Μια είδηση από εκείνες που σε κάνουν να αμφισβητείς την οποιαδήποτε πρόοδο μπορεί να συνεπάγεται θεωρητικά το τέλος του 2020, έγινε σήμερα, και μέσα σε όλα προκάλεσε και ντροπή. Από εκείνες που αισθάνεσαι για ζητήματα που συμβαίνουν στη διπλανή πόρτα και σε κάνουν να νιώθεις την ανάγκη να πάρεις λίγο από αυτή στους ώμους σου. Γιατί μπορεί να μη σε «αφορά», αλλά σε αφορά βαθύτατα και το ξέρεις καλά. Μια τρανς γυναίκα βρέθηκε αποκλεισμένη σε ένα σπίτι στη Ρόδο, σε συνθήκες που θυμίζουν Κωσταλέξι. Μια υπόθεση που κανείς με δεν πίστευε ότι θα ξαναθυμόταν με πραγματικές αφορμές.

Οι πληροφορίες θέλουν την 31χρονη να οδηγήθηκε σε αυτοαπομόνωση λόγω ακραίου κοινωνικού στιγματισμού, στο πατρικό της σπίτι στον Αρχάγγελο Ρόδου. Από τη στιγμή που οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση μέχρι και σήμερα που την εντόπισαν οι αρχές έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια μια γυναίκα που δέχτηκε κοινωνικό ρατσισμό λόγω της ανάγκης της να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα φύλου της έμεινε κλεισμένη σε μια «τρώγλη» όπως χαρακτηρίστηκε το σπίτι που διέμενε.

Οι αστυνομικοί τη βρήκαν σε απάνθρωπη κατάσταση και οι περιγραφές προκαλούν ακόμα περισσότερη ντροπή. Με πόδια πρησμένα σε παθολογικότατο σημείο, σε ένα υπνοδωμάτιο που θύμιζε σκηνή θρίλερ, ένα πλάσμα 31 ετών μάλλον αυτοτιμωρούσε τον εαυτό του για σφάλματα μιας κοινωνίας που ό,τι δε «χωράει» στα καλούπια της το ακρωτηριάζει. Σωματικά και ψυχολογικά.

Οι πληροφορίες λένε πως πριν δυο χρόνια είχε γίνει η πρώτη καταγγελία, είχε δοθεί η πρώτη υποψία πως ένα ακόμα έγκλημα εις βάρος ενός τρανς ατόμου συνέβαινε στη Ρόδο, αλλά μόλις σήμερα δόθηκε η σωτηρία. Μετά την καταγγελία, ήρθε η παρέμβαση κοινωνικού λειτουργού πως έκρινε απαραίτητη τη συγκομιδή της 31χρονης σε ίδρυμα. Είναι προφανές πως ο εγκλεισμός για τόσα χρόνια μόνο σε ένα πράγμα μπορεί να οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια: την κατάθλιψη. Δεν έχει γίνει σαφές το τι ζήτημα ψυχιατρικής φύσης αντιμετωπίζει η γυναίκα, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο νοσοκομείο της Ρόδου.

Μια γυναίκα έμεινε κλεισμένη σε ένα μολυσμένο περιβάλλον για δέκα χρόνια και αυτή η ντροπή δεν έχει πού να καταλογιστεί. Ένα ακόμα διεμφυλικό άτομο έγινε αποδέκτης μιας βίας ανίατης: της κοινωνικής. Ένα ακόμα διεμφυλικό άτομο οδηγήθηκε στην απομόνωση, γιατί δεν υπήρχε τρόπος να βρει τη θέση του στην κοινωνία που το γέννησε. Ένα ακόμα διεμφυλικό άτομο έρχεται αντιμέτωπο με την κατάθλιψη της μη αποδοχής και δεν έχουμε τρόπο να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας και σε όλα τα άλλα πλάσματα που θα έρθουν σε αυτή την κοινωνία ότι τέτοιο περιστατικό δε θα ξανασυμβεί. Πως δε θα μάθουμε για άλλη τέτοια τραγωδία.

Στην εκμπομπή “Κοινωνία Ώρα Mega” , η γυναίκα περιγράφεται από τον Γιάννη Κουμέντο ως άτομο που αντιμετωπίζει “θέματα με το φύλο”, για να σπεύσει η Ανθή Βούλγαρη να διορθώσει “Διεμφυλική, εννοείς” και να πάρει απάντηση “Ναι, το λες και έτσι”. Η Ανθή όμως δε σταμάτησε εκεί. “Έτσι είναι”, επέμεινε για να κλείσει εκεί μια και καλή, μια ακόμα αμήχανη στιγμή που τα τρανς άτομα δε τυχαίνουν της εύρεσης των σωστών λέξεων για να περιγραφούν. Ίσως να είναι υπερβολή, αλλά αυτός ο διάλογος στο μυαλό μου περικλείει όλη την πραγματικότητα του σήμερα. Κάποιος επιμένει να αφήνει αόριστους όρους για να περιγράψει τα αυτονόητα και κάποιος άλλος δίνει ακούραστα τον σωστό ορισμό, βάζει με την απαλότερη “βία” στο καθημερινό λεξιλόγιο, τον διασαφηνίζει, τον σφηνώνει στα γνωστά, τα καθημερινά, τα “φυσιολογικά”. Απλά αυτός ο δεύτερος είναι πιο σπάνιος. Το θέμα όμως είναι πως κουβαλάει όλη την ελπίδα στους ώμους του.