Είναι λογική απορία, όταν είσαι μικρός. Εκεί που το “αγόρια vs κορίτσια” είναι αγνό, φανατισμένο αλλ’ ακίνδυνο. Λίγη κόντρα στα μαθήματα, λίγα τσιτάτα (“αγόρια ιππότες – κορίτσια μαύρες κότες” εμείς, “κορίτσια ατσίδες – αγόρια κατσαρίδες” εκείνες), λίγο κυνηγητό με κρυμμένα καρδιοχτύπια, κι ένα αγορίστικο παράπονο κάθε χρόνο στη μέρα της γυναίκας: “Εμείς γιατί να μην έχουμε;”
Ύστερα μεγαλώνεις. Ύστερα μαθαίνεις. Ύστερα διαβάζεις ιστορία γραμμένη για μεγάλους, διαβάζεις βιβλία χωρίς εικόνες, βλέπεις εικόνες χωρίς βιβλία. Και πάνω απ’ όλα, ζεις. Σε μια κοινωνία χωρίς “δασκάλα” να κρατάει ισορροπίες, χωρίς “μαμά” για να ‘ρθει να κανονίσει αν σε πειράξουνε, χωρίς δικαιοσύνη, ευαισθησία κι ασφάλεια. Αν ζεις λοιπόν σ’ αυτή την κοινωνία, κι αν έχει όντως μεγαλώσει, αν έχεις μάθει και διαβάζεις, αν βλέπεις, τότε πια δεν αναρωτιέσαι. Όχι…
…δεν υπάρχει κανένας λόγος κι εμείς να έχουμε!
Βλέπεις, σε κόντρα όσων πιστεύαμε στο σχολείο (που μάλλον μερικοί ακόμα τα πιστεύουν), η μέρα της γυναίκας δεν είναι “Άγιος Βαλεντίνος”. Δεν είναι “γυναικεία δώρα, λουλούδια και χρόνια πολλά κορίτσια!“. Η μέρα της γυναίκας είναι υπενθύμιση. Είναι ξυπνητήρι που έστω για μια μέρα μες στις 365, δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς. Δεν σ’ αφήνει να ξεχνάς όσα έγιναν, να δέχεσαι όσα γίνονται, ν’ αδιαφορείς για όσα θα γίνουν. Κι είναι ένα ξυπνητήρι που, όχι, δεν πρέπει να κουκουλωθεί κάτω από μαξιλάρια – σοκολατάκια, κάτω από σκεπάσματα – λουλούδια, κάτω απ’ τα παπλώματα μιας ποπ φιέστας.
Το ν’ αντιμετωπίζεις τη μέρα της γυναίκας λες κι είν’ ευκαιρία για σοκολάτες, και λουλούδια, και πάρτι, είναι περίπου σαν να γιορτάζεις κάθε Πρωτομαγιά τον ερχομό της άνοιξης. Ίσως εντός χρόνου, μα σίγουρα εκτός τόπου. Εκτός τόπου όταν κάποτε η γιαγιά σου (αν ψήφιζε) το ‘ριχνε “σταυρωμένο”. Εκτός τόπου όταν σήμερα η αδερφή σου κινδυνεύει ακόμα να την κατηγορήσουν πως: “Καλά της έκανε, έτσι που ντύθηκε η τσούλα!“. Εκτός τόπου όταν αύριο η κόρη σου θα χάνει ακόμα τη δουλειά γιατί: “Ε, αντρική δουλειά, μωρέ…“. Κι ύστερα απ’ όλα αυτά, σκέψου πόσο εκτός τόπου είναι μια “μέρα του άντρα” σ’ έναν κόσμο που…
…κανένας άντρας δεν τραβάει κανένα ζόρι επειδή είναι άντρας!
Κι επειδή μπορώ να δω την πρώτη αντίδραση (κι εγώ τις έχω πει τέτοιες μπούρδες, παλιότερα), ας πούμε ναι, κι ένας άντρας μπορεί σπανίως να χάσει μια δουλειά, μια ευκαιρία, ένα δικαίωμα επειδή είναι άντρας. Σωστά τα λες, αν ανοίξω τις αγγελίες θα βρω μερικές δουλειές που ψάχνουν (σχεδόν) αποκλειστικά γυναίκες. Όμως, πριν καταλήξουμε στη θλιβερή σου πρόκληση: “Κι εμείς οι άντρες είμαστε θύματα!“, πάμε μια βόλτα κι απ’ τους θύτες. Ποιος ευθύνεται γι’ αυτές τις εξαιρέσεις που σου ανοίγουν το παράθυρο για να μπορείς να το παίζεις κι εσύ αδικημένος; Ω ναι, οι άντρες. Κι η νοοτροπία με την οποία ποτίζουν ποτίζουμε ακόμα σήμερα τον κόσμο.
Δεν θέλω να χάσω άλλες λέξεις για το προφανές. Δεν καταπιέζει τους άντρες η πατριαρχία. Ή μάλλον, καταπιέζει. Καταπιέζει αυτούς που δεν κουμπώνουν μες στο ρόλο του εξουσιαστή. Αυτούς που δεν γουστάρουν το μαστίγιο στο χέρι, που δεν θέλουν να ζουν με το κοινωνικό πλεονέκτημα της αντρικής φύσης. Όμως αυτοί οι άντρες, έτσι κι αλλιώς, δεν ζητούν μέρα δική τους. Γιατί ξέρουν πως η μέρα των γυναικών…
…είναι κι η μέρα όποιου θέλει να στέκεται δίπλα τους!
Μόνο δυο λόγους λοιπόν μπορεί να ‘χεις για να θυμάσαι κάθε χρονιά, στις 8 του Μάρτη, πως δεν υπάρχει μέρα του άντρα (παρεμπιπτόντως υπάρχει, μα πολύ λογικά κανείς δεν της δίνει σημασία). Ο πρώτος: Δεν έχεις ιδέα τι στην ευχή σημαίνει η γυναικεία επέτειος. Ο δεύτερος: Ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει και νιώθεις να σ’ απειλεί η σημασία της.
Αν είσαι από τους πρώτους, προλαβαίνεις. Μάθε. Διάβασε, μίλα, ρώτα, σκέψου. Σκέψου και σταμάτα να υποβιβάζεις έναν αγώνα ισότητας, στο επίπεδο “βαριετέ” ενός κοινωνικού πάρτι. Αν είσαι από τους δεύτερους, για ένα μπορώ να σε βεβαιώσω. Ο κόσμος δεν θα περπατήσει προς τα πίσω για να μπορέσεις εσύ να κρύψεις στο διαμέρισμα τ’ απωθημένα σου, όπως τα ‘κρυβε ο πατέρας σου στην αποθήκη. Κι ούτε θα μπουν ξανά οι γυναίκες από κάτω σου, για να μπορείς να μπαίνεις περήφανα στο καφενείο με το κούτελο να γράφει: “λεβεντομαλάκας”. Τώρα πια, ή λεβέντης θα ‘σαι, ή μαλάκας…
Υ.Γ. Επειδή το διάβασα κι αυτό, όχι, δεν μπορεί να μπει ούτε στη σύγκριση η μέρα της γυναίκας με τη γιορτή της μητέρας. Το πρώτο είναι καμπανάκι για να θυμάσαι να ζητάς το δίκαιο. Το δεύτερο είναι μια γιορτή για ν’ αγαπάς τη μάνα σου. Όμως τη μάνα τους οι άνθρωποι, την αγαπούσαν και στους περασμένους αιώνες. Το δίκαιο δεν ήταν πάντα τόσο δεδομένο…
