καλύτερα στο τουίτερ.
Τι εννοώ; Ας τα κάνουμε πενταροδεκαρές για να αφομοιωθούν εύπεπτα. Η τηλεόραση δεν είναι ένας εύκολος χώρος. Σκληρός ανταγωνισμός, κόλακες που σου μεταφέρουν τόνους ηλίθιων πληροφοριών, νούμερα που καθημερινά σε γεμίζουν ανασφάλειες και μια αναγνωρισιμότητα εξαιρετικά δύσκολη στη διαχείριση της, εκτός κι αν είσαι Βούδας. Επίσης, ειδικά για τις γυναίκες, είναι ένα εξαιρετικά σεξιστικό περιβάλλον που σκοτώνει τα γέρικα άλογα όταν γεράσουν. Όλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν στην διαμόρφωση ενός προγράμματος εμπορευματοποιούνται.
Η κορεσμένη δυστυχώς ελληνική τηλεόραση έχει -ακόμη- μεγάλες αμοιβές και είναι απαραίτητο εργαλείο για να πουλάς ινφλουενσιλίκι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Να γίνεσαι δηλαδή brand. Εκεί όμως έγκειται η τρωτότητα της βιομηχανίας του θεάματος. Έχει ανάγκη το κοινό για να υπάρχει.
Ο κύριος Γιώργος Λιάγκας μπορεί στην προσωπική του ζωή να είναι ένας ικανοποιητικά μορφωμένος, ήρεμος συνομιλητής, αξιοπρεπής οικογενειάρχης και έμπειρος δημοσιογράφος. Άπειροι άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί του μιλούν για έναν εξαιρετικά ηθικό επαγγελματία και γενναιόδωρο συνάδελφο. Δεν τον ξέρει προσωπικά ο κόσμος. Κρίνει αυτό που περνάει μέσα από την τηλεόραση του στα σαλόνι του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η εικόνα του, η περσόνα του, η τηλεοπτική του παρουσία είναι κάτι διαφορετικό. Βγαίνει υπερβολικά κίτρινος, αμετροεπής, τοξικός τηλεοπτικά. Μιλώ για τα τελευταία χρόνια. Που και στον ΑΝΤ1 και στον ΣΚΑΙ δεν ήταν καλά χρόνια. Για να μην μπω σε λεπτομέρειες που καταλήγουν απλά αναπαραγωγή κουτσομπολιών. Για να μην αναφέρω γεγονότα που προκάλεσαν μαζικά οργή και κατακραυγή. Έχει κάνει ανεπίτρεπτά φάουλ, απολογήθηκε αλλά δυστυχώς η ρετσινιά δεν φεύγει εύκολα. Ούτε η ποινή εξάμηνης διαγραφής από την Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθήνας για τα απαράδεκτο σεξιστικό “αστείο” που έκανε, μαζί με τους άλλους συντελεστές της εκπομπής, για την φοιτήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που δέχθηκε μέσα στην βιβλιοθήκη σεξουαλική επίθεση ξεπλένει το στίγμα. Οι άνθρωποι της τηλεόρασης θα προστατεύσουν το σινάφι τους. Αλλά το κοινό δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου.
Κάθε άνθρωπος, σε κάθε χώρο, περνά μια εξαιρετικά δημιουργική περίοδο, μια περίοδο καμπής και μια περίοδο πτώσης. Είναι ανθρώπινο και αναπόφευκτο. Η Φαίη Σκορδά δεν διανύει -ως τηλεοπτική παρουσιάστρια- μια καλή χρονιά και υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία στα νούμερα τηλεθέασης και στη στροφή περιεχομένου που έκανε, μιμούμενη την συνταγή του επιτυχημένου Ευτυχείτε. Δεν είναι καμία εκπομπή της πρωινής ζώνης τόσο σταθερή στις προτιμήσεις του κοινού όσο το αμίμητο δίδυμο των Αταίριαστων που έχει χτυπήσει τζακ ποτ τηλεθέασης φέτος. Είναι η Φαίη Σκορδά και κάθε επαγγελματίας της πρωινής ζώνης, λαβωμένη από την πανδημία. Το κοινό τους γύρισε την πλάτη.
Δεν θα κρίνω το περιεχόμενο της εκπομπής. Θα πω απλά ότι είναι παρωχημένο. Και αδικεί τόσο τους τηλεθεατές όσο και εκείνους που εργάζονται σκληρά για την εκπομπή “Πρωινό”. Και ποια λύση σκέφτηκαν οι ιθύνοντες νόες της εκπομπής; Την επιστροφή του Γιώργου Λιάγκα. Δεν ξέρω αν ήταν μια ομαδική απόφαση ή μια προσωπική. Τείνω προς το δεύτερο. Γιατί μια αδυναμία των αναγνωρίσιμων προσώπων είναι η αυτοαναφορικότητά τους, η ροπή προς την ναρκισσιστική συμπεριφορά και η θέαση της πραγματικότητας μέσω ενός παραμορφωτικού καθρέπτη. Ο μικρόκοσμος τους δεν τους επιτρέπει να έχουν μια σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων.
Επί παραδείγματι, αντί να σκεφτούν νέα κόνσεπτ, να πειραματιστούν, να αποτύχουν δέκα φορές μέχρι να βρουν το ένα που θα πάει, να γίνουν ταπεινοί και να πονοκεφαλιάσουν προσπαθώντας να βρουν την ιδέα που θα αγαπήσει ο μέσος τηλεθεατής, επιστρέφουν σε παλιά δοκιμασμένα πράγματα. Τετριμμένα. Πιστεύοντας ότι οι τηλεθεατές είναι ζόμπι που περιμένουν να τσιμπήσουν μια ατάκα ανάμεσα σε ένα πρώην ζευγάρι. Τηλεθέαση δεν φέρνουν οι αναπαραγωγές μια είδησης σε χίλια sites. Λυπάμαι.
Μπορείς να κάνεις ως παρουσιάστρια τον τηλεθεατή να γελάσει χωρίς να συζητάς πρωί πρωί τι έκανε η Κάτια στο Survivor του ανταγωνισμού; Μπορείς να σταματήσεις να μιλάς για άλλα τηλεοπτικά προϊόντα και να σκεφτείς (όχι να κλέψεις από του Τζίμι του Φάλον) ένα παιχνίδι διαδραστικό με το κοινό σου;
Γιατί κάνουν ακόμη κοντινά σε πρόσωπα γυναικών παρουσιαστριών να στέλνουν φιλάκια και να το παίζουν Αλίκη Βουγιουκλάκη με ψεύτικες βλεφαρίδες που είναι γοητευτικές μόνο στα μάτια του Τάκη Ζαχαράτου όταν μιμείται κάποια κυρία; Ειλικρινά δεν είναι πυρηνική φυσική ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Γιατί χορεύουν λες και παίζουν σε ελληνική ταινία του Δαλιανίδη;
Δεν θα σώσει η επιστροφή του Γιώργου Λιάγκα τα πρωινάδικα. Μια απόφαση να χάσουν για λίγους μήνες τα νούμερα -χωρίς να προκαλέσει πανικό στις ζωές τους- και να αφοσιωθούν στην εύρεση ουσιαστικών ενοτήτων στην σκαλέτα της εκπομπή θα την σώσει. Γιατί το ερώτημα που θέλεις να θέσεις στον εαυτό σου είναι το εξής: Θέλω να με συζητά ο κόσμος και να κάνω τηλεθέαση πάση θυσία χωρίς ποιοτικό περιεχόμενο και παίζοντας με τα όρια μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής; Ή θέλω να δημιουργήσω ένα ακαταμάχητο προϊόν, να χτίσω μια αμφίδρομη σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού με τον κόσμο και να συνεχίσω την πορεία μου στην κορυφή χωρίς να φοβάμαι τον ανταγωνισμό;
Πότε αξίζει μια εκπομπή; Όταν λέει μια ιστορία που δίνει μονιμότητα σε φευγαλέες πράξεις μετατρέποντάς της σε συμβάντα. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
