Η παρέα αποφάνθηκε: τα γενέθλια της Ξένιας θα τα περάσουμε στον Βέρτη. Δημοκράτες άνθρωποι είμαστε, ακολούθησα την πλειοψηφική βούληση. Η μέρα του χρόνου που εθιμοτυπικά πηγαίνω στα μπουζούκια είχε φτάσει και είπα να το δεχτώ μοιρολατρικά.
Και βρίσκομαι, που λέτε, βράδυ Σαββάτου έξω από το κέντρο που τραγουδάει ο Νικόλας με την Ελενίτσα τη Φουρέιρα. Να περιμένω 31 χρονώ (χωρίς “ν”) μαντράχαλος στην ουρά. Στη σκιά του «δεν-κάνει-να-γελάσω-θα-μου-χαλάσει-το-image» πορτιέρη. Να σημειώσω μια μικρή λεπτομέρεια της ζωής, που μπορεί ωστόσο να τσακίσει την αξιοπρέπεια, τα νεύρα και την υπομονή κάθε φυσιολογικού ατόμου: Το δεκαλεπτάκι αυτό της αναμονής, περνούσαν από δίπλα μας και έμπαιναν απευθείας στο μαγαζί… VIP τυπάκια και τύπισσες με ύφος 1001 καρδιναλίων, που ήταν λες και είχαν πιάσει του πάπα τα κάκαλα. Το ποζεριλίκι που θα περίμενες να έχει θαφτεί σιγά-σιγά με την κρίση, το βλέπεις μπροστά σου κορδωμένο να ζει και να βασιλεύει. Το θετικό, βέβαια, είναι πως οι κονιόρδοι και οι μεγαλομανείς ευδοκιμούν σε πολύ συγκεκριμένα μέρη (καλή ώρα), τα οποία μπορείς κάλλιστα να αποφύγεις.
Τέσπα…
Περάσαμε, που λέτε, τη βάσανο της ουράς, μπήκαμε στο μαγαζί, αράξαμε στον καναπέ μας, ήπιαμε τα ποτά μας, κόψαμε την τούρτα μας, υπομείναμε την πιο-ενοχλητική-πεθαίνεις φωτογράφο, χορέψαμε τα τσιφτετέλια μας (πιωμένος ήμουν, σχωρέστε με), χαζέψαμε την Φουρέιρα που ναι μεν είπε τα μισά της τραγούδια playback αλλά μας άφησε με το στόμα ανοιχτό εξαιτίας του πάθους και της σκηνικής της παρουσίας (κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο λατινοαμερικάνικο βαλκανικό ταπεραμέντο της).
Βγήκε επιτέλους κι ο Βέρτης, που θεωρείται εδώ και καμιά οχταετία ένα από τα κορυφαία ονόματα των ελληνικών μπουζουκερί. Καμαρωτός-καμαρωτός και πάρε λουλουδικό και πάρε αφιερώσεις.
Ωραίο τυπάκι, δε λέω, χαμηλών τόνων κι ευγενικός. Αλλά κουραστικός ρε αδερφέ. Τόσο στο ρεπερτόριο του, όσο και ως φωνή. «Τούτος δω φίλε μου, δεν τραγουδάει, νιαουρίζει», μου είπε χαρακτηριστικά ο κολλητός μου ο Γιάννης. Και να ξέρετε πως ο Γιάννης δεν είναι όποιος κι όποιος. Είναι άνθρωπος με μουσική παιδεία, του οποίου τη γνώμη εκτιμώ και σέβομαι. Και πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος σοβαρός.
Ο φίλος μου ο Γιάννης ο σοβαρός, στην προχθεσινή μας έξοδο.
Και μιας και μιλάμε για σοβαρότητα. Την ίδια βραδιά έτυχε να βρίσκεται στο νυχτερινό κέντρο και ο Μάρκος ο Σεφερλής. Διακριτικά καθισμένος σε έναν καναπέ κι απομακρυσμένος από τους show-offιστές πρωτοτραπεζίτες, άκουγε ανέμελος τα τραγούδια του Γκάρφιλντ Βέρτη.
Η χαλαρή του έξοδος έλαβε τέλος όταν ο τελευταίος τον κάλεσε στην πίστα. Αργάμιση καθώς είχε φτάσει η ώρα, ο μάλλον κουρασμένος Μάρκος αρχικά δεν φάνηκε να ενθουσιάζεται με το κάλεσμα του τραγουδιστή. Μετά από κάνα δίλεπτο αμηχανίας, ωστόσο, ανέβηκε στη σκηνή και έδωσε ένα από τα γνωστά του ρεσιτάλ (μέρος του οποίου θα παρακολουθήσετε στο βίντεο που ακολουθεί).
Δεν ξέρω τι γίνεται με τα νούμερα της εκπομπής του, τα αφήνω αυτά για τα μιντιακά ξεφτέρια του Provocateur, αλλά ο τύπος στο είδος του είναι πολύ μπροστά. Και γι’ αυτό ξεχαρμανιάζει με τη πάρτη του και τον αγαπάει ο κόσμος (εκτός βέβαια από εκείνους που η παιδεία και το ποιόν τους δεν τους επιτρέπει να σκάνε χαμόγελο με… ρηχότητες και τη βρίσκουν μονάχα με τις ατάκες των Monty Python).
Εν κατακλείδι;
Σωραίος ρε συ Μάρκο, άσ’ τους να λένε!
Νίκο Βέρτη; Νιάου!
Ελενίτσα Φουρέιρα; Είσαι η Τζένιφερ Λόπεζ της Ελλάδας! Μα τι λέω; Των Βαλκανίων!
Ξανθιά χορεύτρια με το κοντό μαλλί που με κοιτούσες λάγνα κι επίμονα ενώ εγώ είχα δίπλα μου τη Λώρα και δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στο ερωτικό σου κάλεσμα, στείλε μου στο facebook; Καταπληκτικές οι φιγούρες σου!
