Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που χρειαζόμαστε αγάπη, φροντίδα κι ένα “όλα θα πάνε καλά”. Σε αυτές τις στιγμές, θα μπούμε σε ένα ταξί και θα πούμε στον οδηγό να μας πάει στην διεύθυνση που ξέρουμε ότι θα μας τα προσφέρει απλόχερα. Η δική μου διεύθυνση για πολλά χρόνια βρισκόταν στο Κουκάκι.
Από τότε όμως που εμείς και οι φίλοι μας σκορπίσαμε άνα την Ευρώπη, στις στιγμές SOS το πιο κοντινό καταφύγιο βρίσκεται, στην καλύτερη περίπτωση, σε μίνιμουμ απόσταση δύο ωρών. Το Κουκάκι Μου έγινε Εδιμβούργο, το ταξί αεροπλάνο και ο τραπεζικός λογαριασμός μηδέν!
Το καλό βέβαια με το να μένεις στην Γαλλία είναι ότι μπορείς να ταξιδέψεις πολύ οικονομικά ακόμα και την τελευταία στιγμή που το αποφασίζεις. Έτσι λοιπόν, έκανα την τρέλα, πήρα από αυτές τις φτηνές πτήσεις -θα πέσει δε θα πέσει το αεροπλάνο- και σε δυο ώρες βρισκόμουν από το συννεφιασμένο και πολύβουο Παρίσι στο ηλιόλουστο και ήρεμο Εδιμβούργο. Ή αλλιώς… Στην Αθήνα του Βορρά!
Με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα θα δεις ότι το Εδιμβούργο αποκαλείται “Αθήνα του Βορρά” για πολλούς λόγους. Μια πρώτη σύγκριση μεταξύ των δυο πόλεων φανέρωνε ότι είχαν την ίδια τοπογραφία, καθώς η Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου αντιστοιχούσε με την Ακρόπολη στην Αθήνα. Κι οι δυο πόλεις βρίσκονταν σε πεδιάδα, που κατέληγε σε λιμάνι: ο Πειραιάς στην Αθήνα και το Λειθ στο Εδιμβούργο. Επίσης, όντας η πόλη του Εδιμβούργου κέντρο του Διαφωτισμού, με προσωπικότητες όπως ο Ντέιβιντ Χιουμ κι ο Άνταμ Σμιθ, πολλοί ήλπιζαν πως θα επηρέαζε πολιτισμικά το Λονδίνο με τον ίδιο τρόπο που η Αθήνα επηρέασε τη Ρώμη.
Μια χαρά όλα αυτά. Ένας ακόμα λόγος όμως που το Εδιμβούργο είναι η Αθήνα του Βορρά για εμένα, είναι η παρουσία του φίλου μου Π. εκεί.
Έχοντας το προνόμιο να έχω προσωπικό ξεναγό στην πόλη κάποιον “ντόπιο” γνώρισα μέρη που σε προηγούμενη επίσκεψη δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα μάλιστα, έμαθα πως το Εδιμβούργο αναδείχθηκε η πόλη με τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Βλέποντας τη ζωή εκεί, πλέον δεν απορώ γιατί…
Έκανα σαν μωρό ανεβαίνοντας στον πάνω όροφο του λεωφορείου (ω! Τι τουρίστας!), μπήκα σε κλίμα γιορτών με τα λαμπιόνια και τα χριστουγεννιάτικα bazaar, λάτρεψα τα βιβλιοπωλεία με τις παλιές εκδόσεις, μάζεψα κοχύλια στην παραλία του Πορτομπέλο σαν να ήταν Δεκαπενταύγουστος, χάθηκα στα στενά της παλιάς πόλης, δοκίμασα φορέματα εποχής στα vintage μαγαζάκια του κέντρου, ήπια ό, τι μπορεί να παράγει η Σκωτία σε αλκοόλ, έγινα η ζωντανή βιτρίνα ενός εναλλακτικού καφέ στην άκρη της πόλης, απέκτησα δυο καινούριους υπέροχους φίλους, αναρωτήθηκα πως θα ήταν να εγκατέλειπα το Παρίσι και να ζούσα μόνιμα εκεί, και επιβεβαίωσα όλα τα στερεότυπα για τους μεθυσμένους Σκωτσέζους, βλέποντας τη γειτόνισσα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση να μας χτυπάει την πόρτα του σπιτιού στις 3 το πρωί και να ζητάει στέγη έχοντας κλειδωθεί απέξω.
Ερωτεύτηκα το Εδιμβούργο γιατί μου έδωσε αυτό που είχα ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Ηρεμία, φροντίδα, αγάπη, και ένα “όλα θα πάνε καλά”, γραμμένο με τεράστια γράμματα έξω από την “Scottish National Gallery of Modern Art”.
ΥΓ.: Συμβουλή! Πάρε το επόμενο ταξί, τρένο, λεωφορείο, αεροπλάνο, πήγαινε στην δική σου πολύτιμη διεύθυνση και πίστεψέ με… “όλα θα πάνε καλά!”
