Σύμφωνα με έναν επιστημονικό ορισμό, κάτι είναι χιουμοριστικό αν οι άνθρωποι το αξιολογούν γνωστικά ως αστείο, αν δημιουργεί “το θετικό συναίσθημα της διασκέδασης” ή αν προκαλεί γέλιο. Αλλά ενώ ο μέσος ενήλικας γελάει 18 φορές την ημέρα, το γέλιο δεν αποτελεί αξιόπιστο δείκτη. Μια γενική θεωρία, η οποία διατυπώθηκε από μια ομάδα κάτι ανύπαρκτων (ίσως και όχι) όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Χομπς, ο Ντεκάρτ και ο Μποντλέρ, υποστηρίζει ότι διασκεδάζουμε όταν μας κάνουν να νιώθουμε ανώτεροι από τους άλλους. Βαρύ, αλλά όχι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα.
Ο Φρόιντ, από την πλευρά του, υποστήριζε ότι τα απαγορευμένα πράγματα είναι ξεκαρδιστικά (επειδή το χιούμορ είναι μια βαλβίδα αποσυμπίεσης για την καταπιεστική ψυχική ενέργεια). Μια άλλη προσέγγιση, που ακούσαμε για πρώτη φορά από τον Καντ και τον Σοπενχάουερ και επιβεβαιώθηκε από τον Χένι Γιάνγκμαν, θεωρεί ότι το χιούμορ προκύπτει από την ασυνέπεια: Όταν η “κανονικότητα” υπομονεύεται από μια παράλογη κατάσταση, αυτό μας γαργαλάει.
Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι το χιούμορ είναι μια εξελικτική προσαρμογή που έχει βοηθήσει τους ανθρώπους μέσα στα χρόνια να επιβιώσουν, ανταμείβοντας το σχετικά αδύναμο τότε μυαλό τους για τη διάκριση του αληθινού από το ψεύτικο, του σωστού από το λάθος και του ακίνδυνου από το επικίνδυνο.
Δεν ξέρουμε για εσάς, αλλά όλα αυτά κάπως μας μπερδεύουν. Εμείς για τις φωτογραφίες που βγάζουν γέλιο και τραβήχτηκαν στους δρόμους θέλαμε να γράψουμε, δεν ξέρουμε πώς φτάσαμε στον Φρόιντ. Αν κάτι καταλάβαμε από αυτές, είναι ότι η ίδια η ζωή έχει χιούμορ. Εντάξει, και οι οδηγοί.
