Το καλοκαίρι μαζί με τη ζέστη, τα παγωτά και τις διακοπάρες στις παραλίες, φέρνει μαζί του και μια από τις πιο όμορφες παιδικές μας αναμνήσεις. Τα θερινά σινεμά, ένας τόπος λατρείας στα πέρατα αυτής της χώρας. Η επαφή μαζί τους ξεκινά όταν ήμασταν μικροί και στεκόμασταν πλάι σε γονείς ή παππούδες περιμένοντας στην ουρά. Με το που κόβαμε εισιτήριο, μπαίναμε τρέχοντας σχεδόν να πιάσουμε την καλύτερη θέση, ώστε να απολαύσουμε τους αγαπημένους μας ηθοποιούς, σε εκείνο το μεγάλο, τρομακτικό μα τόσο δελεαστικό λευκό πανί. Στο μυαλό μας άλλωστε ο θερινός σινεμάς ήταν αυτό ακριβώς και τίποτα παραπάνω. Μια μηχανή προβολής, μια παλιά μπομπίνα, καμιά 50ρια πλαστικές καρέκλες και αυτό το μαγικό πανί, που δίνει σε έρωτες, πάθη, μάχες, λάθη, γέλιο και δάκρυ… πνοή.
Εμείς εδώ φίλε προβοκάτορα, είμεθα από την πλευρά των ρομαντικών της γης ετούτης. Όσο και αν δεν μας φαίνεται κάποιες φορές, γουστάρουμε πλατείες, μπαλκόνια, ταράτσες και θερινά σινεμά. Τα τελευταία άλλωστε, είναι κάτι μεγαλύτερο από μια σινεφίλ απόλαυση. Δεν είναι πάντα η ταινία που θα δεις άλλωστε, όσο η τελετουργία. Μια υπέροχη καλοκαιρινή απόδραση, μια αφορμή να δούμε φίλους, να γνωρίσουμε ανθρώπους, να κλάψουμε να γελάσουμε, να αισθανθούμε και πάλι. Να νιώσουμε αυτό το αεράκι να μας χαϊδεύει τα μάτια και τα μαλλιά, να κλέψουμε ένα φιλί εκεί στα κρυφά. Χαιρόμαστε πολύ λοιπόν όταν βλέπουμε, πως τα θερινά τα σινεμά πληθαίνουν γύρω μας, πολλαπλασιάζονται μαζί με όσους τα ακολουθούν πιστά. Φυτρώνουν σε κάθε γειτονιά της Αθήνας και της τιμημένης επαρχίας γεμίζοντας μας όμορφες στιγμές που αύριο θα γίνουν αναμνήσεις. Μα τους Θεούς της Έβδομης Τέχνης, όλοι οι θεατές στέκονται υπομονετικά στην ουρά, κρυφοκοιτούν τις μπυρίτσες και τα καλαμάκια που ψένονται και μας ανοίγουν την όρεξη.
Τα θερινά σινεμά, είναι χώροι που ξεκινάμε να πάμε μόνοι και καταλήγουμε παρέα και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο τους! Και αν κάτι έχει σημασία στις μέρες μας, είναι αυτό ακριβώς. Οι παρέες και η συντροφιά. Είτε βρισκόμαστε κάτω από την Ακρόπολη στο βραβευμένο ως καλύτερο θερινό σινεμά παγκοσμίως Σινέ Θησείον, είτε στο Σινέ Μελίνα στην Δραπετσώνα, είτε στο Κατερίνα στο Χαϊδάρι η αίσθηση είναι η ίδια. Ελευθερία και μυρωδιές από δέντρα και ανθισμένα λέλουδα να γεμίζουν τα ρουθούνια μας. Παράλληλα, απέναντι μας στο πανί, παίρνουν ζωή οι μεγαλύτεροι έρωτες της ανθρωπότητας και όλα εκείνα τα φιλιά που μας απαγόρεψαν να δούμε. Μιλάμε για αυτά τα λογοκριμμένα φιλιά που υπήρχαν στην αριστουργηματική σκηνή του Σινεμά ο Παράδεισος, που υπέγραψε ο Τζουζέπε ο Τορνατόρε.
Αυτή δεν είναι πράγματι, η υπερβατική δύναμη του σινεμά; Να προβάλλει όσα η ζωή και η καθημερινότητα μας, λογόκρινε. Γι’ αυτό γουστάρουμε τα θερινά, με τις παλιές νέον επιγραφές και τις παγωμένες μπύρες και εκείνες τις καρέκλες σκηνοθέτη, να χυνόμαστε κάποιο ήσυχο βράδυ του Αυγούστου και κάποιο ατίθασο απόγευμα του Ιούλη! Τα περιμένουμε πώς και πώς άλλωστε, μαζί με την ταινία που δεν προλάβαμε να δούμε τον χειμώνα και την παίζει στην προβολή των 21:30. Ψάχνουμε τρόπους να φύγουμε νωρίτερα από την δουλειά γιατί αύριο παίζει την αγαπημένη μας ταινία και δεν την έχουμε δει ποτέ σε θερινό. Αδημονούμε να πετύχουμε ξανά εκείνο το πρόσωπο και να μιλήσουμε για Τζάρμους και Ταραντίνο, για Ντε Νίρο και Λαρς Φον Τρίερ, για τα Φτηνά Τσιγάρα του Χαραλαμπίδη, για εκείνο το αμερικανικό φιλμ νουάρ του 1950, που δεν θυμόμαστε τον τίτλο, για Φελίνι και Βιμ Βέντερς.
Βλέπεις έχει από όλα ο θερινός ο σινεμάς. Και μπαξέδες με λουλούδια, και παγωμένες σπιτικές βυσσινάδες και δέντρα με ίσκιο και απαγορευμένους έρωτες και κωμωδία με ολίγον δράμα, και δράμα με μπόλικα αστεία. Για αισθηματίες και ρομαντικούς, βιαστικούς και αργοπορημένους, γελαστούς και λυπημένους, κυνηγημένους και ερωτοχτυπημένους, σινεφίλ και άλλους που έχουν μια πιο επιδερμική σχέση με τον κινηματογράφο!
Για όλους αυτούς και όλους εμάς, όσο υπάρχουν θερινά σινεμά, υπάρχει ελπίδα.
