Η σημερινή καταδίκη της Χρυσής Αυγής είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός φορέα που εργαλειοποιήθηκε από το Κράτος σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία, όταν η κοινωνία έδειχνε να αναζητά ένα δρόμο διεκδικήσεων και ριζοσπαστικοποίησης. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τελειώσαμε με το σκοτάδι, διότι όπως καταλάβαμε καλά όλα αυτά τα χρόνια το σκοτάδι εδραιώνεται όταν ποτίζει την καθημερινότητα μας, όταν γίνεται κοινότοπο, προβλέψιμο και διαρκώς ορατό ώστε να παύει να μας εκπλήσσει πια. Τελειώσαμε με ένα δήθεν θεσμικό και πολιτικό φορέα που δολοφονούσε στο όνομα του ναζισμού. Τα θύματά του δεν ήταν διαλεγμένα από το σωρό: βρίσκονταν στην πλευρά των αδύναμων, των αόρατων, των «ξένων», και όλων εκείνων που δεν δίσταζαν να στέκονται όρθιοι απέναντι στο μίσος.
Ας λειτουργήσουμε σαν ληξίαρχοι. Ας ψάξουμε λίγο στα αρχεία για την ημερομηνία γέννησης της δεκαετίας της κρίσης και ας πούμε ότι τοποθετείται συμβατικά σε εκείνο το μεσημέρι της 23ης Απριλίου του 2010, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε κομμάτι μιας άτυπης εθνικής καρτ ποστάλ και ζήτησε την ενεργοποίηση του Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Στη διάρκεια αυτών των δέκα ετών βιώσαμε μια ολοένα και πιο δυναμική καταβύθιση σε ένα σπιράλ σκότους. Δεν ήταν απλώς το εργατικό δίκαιο που γινόταν κουρελόχαρτο, δεν ήταν μόνο ο κυνισμός των αγορών που πάντα θα θριάμβευε απέναντι στην πολιτική, δεν ήταν μόνο η λοιδορία κάθε δικαιώματος και διεκδίκησης, δεν ήταν μόνο η αποδόμηση κάθε λόγου που ερχόταν να αντισταθεί στον κυρίαρχη αφήγηση –ήταν η συνειδητή κατασκευή μιας συνθήκης στην οποία το σκοτάδι κερδίζει όλο και περισσότερο κομμάτι από το ζωτικό μας χώρο.
Το 2013 συνόψιζε ήταν μια χρονιά αυθεντικού ζόφου
Ας λειτουργήσουμε σαν κλινικοί παρατηρητές. Το 2013 συνόψιζε όλα τα παραπάνω και ήταν μια χρονιά αυθεντικού ζόφου όχι μόνο επειδή δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Είχαν προηγηθεί η δολοφονία του η δολοφονία του Σαχζάντ Λουκμάν, οι αμέτρητες ρατσιστικές επιθέσεις από τους Ναζί, οι οποίοι αλώνιζαν στους δρόμους σαν άλλοι μπράβοι κρυμμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία και την ίδια στιγμή πλήθος ΜΜΕ τους αντιμετώπιζαν αν όχι με συμπάθεια, τουλάχιστον με ανοχή. Στο ενδιάμεσο, παρακολουθήσαμε τη τη δημοσιοποίηση των χοντροκομμένα παραποιημένων φωτογραφιών από τους βασανισμούς των συλληφθέντων για τη ληστεία της Αγροτικής Τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης και το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ.
Η σημερινή καταδίκη της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι ο αγώνας και η προσπάθεια του αντιφασιστικού κινήματος συγκρατεί τις κοινωνίες όρθιες, τους δίνει ανάσα. Αυτή που στερήθηκαν βίαια ο Λουκμάν και ο Φύσσας, αυτή που λίγο έλειψαν να χάσουν όσοι τόλμησαν να σταθούν όρθιοι και να μην παραχωρήσουν χώρο στο σκοτάδι.
Σε μια επίδειξη πυγμής, οι αστυνομικές δυνάμεις αποφάσισαν απρόκλητα και κυνικά να διαλύσουν τη συγκέντρωση
Ένα τέτοιο ορόσημο δημιουργήθηκε σήμερα και αυτό θα γιόρταζαν οι χιλιάδες πολίτες που συγκεντρώθηκαν έξω από το Εφετείο. Αν τους επιτρεπόταν. Σε μια επίδειξη πυγμής, οι αστυνομικές δυνάμεις αποφάσισαν απρόκλητα και κυνικά να διαλύσουν τη συγκέντρωση λίγα μόλις λεπτά μετά τα πρώτα μαζικά χειροκροτήματα και συνθήματα για την καταδίκη των ναζιστών, λες και αυτό το φως που αναδύθηκε από την αγωνία και τη λαχτάρα χρόνων και πλημμύρισε την Αλεξάνδρας τη στιγμή της ανακοίνωσης της ετυμηγορίας δεν επιτρεπόταν να βιωθεί. Σε μια προσπάθεια να προσδιοριστούν και να οριστούν τα όρια της αντιφασισμού, σε πολλά ΜΜΕ γίνεται λόγος για «διαδηλωτές που αμαύρωσαν την συγκέντρωση», παρά το γεγονός ότι τόσο τα βίντεο που έχουν δημοσιοποιηθεί όσο και η τοποθέτηση της Διεθνούς Αμνηστίας διαψεύδουν με στοιχεία αυτήν την ερμηνεία των γεγονότων.
Να στεκόμαστε όρθιοι.
Αν η σημερινή απόφαση γεννά ένα χρέος, ότι δηλαδή με τη δράση και την παρουσία μας δεν θα πρέπει να αφήνουμε ούτε χαραμάδα ανοιχτή στον φασισμό, τότε αποτελεί ταυτόχρονα και μια υπενθύμιση: η δίψα για βίαιη και εξουσιαστική επιβολή είναι αυτό απέναντι στο οποίο διαχρονικά οι ελεύθεροι άνθρωποι θα πρέπει να ορθώνουμε το ανάστημά μας. Να τολμάμε να είμαστε όρθιοι είτε πρόκειται για μια μέρα με λιακάδα μπροστά στο Εφετείο είτε για μια νύχτα στα στενά της Αμφιάλης.
