Όταν το 1889 εγκαινιάστηκε ο πύργος του Άιφελ, ο θαυμασμός, η αναγνώριση και οι έπαινοι προς το πρόσωπό του μεγάλου σχεδιαστή και μηχανικού δεν είχαν τελειωμό. Γρήγορα όμως έγινε γνωστό ένα μυστικό του πύργου, που ήταν η αιτία να συγκεντρώσει τον φθόνο της Παριζιάνικης ελίτ απέναντι του. Το μυστικό του πύργου ήταν ένα μικρό κρυφό ιδιωτικό διαμέρισμα που είχε δημιουργήσει κοντά στην κορυφή του, στο τρίτο επίπεδο.
Σε αντίθεση με τους βιομηχανικούς δοκούς που κυριαρχούν σε όλο το οικοδόμημα, το διαμέρισμα είναι διακοσμημένο και επιπλωμένο με το απλό στυλ που είναι προσφιλές στους επιστήμονες.
Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ταπετσαρίες σε ζεστά χρώματα, τα έπιπλα ντυμένα με μαλακές στόφες chintzes, ξύλινα ντουλάπια και ένα πιάνο με ουρά για να δημιουργεί ευχάριστη ατμόσφαιρα σε ένα ύψος περίπου 1000 ποδιών.
Δίπλα από το μικρό διαμέρισμα υπήρχε και ένα -επίσης μικρό- εργαστήριο που το χρησιμοποιούσε για την καθημερινή του ενασχόληση με την έρευνα και τα πειράματα.
Μόλις κυκλοφόρησε το νέο για την μικρή άνετη «φωλιά» του Άιφελ, ο φθόνος και η ζήλεια, στην υψηλή κοινωνία έφθασε στο ζενίθ. Συγχρόνως όμως, έπεφταν σαν βροχή τα αιτήματα για να το νοικιάσουν, έστω και για μια νύχτα, προσφέρονταςμάλιστα ιλιγγιώδη ποσά. Ο ίδιος όμως αρνήθηκε όλες αυτές τις προσφορές προτιμώντας να χρησιμοποιεί το χώρο για περισυλλογή, μελέτη και προσωπικό προβληματισμό.
Άλλωστε, εκεί ήταν και χώρος ψυχαγωγίας του, όπου δεχόταν τους φίλους του, όπως τον Τόμας Έντισον που όταν τον επισκέφθηκε στο χώρο αυτό του είχε φέρει ως δώρο ένα φωνόγραφο, συσκευή που πρόσφατα είχε εφεύρει.
Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια έχει επιτραπεί και πάλι η πρόσβαση στο χώρο από επισκέπτες προκειμένου να περιεργαστούν το χώρο. Πολλά από τα έπιπλα είναι τα πρωτότυπα και υπάρχουν επίσης δύο ομοιώματα, του Άιφελ και του Έντισον…
