Κάναμε ήδη μια απόπειρα να προσεγγίσουμε το κοινωνικό και πολιτικό αποτύπωμα της δεύτερης καραντίνας ρωτώντας καλλιτέχνες, μικροεπιχειρηματίες, πληττόμενους μισθωτούς και ακτιβιστές. Η ανακοίνωση για παράταση ήταν κάτι αναμενόμενο, το επιδημιολογικό φορτίο παραμένει υψηλό και η καθημερινή ενημέρωση των κρουσμάτων δεν φέρνει αισιόδοξα μηνύματα. Η υπομονή και οι αντοχές των Ελλήνων δοκιμάζονται μαζί με το σύστημα Υγείας. Τι συμβαίνει με τους Έλληνες που τα τελευταία χρόνια – ή και περισσότερα- έχουν επιλέξει ως μόνιμο τόπο κατοικίας μια Ευρωπαϊκή πόλη; Έχει επιστρέψει η κανονικότητα στο Μπέργκαμο; Οι Λονδρέζοι πιστεύουν στις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού τους; Μπορούν τα μικρά μωρά και τα σκυλιά μιας οικογένειας να γίνουν το συναισθηματικό μαξιλάρι της καραντίνας; Μήπως τελικά, όπου και να μένουμε, αισθανόμαστε όλοι τόσο απομακρυσμένοι από τους δικούς μας, κουρασμένοι και ηττημένοι από τον ιό; Πώς περνάει η καθημερινότητα των Ελλήνων στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες, στο Μπέργκαμο, στην Στοκχόλμη και στη Ζυρίχη;

Δανάη Δασοπούλου: “Μόνο τις βραδινές ώρες το Μπέργκαμο βουβαίνεται λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τις 21:00. Κυριολεκτικά δεν ακούγεται τίποτα”

“Το Μπέργκαμο είναι ένα από τα κρυμμένα στολίδια της Λομβαρδίας. Μεσαιωνική πόλη που περιβάλλεται από τα διάσημα ενετικά τείχη της (παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO), η οποία σνομπάρεται από πολλούς ταξιδιώτες που προσγειώνονται στο αεροδρόμιο Orio al Serio για να πάνε αμέσως στο Μιλάνο. Κι όμως εν μια νυκτί αυτή η μικρή πόλη από την αφάνεια έγινε παγκοσμίως γνωστή. Ο λόγος; Ο κορωνοϊός που χτύπησε σχεδόν κάθε πόρτα της αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς πίσω του. Έτσι, τον περασμένο Φεβρουάριο η γενέτειρα της λαχταριστής stracciatella, με την μαγευτική Città Alta, μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή “πρωτεύουσα”του COVID-19. Όσοι ζούσαμε εδώ ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας και παρακολουθούσαμε με αγωνία όλα τα νεότερα σχετικά με την πορεία της πανδημίας. Οι μήνες πέρασαν, το πρώτο lockdown τελείωσε, ο κόσμος άρχισε δειλά δειλά να επιστρέφει στην κανονική ζωή του -με μάσκες σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, αποστάσεις και αντισηπτικά- και έτσι φτάσαμε στον Νοέμβριο και στο δεύτερο lockdown.Τα πράγματα πλέον είναι τελείως διαφορετικά από το πρώτο κύμα του ιού. Παρότι έχει τεθεί σε ισχύ ο περιορισμός μετακινήσεων κι έχουν κλείσει όλα τα καταστήματα και όλες οι μη απαραίτητες υπηρεσίες, ο κόσμος μοιάζει να μην θέλει να επιστρέψει στην περίοδο της πρώτης καραντίνας. Βγαίνει συχνά έχοντας συμπληρώσει την απαραίτητη φόρμα, κάνει βόλτα με σκυλάκια, παιδάκια, κάνει τζόκινγκ, πάει να πάρει φαγητό απέξω. Με λίγα λόγια μοιάζει συμφιλιωμένος με την ιδέα του ιού και αυτή τη φορά -σύμμαχος τα σχετικά χαμηλά κρούσματα στην πόλη- δείχνει να μη φοβάται όσο πριν.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά η ησυχία δε σπάει από καμία σειρήνα ασθενοφόρου.

Βέβαια, εξακολουθεί να φοράει μάσκα, να περιμένει στη ουρά για φαρμακείο, φούρνο, σούπερ μάρκετ κτλ, κρατάει αποστάσεις και αποφεύγει το συνωστισμό. Όμως, ζει σχεδόν φυσιολογικά. Μόνο τις βραδινές ώρες το Μπέργκαμο βουβαίνεται λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τις 21:00. Κυριολεκτικά δεν ακούγεται τίποτα. Ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε ένα μηχανάκι. Τίποτα απολύτως. Η αντίθεση είναι εντυπωσιακή: Από την ένταση και τους θορύβους μίας ζωντανής πόλης στην απόλυτη σιωπή. Τουλάχιστον αυτή τη φορά η ησυχία δε σπάει από καμία σειρήνα ασθενοφόρου”.

Η Δανάη είναι δημοσιογράφος και ζει στο Μπέργκαμο

Εύη Μάρκου: “Βρίσκω τον εαυτό μου να διχάζεται ανάμεσα στο “σωστό” και “λάθος” της κάθε πλευράς, στον Τσιόδρα και τον Τεγκνέλ, στα ποσταρίσματα στο fb φίλων από Ελλάδα και φίλων από Σουηδία”

“Ως μετανάστρια στη Σουηδία στα χρόνια του κορωνοϊού νιώθω μετέωρη ανάμεσα στα ιατρικά μοντέλα και τις νοοτροπίες των δύο χωρών. Καθημερινά βρίσκω τον εαυτό μου να διχάζεται ανάμεσα στο “σωστό” και “λάθος” της κάθε πλευράς, στον Τσιόδρα και τον Τεγκνέλ, στα ποσταρίσματα στο fb φίλων από Ελλάδα και φίλων από Σουηδία. Όταν παίρνω το πρωί το μετρό ή το λεωφορείο για να πάω στο σχολείο όπου δουλεύω στο κέντρο της Στοκχόλμης και βλέπω τον περισσότερο κόσμο χωρίς μάσκα, εκνευρίζομαι για το πως γίνεται να μην έχουν επιβάλλει ακόμη τη χρήση της. Μετά βλέπω τον κόσμο μέσα στο βαγόνι και στο λεωφορείο, που κρατάει αποστάσεις, που περιμένει το επόμενο, αν το πρώτο είναι αρκετά γεμάτο, που δεν συνωστίζεται στα ΜΜΜ όπως στην Ελλάδα, γιατί η συγκοινωνία είναι συχνότατη. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι έτσι παντού και πάντα – ειδικά στα μαγαζιά και σε πολυσύχναστους δρόμους οι αποστάσεις συχνά δεν τηρούνται. Όμως υπάρχει μια μεγάλη διαφορά κουλτούρας και mentality (που θα έλεγε και ο Μπαμπινιώτης) στην Ελλάδα και τη Σουηδία και το θέμα της επιβολής ενός lockdown εδώ είναι πολύπλοκο. Και ενώ μια τέτοια απάντηση δε μπορεί να δοθεί από κάποιο ποστ στο facebook, καθημερινά διαβάζω καταγγελτικές αναρτήσεις από Ελλάδα που μου θυμίζουν την “ενδιάμεση χώρα” στην οποία ζω.

Μετά από 6 εβδομάδες γυρίσαμε on campus ύστερα από υπόδειξη του Skolverket (τμήμα του Υπουργείου Παιδείας) και πιστεύω ότι έτσι θα παραμείνουμε στο δεύτερο κύμα

Στο δεύτερο κύμα βλέπω περισσότερους ανθρώπους να φοράνε μάσκα απ’ ότι στο πρώτο, και όχι μόνο ηλικιωμένους ή εμφανώς ασθενείς. Τα σχολεία πάντα έμειναν στη δια ζώσης εκπαίδευση, πλην των λυκείων. Στο πρώτο κύμα το δικό μας (ιδιωτικό) σχολείο γύρισε σε τηλεκπαίδευση η οποία λειτούργησε πολύ καλά γιατί υπήρχε και ο εξοπλισμός και η γνώση: τα παιδιά ούτως ή άλλως έχουν ατομικά λάπτοπ από το σχολείο, όπως και τεχνική υποστήριξη και πρόσβαση στο ίντερνετ. Μετά από 6 εβδομάδες γυρίσαμε on campus ύστερα από υπόδειξη του Skolverket (τμήμα του Υπουργείου Παιδείας) και πιστεύω ότι έτσι θα παραμείνουμε στο δεύτερο κύμα. Χρήση μάσκας δεν μπορεί να επιβληθεί από το σχολείο εφόσον δεν είναι κρατική οδηγία, όμως έχει γίνει αυστηρή σύσταση για τη χρήση της τουλάχιστον στο δικό μας. Η ενάμιση χρονών κόρη μας πηγαίνει σε παιδικό σταθμό και αυτό είναι μεγάλη βοήθεια για να μπορούμε εμείς να εργαστούμε. Έχουν αρκετή – ίσως την περισσότερη ώρα – εξωτερικό παιχνίδι ούτως ή άλλως σ’ αυτή την ηλικία. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι η απόσταση με τις γιαγιάδες και τους παππούδες της, τους γονείς μας. Ήμασταν τυχεροί που καταφέραμε μετά κόπων και βασάνων να τους επισκεφτούμε το καλοκαίρι (κάνοντας τεστ κορωνοϊού ιδιωτικά), όμως δεν ξέρουμε τώρα πότε θα τους ξαναδούμε. Ο Νοέμβριος στη Σουηδία, ο πιο σκοτεινός μήνας, τα προηγούμενα χρόνια γινόταν ευκολότερος με την προσμονή του ταξιδιού των Χριστουγέννων. Φέτος θα πρέπει να προσαρμοστούμε στην Whatsapp εκδοχή τους.

Η Εύη είναι εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής, ζει στη Στοκχόλμη με τον Γιάννη, την κόρη τους, Άρτεμις, και τον σκύλο τους, Όλιβερ.​

Μανώλης Εμμανουήλ: “Ενώ ήμουν σε συζητήσεις για διάφορες δουλειές -τηλεοπτικές και ταινίες-,όλα πάγωσαν…μέχρι νεωτέρας”

“Πέμπτη 5 Νοέμβρη 2020. Αρχή της 2ης καραντίνας στην Αγγλία. Πάνω που είχαμε αρχίσει να νιώθουμε πώς επιστρέφουμε σε κάποιου είδους κανονικότητα- είχαμε λίγους φίλους σπίτι, πηγαίναμε διστακτικά ξανά σε εστιατόρια, γυμναστήρια μέχρι και στο Soho House για πρωινό και εξορμήσεις σε γραφικά πανδοχεία στην εξοχή. Και τα θέατρα και τα σινεμά άνοιγαν δειλά δειλά, πάντα με τα κατάλληλα μέτρα φυσικά.  Και να’μαστε πάλι, να κανονίζουμε Zoom calls, γυμναστική με τα βαράκια στο πάτωμα στην κρεβατοκάμαρα, να ψήνουμε ψωμιά και να περνάμε τα βράδια μας με μαραθώνιους του “The Queen’s Gambit” και του “This is us”.  Και ενώ ο Μπόρις λέει ότι η καραντίνα θα είναι μέχρι αρχές Δεκέμβρη ώστε να μπορέσουμε να χαρούμε κάπως τις γιορτές και να δούμε τις οικογένειες μας, ξέρουμε πως -όπως και πολλά που έχει πει την τελευταία 5ετια- οι πιθανότητες είναι πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει μιας και τα νούμερα ολοένα και αυξάνονται, ξεπεράσαμε τους 56000 θανάτους στην Μεγάλη Βρετανία. Κι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι και πιο δύσκολα, ο καιρός έχει χαλάσει, επομένως το να τη βγάζουμε όλη μέρα στο μπαλκόνι δεν παίζει, νυχτώνει από τις 4 και η υπομονή εξαντλείται. Ευτυχώς, που έχουμε και τον ΄Άμλετ, το 11μηνο golden retriever μας, που μας δίνει αφορμή και δικαιολογία να βγαίνουμε βόλτες, έστω και με ομπρέλες και να πιάνουμε κουβέντα με άλλους σκυλομπαμπάδες και σκυλομαμάδες. Το ότι τον αποκτήσαμε τον Γενάρη, χωρίς να έχουμε ιδέα τι θα επακολουθήσει, ήταν τυχερή συγκυρία. Μας έδωσε υπέροχες ανάσες γέλιου και χαράς μέσα σε αυτή τη “μαύρη” χρονιά.

Η ταινία “Greed” του Michael Winterbottom, που γύρισα την προηγούμενη χρονιά στην Μύκονο με τεράστια ονόματα (Στιβ Κουγκαν, Αιλα Φισερ, Στιβεν Φράι, κτλ),άνοιξε στην Αγγλία δυο βδομάδες πριν την έναρξη της πρώτης εδώ καραντίνας. Στην Αμερική, μια μέρα πριν ο Τραμπ κλείσει τους εκει κινηματογράφους. Και η προβολή της στον υπόλοιπο κόσμο -θα παιζόταν παντού, φυσικά και στην Ελλάδα- ακυρώθηκε λόγω των συνθηκών. 

Από επαγγελματική σκοπιά, όταν ξεκίνησε το 2020, ήμουν βέβαιος ότι θα ήταν μια από τις καλύτερες της ζωής μου. Η ταινία “Greed” του Michael Winterbottom, που γύρισα την προηγούμενη χρονιά στην Μύκονο με τεράστια ονόματα (Στηβ Κουγκαν, ‘Αιλα Φισερ, Στηβεν Φράι, Ασα Μπατερφιλντ, κτλ), άνοιξε στην Αγγλία δυο βδομάδες πριν την έναρξη της πρώτης εδώ καραντίνας. Στην Αμερική, μια μέρα πριν ο Τραμπ κλείσει τους εκει κινηματογράφους. Και η προβολή της στον υπόλοιπο κόσμο (θα παιζόταν παντού, φυσικά και στην Ελλάδα) , ακυρώθηκε λόγω των συνθηκών και η Sony αποφάσισε τελικά να την βγάλει κατευθείαν στα streaming sites (Amazon prime, Apple TV, κτλ). Πάλι καλά που πρόλαβα τουλάχιστον να πάω στην παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο και την Ευρωπαϊκή, εδώ, στο Λονδίνο… Και ενώ ήμουν σε συζητήσεις για διάφορες δουλειές (τηλεοπτικές και ταινίες), όλα πάγωσαν…μέχρι νεωτέρας. Τον Σεπτέμβρη κάτι άρχισε να κινείται, αλλά όλες οι οντισιόν και οι συναντήσεις γίνονταν διαδυκτιακά. Πρόλαβα τουλάχιστον και έκανα μια βδομάδα γυρισμάτων αλλά πάλι τώρα…στοπ. Και περιμένουμε. Όπως και οι περισσότεροι.  Και ξέρουμε πως ουσιαστικά είματε τυχεροί. Γιατί είματε γεροί. Γιατί έχουμε την τεχνολογία που τα κάνει όλα πιο εύκολα. Γιατί κάποια στιγμή, και αυτό θα περάσει”. 

Ο Μανώλης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης, ζεί στο Λονδίνο κι αυτή είναι η σελίδα του στο iMDB

Εύη Φραγκολιά: “Στην Ελβετία δεν έχουμε lockdown γιατί το κράτος εμπιστεύεται τους πολίτες του”

“Προσωπικά το δεύτερο κύμα, à propos δεν έχουμε lockdown εδώ γιατί το κράτος εμπιστεύεται τους πολίτες του, με βρήκε πιο χαλαρή σε σχέση με την πρώτη καραντίνα που φοβόμουν και την σκιά μου. Επειδή στην Ελβετική τηλεόραση δεν παρακολουθώ τα νέα -μιας και τα γερμανικά μου δεν είναι αρκετά καλά- κι επειδή οι φίλοι μου οι Ελβετοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν κάνουν αναφορές,  και κυρίως, μιας και τα μέτρα δεν είναι αυστηρά είμαστε όλοι πιο χαλαροί. Τα μόνα υποχρεωτικά μέτρα που μας έχουν επιβάλλει είναι να φοράμε μάσκες και να καθόμαστε μόνο τέσσερα άτομα ανά τραπέζι.  Δεν σημαίνει βέβαια ότι συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει πανδημία. Την πρώτη καραντίνα κανένας γνωστός μου δεν είχε νοσήσει, τώρα ακούμε καθημερινά πως ο ένας μεταφέρει τον ιό στον άλλο, αρκετοί φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες μου έχουν βγει θετικοί στα τεστ. Μαθαίνουμε συχνά για κάποιον που νόσησε και είχε έντονα συμπτώματα, όποτε φροντίζουμε όλοι να τηρούμε αποστάσεις και να χρησιμοποιούμε μάσκες και αντισηπτικά. Μαζευτήκαμε θα έλεγα. Βέβαια, αν δεν διάβαζα τις ειδήσεις από τα ελληνικά sites και δεν είχα τα μηνύματα της μητέρας μου να μου υπενθυμίζουν να προσέχω και να παίρνω βιταμίνες, ίσως ήμουν τόσο αποστασιοποιημένη από αυτό όπως οι περισσότεροι Ελβετοί”.

Η Εύη είναι φωτογράφος και ζει στη Ζυρίχη 

Χρυσάνθη Κασιμάτη: “Είμαστε μια τελείως απομονωμένη τριμελής οικογένεια που παρόλο τις σημαντικές δυσκολίες της  πανδημίας στο Βέλγιο στέκεται ακόμη όρθια ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο”.

“Το δεύτερο lockdown που άρχισε τέλη Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες μας βρήκε εξαντλημένους αλλά και πλέον σχεδόν αδιάφορους, εφόσον, όλοι οι φόβοι, αγωνία και η λύπη είχαν απορροφηθεί από το πρώτο κύμα τον περασμένο Μάρτιο. Κίνητρο για αντοχή και ελπίδα είναι η μικρή μας Ζωή, ενός έτους. Εδώ και ένα  χρόνο σχεδόν, είμαστε μια τελείως  απομονωμένη  τριμελής οικογένεια που παρόλο τις σημαντικές δυσκολίες της  πανδημίας στο Βέλγιο (16,077 θάνατοι, πληθυσμός 11. 492. 000,!@#$!ναι το covid θέρισε εδώ) στέκεται ακόμη όρθια ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Σημαντική βοήθεια για σωματική και κυρίως ψυχολογική αντοχή είναι ο μικρός βρεφονηπιακός σταθμός κοντά στο σπίτι μας που υποδέχεται θερμά τη Ζωή για μερικές ώρες μέσα στην εβδομάδα. Αλλά και αυτός, όπως πολλά σχολεία και νηπιαγωγεία, έπρεπε να κλείσει λόγω covid για ένα μικρό διάστημα. Ήθελα να πιστεύω ότι αυτός ο ιός θα έφευγε γρήγορα, ότι ήταν μια απλή “γρίπη ” όπως τον αποκαλούν κάποιοι ακόμη σήμερα. Είναι ακόμη εδώ όμως, επιθετικός και απρόβλεπτος. Φίλοι και συνάδελφοι σέρνονται πολλές εβδομάδες τώρα. Καλώς ή κακώς, έχουμε συνηθίσει στη μοναξιά. Κι αγαπιόμαστε δυνατά. Μας έχουν μείνει προς το παρόν τα όμορφα πάρκα,  οι ταινίες και τα βιβλία. Και φυσικά η Ζωή που μπουσουλαει ανέμελα”.

Η Χρυσάνθη διδάσκει γαλλικά και ζει στις Βρυξέλλες