Ένα από τα στοιχεία που μπορούν να απογειώσουν μια ταινία, είναι το καλό soundtrack. Η μουσική είναι το κλειδί της επιτυχίας και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι είνα ένα υποτιμημένο κινηματογραφικό στοιχείο που υπερβαίνει το σενάριο, την κάμερα και τις ερμηνείες, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στα όσα μας έχει προσφέρει ο Κουέντιν Ταραντίνο. Το προσωπικό μουσικό γούστο ενός σκηνοθέτη μπορεί να κάνει την διαφορά και σίγουρα, ο Ταραντίνο συμφωνεί με αυτό.
Η μουσική που επιλέγει ένας σκηνοθέτης, λοιπόν, μπορεί να αλλάξει πολλά, όπως τους χαρακτήρες, το ύφος και τις ιστορίες των ταινιών του. Επιπλέον, οι σκηνοθέτες μπορούν να αποτίσουν φόρο τιμής στους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβάνοντας το έργο τους στις σημαντικές στιγμές μιας ταινίας.
Άλλωστε, τι θα ήμασταν χωρίς τη μουσική; Τίποτα, αυτό μάλλον θα σκέφτηκαν και οι Κουέντιν Ταραντίνο, Ντέιβιντ Λιντς και Γουές Άντερσον όταν μοιράζονταν τα πέντε αγαπημένα τους τραγούδια.
Ντέιβιντ Λιντς
Ο Ντέιβιντ Λιντς είναι ένας από τους μετρ του οπτικού σουρεαλισμού, δημιουργώντας ταινίες βασισμένες στο μυστήριο αλλά και στο παράλογο. Η επιλογή της μουσικής του σκηνοθέτη «δένει» με τις εικόνες που προσφέρει στο κοινό, όπως για παράδειγμα στο Wild at Heart, όταν ο Νίκολας Κέιτζ ερμηνεύει το “Love Me” του Έλβις. Σε μία συνέντευξη στο Pitchfork, ο Λιντς μοιράστηκε τη μουσική που επηρεάζει την τέχνη του -και εμάς φυσικά.
The Platters – ‘My Prayer’
Paris Sisters – ‘I Love How You Love Me’
Booker T & The M.G’s – ‘Green Onions’
Otis Redding – ‘I’ve Been Loving You Too Long
Big Brother and The Holding Company – ‘Ball and Chain’
Γουές Άντερσον
Ο Γουές Άντερσον χρησιμοποίησε το εκκεντρικό και το πάντα συμμετρικό του στιλ για να εδραιωθεί ως ένας από τους καλύτερους δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου. Στα σημαντικότερα έργα του σκηνοθέτη περιλαμβάνονται τα Fantastic Mr. Fox, The Grand Budapest Hotel και Isle of Dogs όμως και τα υπόλοιπα έργα του, όπως το Rushmore και το Bottle Rocket, παρουσιάζουν εξίσου μεγαλό ενδιαφέρον. Ο βοηθός του Άντερσον, Ράνταλ Πόστερ, μίλησε για το πώς η μουσική βοηθάει στο καινοτόμο κινηματογραφικό όραμα του σκηνοθέτη. «Ο Γουές πάντα μιλάει για το πώς αυτοί οι τύποι (σ.σ. εννοεί το κίνημα της βρετανικής εισβολής) φορούσαν παλτό και γραβάτα στο εξώφυλλο των δίσκων τους, αλλά η μουσική τους ήταν τόσο επιθετική και επαναστατική».
The Rolling Stones – ‘2000 Man’
Faces – ‘Ooh La La’
Nico – ‘These Days’
Seu Jorge – ‘Rebel Rebel’
The Kinks – ‘This Time Tomorrow’
