Στις απαρχές του ανθρώπινου πνεύματος, δυο δυνάμεις δημιουργήθηκαν στο μυαλό του ανθρώπου. Δυο δυνάμεις που από τότε, δεν έπαψαν στιγμή να ζουν εκεί μέσα, σε διαφορετικές αναλογίες από εποχή σ’ εποχή. Δυο δυνάμεις που κάποτε οι άνθρωποι τις αντιμετώπιζαν ως έννοιες ταυτόσημες, μα σήμερα συχνά ως ενδεχόμενα ασυμβίβαστα. (Δεν είναι τίποτα απ’ τα δύο). Στη μια μεριά του γηπέδου λοιπόν, είναι η πίστη. Και στην άλλη, η γνώση.
Προβοκατόρικα τις έριξα σε γήπεδο, μα ο αγώνας μεταξύ τους (θα ‘πρεπε να) έχει τη μορφή εκείνου του Μόντι Πάιθον σκετς με το ματς των φιλοσόφων. Θα ‘πρεπε να ‘ναι δηλαδή κάπως έτσι:
Μπάλα στο γήπεδο συνήθως δεν υπάρχει καν. Μα έρχεται βλέπεις μια στιγμή, έρχονται κάτι περιπτώσεις που αναγκαστικά, η πίστη και η γνώση των ανθρώπων συγκρούονται. Πότε; Όταν βρίσκεται με το μαχαίρι στο λαιμό…
…η υγεία – το πιο σημαντικό αγαθό του κόσμου!
Το ‘χεις ξαναδιαβάσει εδώ μέσα το επιχείρημα. Για να πιστεύεις, πρέπει να ζεις. Για να γνωρίζεις, πρέπει να ζεις. Κι ο,τι να θες να κάνεις δηλαδή, για να το κάνεις σε χρόνο ενεστώτα, πρέπει να παραμένεις ζωντανός. Άρα, δεν χρειάζεται πια κάνας σπουδαίος συλλογισμός για το συμπέρασμα: Όταν μιλάμε για δημόσια υγεία, για κανόνες και γενικές οδηγίες σ’ έναν πληθυσμό, δεν αρκούν οι παραδόσεις, οι πεποιθήσεις, οι θεωρίες. Χρειάζεται βεβαιότητα. Σιγουριά. Αποδείξεις. Κι αν οι αποδείξεις δεν είναι εφικτές, θα πρέπει ν’ ακολουθήσουν οι άνθρωποι το δρόμο της προφύλαξης, της πρόληψης. Κάλλιο να επιβιώσουν κι ας υπερβάλουν, παρά να κινδυνέψουν να πεθάνουν. Λογικό δεν είναι;
Βλέπεις, στην περίπτωση μιας πνευματικής πεποίθησης υπάρχουν δυο ενδεχόμενα με αμοιβαίο αποκλεισμό μεταξύ τους:
- Να ισχύει.
- Να μην ισχύει.
Αν το 1 είναι η αλήθεια, όλα καλά. Όμως, αν ισχύει το 2; Ε, τότε ο κίνδυνος της ασθένειας, ίσως του θανάτου, πιθανώς της πανδημίας, θα ‘ναι μεγάλος και σοβαρός. Οπότε, για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, στην περίπτωση της Θείας Κοινωνίας…
…είσαι έτοιμος να ρισκάρεις την πιθανότητα να ισχύει το 2ο ενδεχόμενο;
Κι εσύ μπορεί να είσαι. Έχει όμως το κράτος δικαίωμα να σου επιτρέπει ένα ρίσκο ικανό να θέσει σε κίνδυνο εσένα, αλλά και να εξαπλώσει έναν ιό εύκολης μετάδοσης σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια; Ένα υπεύθυνο κράτος γνωρίζει πως δεν το έχει. Και στο λέω εγώ που, ειρίσθω εν παρόδω, συμμετέχω στο Μυστήριο και πιστεύω σ’ αυτό. Συμμετέχω και πιστεύω. Μα δεν μπορώ ν’ αποδείξω. Κι άρα δεν μπορώ παρά να στηρίξω την απαγόρευσή του για όσο χρειαστεί. Γιατί βασίζεται μονάχα στο: “Ο Θεός μου θα με σώσει“. Κι αν εγώ λέω πως αυτό μπορεί να γίνει, δυστυχώς πάντα μπορεί και να μη γίνει. Στο τέλος-τέλος, άγνωστοι αι βουλάι…
Να πάω τη σκέψη ένα βήμα παρακάτω; Λοιπόν, στην Ελλάδα υπάρχει ανεξιθρησκεία, σωστά; Αν ερχότανε μιαν άλλη εκκλησία, η καθολική, η συναγωγή, το τζαμί, κι έλεγε: “Εμείς πιστεύουμε ότι με το φιλί και την αγκαλιά αναμετάξυ μας, με τον ασπασμό σε εικόνες κι αγάλματα, μ’ όλα αυτά τέλος πάντων, δεν μεταδίδεται ο ιός. Έτσι λέει ο θεός μας, κι έτσι είναι!“, εσύ θα ‘σουν εντάξει μ’ αυτό; Προφανώς όχι. Θα ‘ταν κάτι επικίνδυνο, κάτι απαράδεκτο, κάτι που εκθέτει σε κίνδυνο τη χώρα ολόκληρη. Και θα το στήριζες αυτό, με το επιχείρημα πως: “Ο δικός τους θεός δεν υπάρχει, κι άρα δεν υπάρχει καμιά προστασία“. Όμως ξέρεις, δυστυχώς, κανένας θεός, ούτε ο δικός σου, ούτε ο δικός τους, κανένας δεν αποδεικνύεται. Ίσως υπάρχει, ίσως δεν υπάρχει, σίγουρα δεν ξέρουμε τι ισχύει. Μόνο πιστεύουμε. Και δεν θα ‘χει άδικο ένας άθεος (που δεν πιστεύει, και προφανώς αρνείται στην ανοσία της Θείας Κοινωνίας) να ‘ρθει απ’ τη μεριά του και να ζητήσει την προστασία του κράτους αφού: “Αν κολλήσουν οι πιστοί, θα κολλήσουν κι εμένα“. Είναι ο λόγος σου, κι είναι ο δικός του. Μα είστε εξίσου πολίτες του κράτους και οι δυο, κι η υγεία τελικά δεν γίνεται να μπει σε δημοψήφισμα.
Εν προκειμένω βέβαια, ας πω και τούτο: Δεν υπάρχει λόγος να “βρούμε” το θεό κανενός. Υπάρχει πιο απλός τρόπος να τελειώσει η συζήτηση. Να προτείνω; Λοιπόν…
…γιατί δεν χρηματοδοτεί η εκκλησία μια έρευνα που θ’ αποδείξει πειραματικά πως το Άγιο Ποτήριο και το κοχλιάριο προσφέρουν ανοσία;
Ιδού η Ρόδος, ιδού και τα στοιχεία που χρειάζεται ένα σοβαρό κράτος για να πειστεί πως κάτι μπορεί ακίνδυνα να συνεχίσει να συμβαίνει. Να συνεχίσει, ναι, όμως ακίνδυνα. Ακίνδυνα και με αποδείξεις. Τις αποδείξεις που, για τ’ οτιδήποτε, οφείλει να τις φέρνει στο τραπέζι αυτός που το υποστηρίζει. Μέχρι τότε, πιστός ή άπιστος, πρέπει πρώτα και κύρια να ‘σαι ακίνδυνος για τους άλλους. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να τιμήσεις το μεγάλο δώρο που σου ‘κανε ο Θεός ή/και η εξέλιξη: το μυαλό σου!
Υ.Γ. Την περίοδο της Πανώλης, η εκκλησιαστική και κυβερνητική εντολή που κυριαρχούσε στην Ευρώπη ήταν: μπείτε στην εκκλησία και προσευχηθείτε. Αποτέλεσμα; Πολλοί άνθρωποι, κλειστός χώρος, ο ένας οδηγούσε εν αγνοία του στο θάνατο τον άλλο. Ο μόνος που δεν φέρει ευθύνη για κείνη την επικίνδυνη αφέλεια, είναι ο Θεός…
