Για την ακρίβεια 380 ευρώ. Αυτός ήταν περίπου ο μισθός ημιαπασχόλησης σε εισπρακτική εταιρία το μακρινό 2005. Και τι καταπληκτική χρονιά αυτό το 2005. Οι πανηγυρισμοί από την κατάκτηση του Euro δεν είχαν ακόμα καταλαγιάσει, η Έλενα χτύπαγε πρωτιά με το My Number One και η εθνική σήκωνε ευρωμπάσκετ με αντίπαλο τη Γερμανία του τεράστιου του Ντιρκ του Νοβίτσκι. Το κραχ του ’99 έμοιαζε μακρινός εφιάλτης, στη Φαντασία Live δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε τις Τρίτες και λέξεις όπως ασφάλιστρα κινδύνου αθέτησης και ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό μας.
Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Τίποτα απολύτως.
Όλα ξεκίνησαν όταν συνειδητοποίησα πως δεν έχω μία για να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Φοιτητής εκείνη την περίοδο, πάταγα στη σχολή κάθε δεύτερη Πέμπτη με ευνοικό άνεμο, οπότε λέω ας κάνω ένα διάλειμμα και να πιάσω μια δουλειά. Είχα ένα γνωστό που δούλευε σε τηλεφωνικό κέντρο μόλις 5 λεπτά από το σπίτι μου. Έλα μου είπαν. Θα είναι καλά μου είπαν…
Πάω το λοιπόν στην εταιρία, η οποία προσφέρει εισερχόμενες και εξερχόμενες κλήσεις για διάφορους πελάτες. Για παράδειγμα παίρνεις τηλέφωνα και πουλάς συνδέσεις εταιρίας κινητής τηλεφωνίας ή δέχεσαι κλήσεις και αναλαμβάνεις την εξυπηρέτηση πελατών εκ μέρους εταιρίας πακέτου τηλεοπτικών καναλιών. Ωραία μέχρι εδώ. Έλα όμως που εμένα με έβαλαν σε τμήμα ληξιπρόθεσμων οφειλών μεγάλης τράπεζας η οποία απ’ότι κατάλαβα ήταν και ο μεγαλύτερός πελάτης τους.
Η δουλειά πάει κάπως έτσι: ο εργαζόμενος της εισπρακτικής εταιρίας, καλεί τους πελάτες της τράπεζας οι οποίοι χρωστάνε, προσπαθώντας να διαπραγματευτεί το χρόνο και τον τόπο καταβολής της οφειλής. Αν έπαιρνες δηλαδή τηλέφωνο κάποιον και σου έλεγε π.χ. θα πληρώσω τη Δευτέρα στο τάδε κατάστημα, εσύ σημείωνες στην καρτέλα του μια υπόσχεση πληρωμής για τη Δευτέρα. Αν τα έβαζε όντως ο άνθρωπος τα λεφτά τη μέρα που σημείωνες, είχες μια επαληθευμένη υπόσχεση πληρωμής η οποία περιείχε και ένα μικρό μπόνους. Φυσικά το ποσό του μπόνους ήταν αστείο και σκοπό είχε να δώσει κίνητρο στους τηλεφωνητές να πιέσουν τους οφειλέτες να εξοφλήσουν.
Και κάπου εδώ υπάρχει η πρώτη αλητεία. Σύμφωνα με την ελληνική και κοινοτική νομοθεσία απαγορεύεται ρητά η δημοσιοποίηση προσωπικών αρχείων των πελατών μιας εταιρίας σε τρίτους, χωρίς πρώτα να τους ενημερώσει. Δηλαδή η τράπεζα δίνει κατά παράβαση του νόμου στοιχεία των πελατών της σε μια άλλη εταιρία η οποία αναλαμβάνει και πάλι παρανόμως να την εκπροσωπήσει. Στα στοιχεία αυτά συμπεριλαμβάνονται: ονοματεπώνυμο οφειλέτη, διεύθυνση, τηλέφωνα και ό,τι δάνεια και κάρτες έχει στο όνομά του. Για να καταλάβεις το μέγεθος της αλητείας, σου λένε ψευδώς ότι καλούν από την τράπεζα και άμα τους ζητήσεις τηλέφωνο για να τους καλέσεις πίσω, σου δίνουν τον αριθμό στα κεντρικά της τράπεζας για να μην καταλάβεις τη λαμογιά.
Μίσησα τη δουλειά από την πρώτη μέρα αν και άντεξα τελικά 3 ατέλειωτους μήνες. Είχα ακούσει στο τηλέφωνο όλο αυτόν τον καιρό από καντήλια μέχρι ανέκδοτα (τα δεχόμουν με την ίδια σοβαρότητα και τα δύο), αλλά είχε τύχει όμως να ακούσω και μια γιαγιά να κλαίει στο τηλέφωνο λόγω των οικονομικών προβλημάτων της, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Βέβαια για να δικαιολογηθώ και ‘γω μπας και μετριαστούν και οι ρημάδες οι τύψεις, σαν καινούριος στην εταιρία αναλάμβανα ενημερώσεις πελατών που χρώσταγαν καναδυό μήνες, οπότε στο τηλέφωνο ήμουν αρκετά χαλαρός και όσο πιο ευγενικός λέγοντας «απλά να σας ενημερώσω» και «αν μπορείτε να καταβάλετε τη δόση για να αποφύγετε τους τόκους» και άλλες τέτοιες παπάτζες, λες και ο άλλος δεν ξέρει ότι χρωστάει τη δόση του ή ότι γουστάρει να του τα τρώνε οι τράπεζες στους τόκους.
Υπήρχαν όμως και άτομα που δούλευαν εκεί, τα οποία δεν ξέρω τι σκατά είχαν μέσα στο κεφάλι τους. Νόμιζαν προφανώς ότι είναι κάποιου είδους τραπεζικοί νταβατζήδες που συμπεριφέρονταν λες και χρώσταγαν στους ίδιους. Οι οικονομικοί αυτοί βιτζιλάντε έπαιρναν τηλέφωνα συνεχώς σε σπίτια, κινητά, τηλέφωνα εργασίας και μίλαγαν στους ανθρώπους με τον χειρότερο τρόπο.
Μερικά χρόνια μετά βγήκαν στη φόρα τα κρυφά βίντεο με την εκβιαστική δράση των εισπρακτικών. Πέρυσι, ειρηνοδικείο επιδίκασε αποζημίωση 6.000 ευρώ σε δικηγόρο, επειδή δέχτηκε οχλήσεις από εισπρακτική εταιρία χωρίς να έχει ενημερωθεί από την τράπεζά του πως αυτή διαβίβασε τα στοιχεία του, κάτι που δημιουργεί φυσικά και δεδικασμένο.
Οι ανάγκες μια κοινωνίας καθορίζουν την ηθική της. Η ανεξέλεγκτη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος συνέβαλε στη φτωχοποίηση της κοινωνίας μας. Άρα η λειτουργία αυτών των εταιριών εκτός από παράνομη σύμφωνα με την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων είναι και ανήθικη.
Σε όσους υποστηρίζουν τη λειτουργία των εισπρακτικών, εύχομαι πραγματικά να μην χρειαστεί ποτέ να πέσουν στα νύχια τους.
Σε όσους εργάζονται σε εισπρακτική μια υπενθύμιση: Η ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ.
