Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι η κουβέντα στα γραφεία του Provocateur ξεκίνησε την στιγμή που την μεγάλη τηλεόραση στο κέντρο της αίθουσας με τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό, «αγκάλιαζε» η φωνή του πρωθυπουργού, ο οποίος λίγο πριν είχε κάνει δηλώσεις για την τρόικα από γνωστό ξενοδοχείο.
Δίπλα μου, η Λήδα Πιμπλή «σφυροκοπάει» με μανία τα πλήκτρα του υπολογιστή της με νύχια που τα έχει βάψει σ’ ένα υπέροχο “ντοματί”, καταγράφοντας τις σκέψεις που αργότερα θα αναρτήσει με θέμα «Μπαλτάκος vs Ερντογάν». Η Αλεξάνδρα Τσόλκα, που κάθεται ακριβώς απέναντι, επιχειρεί να νουθετήσει τη Φανή Πλατσατούρα μ’ ένα και μοναδικό σκοπό: Να ενημερωθεί (η Φανή) για την προσφορά του Freddie Mercury στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Ταυτόχρονα, έχει ολοκληρώσει το κείμενό της για τα έργα και τις ημέρες του Όσκαρ Ουάιλντ με τον μοναδικό «τσολκίστικο» τρόπο γραφής της. Η αφεντιά μου «χτενίζει» ένα κείμενο με τίτλο «Το τέλος των ιδεολογιών και η τυραννία των αγορών».
Η Πιμπλή σταματάει το σφυροκόπημα των πλήκτρων μόνο για να κεράσει την Τσόλκα μανταρίνι, καθώς είναι απολύτως πεπεισμένη ότι η ανημπόρια που νιώθει η Αλεξάνδρα τις τελευταίες μέρες οφείλεται στην κακιά διατροφή… Ο Ντίνος Ρητινιώτης μου εξηγεί όσο πιο διακριτικά μπορεί, καθώς «χτενίζει» τα κείμενά μου πριν ανέβουν στο site, αν μπορώ να τοποθετώ την «τελεία» στο τέλος της λέξης και όχι έξι εκατοστά μετά. Γα μια ακόμη φορά του υπόσχομαι ότι θα το προσπαθήσω, έτσι για να «έχουμε να λέγαμε». Γενικώς είμαστε όλοι τόσο «αλλού» που το μόνο που μας ενώνει εκείνη την στιγμή είναι η θανατηφόρα επιθυμία να χαμηλώσουμε την τηλεόραση που μας «σκίζει» τα εγκεφαλικά κύτταρα. Ας όψονται τα παιδιά του Newpost και η προσήλωσή τους στις ανάγκες του ρεπορτάζ…
Αν και την στιγμή που γράφω όσα γράφω, το Σαββατοκύριακο απέχει, «πετάγομαι» σαν το σπασικλάκι στο σχολείο και κοιτάζοντας την Πιμπλή, της λέω: «Τι θα κάνουμε με τα κείμενα του Σαββατοκύριακου». Η Λήδα αναστενάζει… Πρέπει να ενημερώσω όσους είστε αδαείς με το συναρπαστικό επάγγελμά μας, ότι σ’ ένα site που δημοσιοποιεί 15 με 20 πρωτογενή κείμενα την μέρα, οφείλουμε να στοκάρουμε και κείμενα για το Σαββατοκύριακο… Απλό δεν το λες. Για να έχουμε ένα «ασφαλές» menu, πρέπει να γράφουμε και με τα δάχτυλα των ποδιών άμα λάχει…
Με το μυαλό «χλαπάτσα» από το σφυροκόπημα πληροφοριών για τον Ρωμανό, το μέιλ των 48 σελίδων που στείλαμε στην τρόικα, τις δηλώσεις Τσίπρα και την Σία Κοσσιώνη να μας ενημερώνει από τις ειδήσεις του ΣΚΑΪ ότι στην Ουκρανία (νομίζω) η θερμοκρασία έχει πέσει κάτω από τους -30, προτείνω θέμα: «Ρε παιδιά, στην μεγάλη καψούρα μας τι τραγούδια ακούτε; Θέλω να γράψω κείμενο αφιερωμένο σε όλους που πόνεσαν και αγάπησαν!» Αστραπιαία σήκωσαν τα μάτια από τους υπολογιστές και η Πιμπλή είπε: «Μην το συζητάς! Τέλειο θέμα, πιάσε και γράφτο»…
Έτσι λοιπόν φτάνουμε σήμερα να έχουμε επιλέξει τραγούδια καψούρας, όπου στα χορευτικά ερμηνεύουν η Τσόλκα και η Πιμπλή, εγώ στα back vocals και ο Ντίνος Ρητινιώτης -επειδή σαφέστατα έχει αγαπήσει και γλεντήσει τον έρωτα και τον χωρισμό- χτυπάει παλαμάκια.
Ξεκινάω με την Τσόλκα η οποία έχει μια εμμονή στην Άντζελα Δημητρίου! «Κοπήκατε»; Εγώ να δείτε, που όταν πρότεινε τα τραγούδια, μου τα τραγουδούσε κιόλας…
Πρώτη επιλογή της Αλεξάνδρας το “Φωτιά στα Σαββατόβραδα”. (Επιλέγω να το ακούσετε με τα λόγια γραμμένα με εξαιρετική ορθρογραφία, αλλά είμαι βεβαία ότι η Τσόλκα δεν θα διόρθωνε τίποτα).
Με την συγκεκριμένη επιλογή η Τσόλκα αποκαλύπτει και τον “παλιοχαρακτήρα” της.
Καλά, γελάστε όσο θέλετε αλλά αν και οι δύο ακούμε rock, στο άκουσμα του συγεκριμένου την συγκεκριμένη στιγμή, τα δάκρυα (μου) πέντε σγουγγάρια δεν έφταναν για να μαζέψω. Και φυσικά, μετά του ζήτησα να κάνει λίγο πιο πέρα… Κάθισα στον υπολογιστή μου και επέλεξα:
… όμως τον περιμένουμε στην “γωνία” γιατί και εμείς Ντινάκο μου έχουμε “ρουφήξει” το μεδούλι του Bruce Dickinson αλλά στα μεγάλα ντέρτια χτυπάμε και έναν Μητροπάνο!
Όπως κάνει, για παράδειγμα η Λήδα Πιμπλή που και εμπειρίες ζωές έχει και χορτασμένη είναι και γουστάρει Θεσσαλονίκη…
Και για να τελειώνουμε… Αφιερώνουμε σε όλους σας, στα πάθη μας και στα λάθη μας…
