Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ξανά (για 4η συνεχόμενη φορά!) “χρυσός” σε πανευρωπαϊκό. Η Κατερίνα Στεφανίδη κι η Νικόλ Κυριακοπούλου έκαναν το 1-2 στο άλμα επί κοντό. Η Βούλα Παπαχρήστου (ανεξάρτητα απ’ την άποψη που έχω εγώ ή ο οποιοσδήποτε για το άτομό της) είναι χρυσή στο τριπλούν. Ο Τσιτσιπάς πέταξε έξω απ’ το Rogers Cup τον Τζόκοβιτς, τον Ζβέρεφ και τον Άντερσον για να χάσει στον τελικό απ’ τον σπουδαίο Ράφα Ναδάλ. Και βάλε και κολύμβηση, και βάλε και μήκος, κι όλα αυτά ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΛΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. Κι ωστόσο…
Στην Ελλάδα δεν ιδρώνει και τόσο τ’ αυτί μας. Ακόμη κι αν τ’ αθλήματα του στίβου (έστω, χωρίς… τριπλούν και επί κοντό!) είναι τα μόνα που προήλθαν καθαρά και ξάστερα από τούτη δω τη χώρα, εμείς ένα πράγμα μάθαμε κι αυτό θ’ αποζητάμε μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Κι όπου ήλιος, γράψε…
…Ελληνικό Ποδόσφαιρο: Η βασανιστική γοητεία του άπιαστου!
Κανείς δεν αμφισβητεί τον άρχοντα των σπορ, ούτε και την υπέρμετρη γοητεία που αυτός ασκεί στα πλήθη. Ακόμα κι αν είσαι “μπασκετικός” σαν και του λόγου μου, ακόμα κι αν τη “μπάλα” τη βαριέσαι όταν δεν την κλωτσάνε οι καλύτεροι – στα Μουντιάλ και στα Τσάμπιονς Λιγκ -, ακόμα κι έτσι, το παραδέχεσαι: το ποδόσφαιρο έχει τη μαγεία του. Αλλά. Ή μάλλον, ΑΛΛΑ.
Είναι μάλλον παράξενο, πώς διάολο στο όνομα ενός ποδοσφαίρου που σου ‘χει χαρίσει μέχρι στιγμής μονάχα κάτι σκόρπια πυροτεχνήματα και μπόλικες πίκρες, γυρνάς την πλάτη σχεδόν ΣΕ ΟΛΑ τα υπόλοιπα αθλήματα, στα οποία έχεις τεράστιες επιτυχίες. Και λογίζω μέσα σ’ αυτά και το τένις. Όχι επειδή ένας Τσιτσιπάς με δυο χαμένους τελικούς έκανε ξαφνικά την Ελλάδα… “αντισφαιρομάνα”, αλλά γιατί τουλάχιστον μέχρι και στο τένις, υπάρχει αυτή η μια ελπίδα να δούμε στα επόμενα χρόνια ένα Γκραν Σλαμ να καταλήγει σε ντόπια χέρια. Πόσες αντίστοιχες ελπίδες έχουμε στο ποδόσφαιρο να “σηκώσουμε” ένα Τσάμπιονς Λιγκ; Πόσες έχουμε για ένα Γιουρόπα; Και κυρίως, πόσες είχαμε ποτέ στην ιστορία μας;
Ελληνικό Ποδόσφαιρο: Ο πιο άδικος νικητής στον πιο άδικο αγώνα.
Μην το ψάχνεις και πολύ. Αν εξαιρέσει κανείς την ευκαιρία του Παναθηναϊκού στον τελικό του Γουέμπλεϊ, και φυσικά του θαύμα του 2004, η Ελλάδα ποτέ ξανά δεν έφτασε στην πηγή για να πιεί λίγο νεράκι. Ίσως έφτανε ως ένα σημείο, ίσως έκανε μια καλή πορεία, αλλά δεν άγγιζε το θαύμα. Ένα θαύμα που σ’ άλλες χώρες του κόσμου το λένε απλά: ρεαλιστικό στόχο. Όμως η Ελλάδα είναι μικρή, είναι φτωχή, είναι αδύναμη. Προς τι η γκρίνια (μου) λοιπόν, που αγαπάει με πάθος ένα άθλημα χωρίς να βλέπει αποτελέσματα σ’ αυτό; Στο τέλος-τέλος, αυτό δεν είναι ρομαντισμός;
Έτσι θα ήταν τα πράγματα, αν η Ελλάδα δεν είχε επιτυχία ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ άθλημα. Όμως η “μικρή, φτωχή κι αδύναμη”, είναι μια απ’ τις πιο μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι μια χώρα που καταφέρνει σπουδαία πράγματα στον στίβο. Είναι η χώρα που “έβγαλε” τον αδιαμφισβήτητα καλύτερο αθλητή του κόσμου στου κρίκους για τη γενιά που παρακολουθούμε σήμερα. Είναι μια χώρα που είχε ανέκαθεν αξιοπρεπέστατο βόλεϋ κι ακόμη καλύτερο Πόλο (με αποκορύφωμα τις εμφανίσεις των εθνικών σε άντρες και γυναίκες, αλλά και το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ του αντρικού Ολυμπιακού).
Κι επειδή μίλησα πριν για ρομαντισμό, αυτό είναι διάολε ρομαντισμός! Το παραμύθι της “Σταχτοπούτας” μίλησε ελληνικά πολλές, πολλές, ΠΟΛΛΕΣ φορές σε τόσα αθλήματα, που η Σταχτοπούτα άρχισε πια να ‘χει τη δική της κολεξιόν σε γοβάκια κι έγινε βασίλισσα με τα όλα της. Όμως ο μέσος Έλληνας φίλαθλος συνεχίζει να στρέφει την πλάτη του, άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε προκλητικά στα επιτυχημένα σπορ της Ελλάδας. Δεν τον νοιάζουν οι πριγκίπισσες, δεν τον νοιάζουν οι βασίλισσες, δεν τον απασχολούν οι αγώνες κι ο ιδρώτας. Ο μέσος Έλληνας φίλαθλος έχει το βασιλιά του. Κι αυτός λέγεται…
…Ελληνικό Ποδόσφαιρο: Ένας κακός βασιλιάς, κι ούτε μια τόση δα επανάσταση!
Βρομιά, δολοπλοκίες, όπλα, κακή ατμόσφαιρα, κακό παιχνίδι. Κι όλα αυτά, μέσα στο χωριό μας, αφού το να βγούμε στην “‘πόλη” των ευρωπαϊκών διοργανώσεων με αξιώσεις, φαντάζει σήμερα απίθανο. Κι ωστόσο, αυτό το παιχνίδι που κάθε χρόνο σε γεμίζει νεύρα κι απογοήτευση (ο,τι ομάδα κι αν υποστηρίζεις), συνεχίζει να έχει σήμερα τους Έλληνες μαζί του. Συνεχίζει να τους έχει υποστηρικτές, ΣΙΓΟΥΡΑ περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, ΙΣΩΣ περισσότερο κι απ’ το (εκ του αποτελέσματος) εθνικό μας σπορ: το μπάσκετ! Και δεν τους κατηγορώ γι’ αυτό.
Απλώς αναρωτιέμαι. Γιατί; Είναι πια τόσο μεγάλη η γοητεία αυτού του αθλήματος, ώστε για το μαράζι του να μην μπορούμε να χαρούμε τις τόσες επιτυχίες των υπολοίπων; Απάντηση δεν έχω, μονάχα αναρωτιέμαι…
