Η βραδινή βόλτα με τον σκύλο συνήθως είναι αυτή της αποσυμπίεσης από την κούραση της μέρας. Πολλοί προτιμούν να την κάνουν με το κινητό στο χέρι σκρολάροντας στα social, άλλοι με ακουστικά στα αυτιά και μουσικές. Άλλοι πάλι επιλέγουν να μην πάρουν καν το κινητό μαζί τους και να απολαύσουν τη διαδρομή. Εγώ βέβαια τελευταία έχω βρει ένα νέο χόμπι για να περνάει ώρα στη βόλτα με τον σκύλο: μετράω τις χρησιμοποιημένες μάσκες που είναι πεταμένες στον δρόμο.
Δυστυχώς, έχω μνήμη χρυσόψαρου, οπότε δε μπορώ να δώσω ακριβή αριθμό, αλλά θα βρω τουλάχιστον τέσσερις πράσινες, μπλε ιατρικές μασκούλες –ενίοτε μοβ- πεταμένες στον δρόμο, όσο προσπαθώ να τραβήξω έγκαιρα τον σκύλο μου που παλεύει να μυρίσει αυτή τη νέα προσθήκη στον δικό του προσωπικό σκυλόκοσμο, σαν να εξαρτάται η ζωή του από αυτό.
Φοράμε μάσκες για να περιορίσουμε την εξάπλωση του ιού; Ναι.
Αφού καταφέρω να απομακρύνω τον σκύλο από την υγειονομική αυτή βόμβα που χωρίς λόγο βρίσκεται στο πεζοδρόμιο, αναρωτιέμαι: φωνάζει ο πλανήτης ένα σοβαρό SOS; Ναι. Προσπαθούμε να υιοθετήσουμε μια οικολογική συνείδηση; Ναι. Βάζουν τα διεθνή φόρα στην πολιτική τους ατζέντα θέματα περιβάλλοντος; Ναι. Αντιμετωπίζουμε μια πανδημία; Ναι. Φοράμε μάσκες για να περιορίσουμε την εξάπλωση του ιού; Ναι. Έχει περάσει η φράση ‘ατομική ευθύνη’ στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις; Ναι. ΤΟΤΕ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΑΣΚΑ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ;
Από τον Μάρτιο ο Χαρδαλιάς έχει κάνει την ατομική ευθύνη το next big thing. Στο μεταξύ, ολόκληρα brands προσπαθούν να κάνουν τα ρούχα μας sustainable, με δεδομένο πως για να έχουμε φτάσει να σκεφτόμαστε διπλά την επιλογή των ρούχων μας, προφανώς ότι έχουμε κατακτήσει σε ένα καθημερινό επίπεδο όλα τα πρέπει για να σταματήσουμε να ταλαιπωρούμε άλλο τον ήδη καταβεβλημένο μας πλανήτη. Δεν έχουμε και άλλον. Ακόμα τουλάχιστον. Σταματήσαμε να πετάμε καφέδες από τα παράθυρα γιατί όλο και κάποιος μας κυνήγησε για να μας πει το κλασικό “κάτι σας έπεσε”, βάλαμε κάδο ανακύκλωσης στα σπίτια μας, χωρίζουμε πια τα πλαστικά, τα γυάλινα και τις συσκευασίες αλουμινίου σαν ήρωες της οικολογίας και ξαφινά, πάνω που το συνιθήσαμε και αρχίσαμε να καμαρώνουμε, ξεκινήσαμε να μετράμε πεταμένες μάσκες στους δρόμους.
Μήπως νομίζουν πως οι μάσκες τους ταιριάζουν στην urban αισθητική δίπλα στο παρτεράκι του γείτονα;
Δεν καταλαβαίνω. Στο μεταξύ, νιώθω την οικολογική συνείδηση βαριά μέσα μου, να θέλει να με κινήσει να μαζέψω τη μάσκα από το πεζοδρόμιο, αλλά η πανδημία δε με αφήνει. Τα χέρια μου είναι δεμένα. Έρχομαι κι εγώ σε αδιέξοδο, καταλαβαίνεις. Μετά σκέφτομαι πως ίσως δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις μάσκες τους οι άνθρωποι και το δικό τους αδιέξοδο τους φτάνει στο σημείο να ανοίγουν το παράθυρο του αυτοκινήτου και να τις πετάνε έξω, χωρίς ντροπή, γιατί ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους κάνει νόημα να κάνουν στην άκρη το αμάξι και να τους τις πετάξει μέσα. Γιατί οι μάσκες μπορεί να έχουν τακαμούρι Covid-19. Μήπως νομίζουν πως η μάσκα τους δεν είναι εστία μετάδοσης; Μήπως νομίζουν πως ταιριάζουν στην urban αισθητική δίπλα στο παρτεράκι του γείτονα; Μήπως απλά πιστεύουν στη μαγεία;
Δεν ξέρω, πάντως αυτές οι πεσμένες μάσκες στα πεζοδρόμια στη βόλτα με τον σκύλο, με έφεραν στο σημείο να γράφω αυτό το αχρείαστο σε έναν ιδανικό κόσμο κείμενο απλά για να ρίξω φως στη μυστήρια υπόθεση του πού πετάμε τέλος πάντων τις μάσκες. Παιδιά, δε θα το πιστέψετε: στον κάδο απορριμμάτων. Ναι, απλά όχι στον μπλε της ανακύκλωσης, αλλά στον πράσινο. Κοντράρετε τον κακό σας εαυτό: την επόμενη φορά που το να πετάξετε τη μάσκα στον δρόμο θα σας φανεί καλή ιδέα, θυμηθείτε πως λογικά κάπου πιο κάτω υπάρχει ένας πράσινος κάδος. Στις δύσκολες ώρες, και εκείνο το ξεχασμένο ποτήρι καφέ από την προηγούμενη εβδομάδα μπορεί να τη φιλοξενήσει. Προσοχή όμως. Όταν βρείτε τον κάδο, θυμηθείτε: τη μάσκα στον πράσινο, το ποτήρι στον μπλε.
Παιδιά, το έχετε. Είμαι σίγουρη. Κι όταν κατακτήσετε και αυτό, επενδύστε και σε ένα επαναχρησιμοποιούμενο ποτήρι για τον καφέ. Να μειώσουμε και τα πλαστικά. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
