Διάβαζα τη στήλη του Κοσμά Βίδου στο BHMAgazino που έγραφε ότι κι αυτός δεν την ήθελε την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου. Για λόγους κοντινούς προς τους δικούς μου, αλλά δεν θα τα συζητήσουμε τώρα αυτά. Εκεί που θα σταθώ, γιατί έχει μια σημασία, είναι ότι ο συνάδελφος με αφορμή την Πανεπιστημίου έθιξε δυο “έργα” που δεν ξέρεις πρέπει να δακρύσεις ή να ξεκαρδιστείς όταν τα βλέπεις: Την πλατεία Ομονοίας και την πλατεία Κολωνακίου. Δυο εγκλήματα, δυο πανούκλες, δυο συμφορές, που ασχημαίνουν ακόμη περισσότερο μια ήδη άθλια πρωτεύουσα.
Η πλατεία Ομονοίας είναι το μυστήριο πράγμα, που όσο πιο πίσω πας στο χρόνο τόσο ομορφότερη μοιάζει. Και κάθε περαιτέρω παρέμβαση την έκανε φουλ αηδία. Ώσπου άγγιξε το τζάκποτ με την τελευταία αναδιαμόρφωσή της. Όταν έπαψε να είναι πλατεία κυκλική που διευκόλυνε την κυκλοφορία των οχημάτων κι έγινε μια άσχετη παπάρα πολυγωνικού σχήματος. Για να βολτάρουν οι πεζοί υποθέτω, μόνο που κανείς δεν βολτάρει στην Ομόνοια πλέον. Διότι το καλοκαίρι ψήνεσαι για να φτάσεις από τη μια άκρη ως την άλλη και το χειμώνα σε παίρνει ο διάολος από τη γλίτσα. Το μόνο που κατάφεραν οι αναμορφωτές ήταν να προσφέρουν μερικά τετραγωνικά μέτρα τσιμέντο στα δόλια τα πρεζόνια για να κάνουν τη δουλειά τους υπό το σεληνόφως.
Αντίστοιχο πρόβλημα δεν υφίσταται στην πλατεία Κολωνακίου, καθότι η ζουζού δεν πρωταγωνιστεί στην επικράτειά της. Εκεί έχει τον πρώτο λόγο το μπετόν, αυτό το “τόσο παρεξηγημένο υλικό” όπως είχε δηλώσει το αρχιτεκτονικό δίδυμο Αντωνακάκη που την επανασχεδίασε. Τόσο παρεξηγημένο, που όπου και να κοιτάξεις όταν στέκεσαι στο μέσον της πλατείας μόνο μπετά βλέπεις! Και κανά δεντράκι, εντάξει, από αυτά που φυτεύτηκαν για να κρύψουν εν τέλει το ανοσιούργημα. Αυτό το βλαχομπαρόκ κατασκεύασμα που θα μπορούσε να δουλέψει μόνο απλωνόταν σε δεκαπλάσια τετραγωνικά μέτρα. Όπως είναι τώρα, φέρνει περισσότερο σε έκθεση ιδεών ενθουσιώδους φοιτητού, νεοσσού, που προσπαθεί να χωρέσει σε ένα τόσο δα μέρος όλη τη σοφία του κόσμου. Και προκύπτει μπάχαλο…
Την ίδια ώρα, αργά αλλά σταθερά προχωράει το αυτοδιαχειριζόμενο πρότζεκτ της πλατείας Ναυαρίνου. Περνάω και δυο και τρεις φορές την εβδομάδα από εκεί και όλο και κάτι προστίθεται. Φτιάχτηκαν οι διάδρομοι, έπεσε σενιάρισμα στα τοιχάκια, συντηρείται η παιδική χαρά. Και το περιβόλι είναι υπό διαρκή επίβλεψη και περιποίηση. Ναι, ναι, ξέρω ότι που και που σκάνε ταλαίπωροι άνθρωποι στην πλατεία για να ζητιανέψουν και καμιά φορά εμφανίζονται και κάτι καλόπαιδα που θέλουν ν’ ανοίξουν μαγαζάκια βρωμερά επί τόπου. Συμβαίνουν όμως αυτά στην Ελλάδα σήμερα, πλην Κηφισίας βεβαίως, Κεφαλαρίου και Εκάλης.
Ακόμη κι εκεί πάντως, στα βασίλεια των λωτοφάγων, δεν εμφανίστηκε κανείς σωτήρας για να “φρεσκάρει με έργα” το τοπίο. Γιατί οι πλούσιοι δεν παίζουν με αυτά. Δεν παίζουν με την ποιότητα του βίου τους. Τα πειράματα τα πολεοδομικά (και το πλιάτσικο επίσης), γίνονται μόνο στην καμπούρα των φτωχών και των κατοίκων Δακτυλίου…
